<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></em></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em><strong>Καλησπέρα σας Χαίρομαι ειλικρινά που μου δίνεται η δυνατότητα να μιλήσω κάπου για την απίστευτη μοναξιά που βιώνω. Είμαι 20 χρονών δευτεροετής φοιτήτρια χωρίς φίλους από το πανεπιστήμιο. Άργησα να εγκλιματιστώ καθώς τον πρώτο χρόνο είχα σχέση με ένα παιδί και περνούσαμε χρόνο συνέχεια μαζί. Θέλω να βγω και δεν βρίσκω παρέα. Η κολλητή μου βρισκόταν κ αυτη σε παρομοια κατασταση με εμενα αλλα κατάφερε και έκανε τη δική της παρέα. Με προσκαλει συνεχεια να βγω μαζι της κai το χω κανει καποιες φορες αλλα νιωθω ότι τα παιδιά αυτά είναι πολυ ανώτερα μου και αρνουμαι να τα προσεγγισω οποτε καθομαι σε μια γωνια και εν τελει νιωθω και παλι μονη μου. Όλους γύρω μου τους βλεπω ανωτερους μου και γιαυτο το λογο δεν πλησιαζω κοσμο. Πιστευω εντονα πως θα με απορριψουν γιατι δε θα μπορω να σταθω στην παρεα η την κουβεντα τους.</strong></em> <strong><em>Γενικά δεν παίρνω εύκολα πρωτοβουλίες και μένω να ονειρεύομαι το πως θα ήθελα να είμαι εγώ και η ζωή μου. Γιαυτό εξάλλου κοιμάμαι και όσες περισσότερες ώρες τη μέρα μπορώ. Ο ύπνος είναι η μόνη μου διέξοδος. Θέλω να αλλάξω αλλά δε βρίσκω το θάρρος να το κάνω και τον τρόπο. Είμαι γεμάτη ανασφάλειες. Ακούω άτομα στο δρόμο να γελούν και αμέσως πιστεύω ότι γελούν εις βάρος μου. Ντρέπομαι να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια. Ξέρω ίσως το πρόβλημα μου είναι γελοίο και παράλογο αλλά για μένα δεν παύει να είναι πρόβλημα. Ξέρω ότι το αυγό του φιδιού είναι η αδυναμία του χαρακτήρα μου αλλά σας παρακαλώ δώστε μου κάποια συμβουλή. Ευχαριστώ για το χρόνο σας. </em></strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong><em>Αγαπητή αναγνώστρια στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος – ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός. </em></strong></span></p>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"><span style="font-size: small;"> <img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;amp;amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" /></span></div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"><span style="font-size: small;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"><span style="font-size: small;">Φαίνεται να έχετε παρατηρήσει αρκετά τον εαυτό σας γιατί μιλάτε με αρκετή λεπτομέρεια για τη συμπεριφορά σας τόσο σε σχέση με τις συναναστροφές σας, όσο και όταν είστε μόνη. Αυτό από μόνο του δείχνει πως δεν έχετε παρατήσει τον εαυτό σας. Αναρωτιέμαι όμως με τί σκοπό σας παρατηρείτε. Τί προσδοκίες έχετε από σας; Θέλετε να ελέγχεστε με σκοπό την αποφυγή λαθών ή/και διαχύσεων; Θέλετε να είστε πιο εξωστρεφής; Μιλάτε για το τέλος της σχέσης σας συμπυκνώνοντάς το στην πρόταση "είχα μια σχέση". Τί νιώθετε γι'αυτό το τέλος; Πως ήταν για σας; Μήπως νιώθετε εσωστρέφεια λόγω λύπης που τελείωσε; Αν ισχύει κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να βρείτε το απόθεμα ώστε να πάρετε πρωτοβουλία και άρα ρίσκο για νέες σχέσεις είτε φιλικές είτε ερωτικές. Μήπως να συζητήσετε γι'αυτό το τέλος; Κατά τη γνώμη μου ίσως είναι βοηθητικό και απελευθερωτικό να κάνετε κάτι για τον εαυτό σας, να ξεκινήσετε μια νέα δραστηριότητα, ένα χόμπι όπου να έρθετε μέσα απ'αυτό σε επαφή με νέα πρόσωπα. Αυτό συνήθως μας δίνει μια αίσθηση ότι μπορούμε να ξεκολλήσουμε και γιατί όχι, να αισιοδοξούμε παρ'ολη την κατήφεια που μπορεί να νιώθουμε.</span></div>
<p style="text-align: justify;"><span><strong><em><br /></em></strong></span></p>