«Είναι ένα σημαντικό σουτ, όμως μην ξεχνάς πως αν δεν μπει, από Αϊ Γιώργης γίνεσαι… αϊ σιχτίρ», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Πρίντεζης για το τρίποντο της νίκης στον τέταρτο αγώνα της προημιτελικής σειράς των πλέι οφ της Ευρωλίγκας κόντρα στην Μπαρτσελόνα, που χάρισε στον Ολυμπιακό την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ της Μαδρίτης (15-17/5).
«Η ΤΣΣΚΑ είναι υποψιασμένη, έχει την πιο σταθερή ομάδα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι τους έχουμε», σχολίασε ο 30χρόνος φόργουορντ των «ερυθρόλευκων» για τον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ. 
Αναλυτικά ο Πρίντεζης στην συνέντευξη του στον ΟΤΕ TV αναφέρθηκε:
Στα συναισθήματα για το τρίποντο της νίκης: «Εκείνη τη στιγμή έχω την αίσθηση ότι χρειάζομαι ένα Losec για να ηρεμήσει το στομάχι από την πίεση. Τίποτε περισσότερο. Νοιώθεις χαρά για τη νίκη της ομάδας και την πρόκριση στο Final Four, αλλά μέχρι εκεί. Για εσάς το τρίποντο είναι κάτι ωραίο και το καταλαβαίνω. Εμείς ως αθλητές πρέπει να συνεχίσουμε. Η καθημερινότητα αλλάζει. Ο διακόπτης γυρίζει και κοιτάμε το επόμενο παιχνίδι»
Στις οδηγίες πριν την τελευταία επίθεση: «Η εντολή ήταν να βρούμε το καλύτερο δυνατό σουτ. Αισθανόμουν πως θα μου ερχόταν η μπάλα. Ήμουν μόνος μου, έκανα δύο βήματα πίσω, σούταρα και το έβαλα. Ο Θεός έβαλε το χεράκι του και μπήκε! Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι έφυγε καλά η μπάλα. Δεν ήθελε και πολύ. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο θα ήξερα αν θα έμπαινε ή όχι. Είχα δει τον χρόνο, τη γραμμή του τριπόντου δεν την είδα. Ήθελα να κάνω ένα σουτ που θα ήταν το καλύτερο δυνατό, υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις».
Στη σύγκριση με το καλάθι στον τελικό της Πόλης: «Το κάθε σουτ έχει τη βαρύτητά του. Και τα δύο ήταν στο τέλος του αγώνα. Προχθές είχαν προηγηθεί και πέντε… κοτρόνες! Ήταν λίγο περίεργα με τη Μπαρτσελόνα. Και τα δύο ήταν σημαντικά σουτ και ευτυχώς μπήκαν. Είναι ένα σημαντικό σουτ, όμως μην ξεχνάς πως αν δεν μπει, από Αϊ Γιώργης γίνεσαι… αϊ σιχτίρ».
Στο… σπριντ του Γιώργου Αγγελόπουλου: «Ήταν πολύ βελτιωμένος στο σπριντ μετά το τρίποντο σε σχέση με το 2012 στην Πόλη! Εκεί δεν είχε τόσο άμεση αντίδραση!».
Στο Final Four της Μαδρίτης: «Δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα. Η ΤΣΣΚΑ είναι υποψιασμένη, έχει την πιο σταθερή ομάδα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι τους έχουμε. Η ΤΣΣΚΑ είναι το φαβορί, έχει τέσσερις φορές μεγαλύτερο μπάτζετ, όμως αυτά δεν παίζουν ρόλο. Ο Κιριλένκο μπορεί να δώσει πολλά σε άμυνα κι επίθεση. Έχει αρχίσει και βρίσκει ρυθμό…».
Στους υπόλοιπους φόργουορντ της ομάδας: «Ο Μπρεντ κάνει την πιο καλή σεζόν της καριέρας του. Είναι ένας παίκτης που μπορεί να σου κάνει 3-4 πράγματα πολύ καλά σε κάθε ματς. Ο Αγραβάνης έχει ενεργό ρόλο στο ροτέισον, παλεύει και το μέλλον είναι δικό του. Όσο για τον Παπαπέτρου, είναι ο πιο ταλαντούχος της ομάδας σε αυτή την ηλικία. Μπορεί να σουτάρει, να καρφώσει. Εγώ στην ηλικία του το μόνο που έκανα ήταν αριστερή ντρίμπλα και πήδαγα σαν… κατσίκι!».
Στο κλίμα στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού: «Είμαστε μια πολύ καλή παρέα κι αυτό είναι πολύ βασικό συστατικό. Αυτό βγαίνει κατά ένα ποσοστό στο γήπεδο, εύχομαι να βγει και στο τέλος. Ως ομάδα η ταυτότητά μας είναι πως είμαστε εφτάψυχοι. Πιστεύω πως ακόμα και με την πιο καλή ομάδα του κόσμου να παίξουμε, θα το παλέψουμε. Κι αυτό εντυπωσιάζει τους προπονητές των άλλων ομάδων».
Στην αγάπη του για τον Ολυμπιακό: «Υποστήριζα τον Ολυμπιακό από μικρός. Γούσταρα που ήμουν εδώ, όμως ποτέ δεν ήμουν ο κάφρος που θα χαιρόμουν με ήττα του Παναθηναϊκού ή θα έβριζα αντίπαλο».
Στο κλίμα «πόλωσης» μεταξύ οπαδών: «Την ατμόσφαιρα πάντα τη δυναμιτίζει η μειονότητα. Πολλοί καλοί φίλοι μου είναι Παναθηναϊκοί, με διαρκείας. Έχω μιλήσει με πολλούς Παναθηναϊκούς που ξέρουν μπάσκετ. Δυστυχώς επικεντρωνόμαστε σε μία μειονότητα 100 ατόμων. Με τους παίκτες του Παναθηναϊκού είμαστε μια χαρά και μιλάμε μεταξύ των αγώνων».
Στο πώς άρχισε να παίζει μπάσκετ: «Είχα παίξει τένις και τερματοφύλακας στην Ηλιούπολη. Όταν έπιασα μπάλα του μπάσκετ για πρώτη φορά, όμως, στον Αστέρα Αγίου Δημητρίου, κατάλαβα ότι… εδώ είμαστε. Η πρώτη μπασκετική μου εικόνα ήταν οκτώ χρονών στην πρώτη προπόνηση στον Αστέρα Αγίου Δημητρίου. Η δεύτερη το 1997 με το Πρωτάθλημα Ευρώπης στη Ρώμη και η τρίτη το 2000 στην πρώτη μου προπόνηση 15,5 ετών εδώ με προπονητή τον Ηλία Ζούρο».
Στο αγαπημένο του χόμπι: «Είχα έναν φίλο που έπαιζε μπουζούκι και μου άρεσε η ιδέα. Το στιλ με τα τατουάζ δεν ταιριάζει ακριβώς, αλλά εντάξει!».
Στο αγαπημένο του τραγούδι: «Το “Δεν κάνω τον σπουδαίο, είμαι παιδί γενναίο’’. Όμως δεν ξέρω αν είναι το αντιπροσωπευτικό μου κομμάτι».
Στο αν θα παντρευτεί τη Βιβή Τσιάμη: «Κάποια στιγμή, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα γίνει κι αυτό! Είναι δύσκολη η ζωή των συζύγων των αθλητών, διότι πρέπει να αντέχουν τα νεύρα, την κούραση, τα ταξίδια. Ειδικά όταν υπάρχουν και… κουτσούβελα, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα».