Έρπης των γεννητικών οργάνων: Τα ανησυχητικά σημάδια

29/04/2015
Ομάδα Σύνταξης
Ζευγάρι

Ο έρπητας των γεννητικών οργάνων είναι ένασεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα που οφείλεται σε ιό και χαρακτηρίζεται από ένα υποτροπιάζον επώδυνο φυσαλιδώδες εξάνθημα στα γεννητικά όργανα, γύρω από το ορθό ή στις γειτονικές περιοχές του δέρματος. Ποια τα αίτια, η συχνότητα και οι παράγοντες κινδύνου Γενικά, ο έρπητας προκαλείται από δύο τύπους ιών: τον απλό έρπητα τύπου 1 και τον απλό έρπητα τύπου 2. Ο έρπητας τύπου 1, γνωστός και ως επιχείλιος, χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία ελκών στην περιοχή των χειλιών και μεταδίδεται με τις στοματικές εκκρίσεις, όπως το φιλί, ή με τη χρησιμοποίηση μολυσμένων οικιακών ειδών (π.χ., μολυσμένο ποτήρι). Μολονότι ο έρπητας τύπου 1 σημειώνεται συνήθως στην παιδική ηλικία και φυσικά δεν ταξινομείται στα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, δύναται να προκαλέσει λοίμωξη στα γεννητικά όργανα, μέσω στοματικής σεξουαλικής επαφής. Επομένως και οι δύο τύποι του ιού μπορούν να μεταδοθούν με το σεξ. Ωστόσο, για την πλειονότητα των ερπητικών λοιμώξεων των γεννητικών οργάνων ευθύνεται ο έρπητας τύπου 2. Η μετάδοση του ιού γίνεται μέσω των γεννητικών ή των στοματικών εκκρίσεων. Τα συνηθέστερα σημεία της λοίμωξης στον άνδρα περιλαμβάνουν το σώμα και τη βάλανο του πέους, το όσχεο, την εσωτερική επιφάνεια των μηρών και τον πρωκτό. Στις γυναίκες εμφανίζεται στα χείλη του αιδοίου, τον κόλπο, τον τράχηλο, τον πρωκτό και την εσωτερική επιφάνεια των μηρών, ενώ η στοματική κοιλότητα αποτελεί συχνή θέση λοίμωξης και στα δύο φύλα. Ο ιός μπορεί να μεταδοθεί και χωρίς την παρουσία εμφανούς κλινικής λοίμωξης, γεγονός που σημαίνει ότι, ακόμα και εάν ένας σεξουαλικός σύντροφος δεν έχει εμφανή σημεία λοίμωξης, μπορεί να μεταδώσει τη νόσο. Ποιοι οι κίνδυνοι και οι επιπλοκές της ερπητικής λοίμωξης Ο έρπητας έχει ενοχοποιηθεί για τη δημιουργία καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στις γυναίκες. Ο κίνδυνος αυξάνεται όταν ο ιός συνυπάρχει με εκείνον των θηλωμάτων (papilloma virus), ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία των κονδυλωμάτων. Για τις εγκύους, η παρουσία οποιουδήποτε τύπου ερπητοϊού στα γεννητικά τους όργανα ή στο γεννητικό τους σωλήνα (τράχηλος-κόλπος-αιδοίο) αποτελεί απειλή για το βρέφος. Επακόλουθη λοίμωξη του νεογέννητου βρέφους μπορεί να οδηγήσει σε ερπητική μηνιγγίτιδα, ερπητική ιαιμία, χρόνια δερματική λοίμωξη ακόμα και θάνατο. Η ερπητική λοίμωξη μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στα ανοσοκατεσταλμένα άτομα (ασθενείς που πάσχουν από AIDS, που υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία, ή λαμβάνουν ψηλές δόσεις κορτιζονούχων σκευασμάτων). Ποια η πρόληψη της νόσου Η σωστή και τακτική χρήση των προφυλακτικών προσφέρει την καλύτερη προστασία από τις ερπητικές λοιμώξεις. Τα άτομα με έρπητα των γεννητικών οργάνων θα πρέπει να αποφεύγουν τη σεξουαλική επαφή όταν υπάρχουν ενεργές αλλοιώσεις στα γεννητικά τους όργανα. Επίσης, ακόμα και χωρίς την παρουσία κλινικών συμπτωμάτων, θα πρέπει να ενημερώνουν το σύντροφό τους ότι είναι φορείς του ιού. Οι έγκυοι με ερπητική λοίμωξη θα πρέπει κάθε εβδομάδα να κάνουν καλλιέργειες εκκρίσεων για την παρουσία ιού στον τράχηλο και στα έξω γεννητικά τους όργανα, καθώς πλησιάζει η ημερομηνία του τοκετού. Εάν τα αποτελέσματα είναι θετικά ή υπάρχουν ενεργές βλάβες στη μητέρα, προτείνεται η καισαρική τομή. Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου Για τα άτομα που δεν έχουν έλθει καθόλου σε επαφή με τους δύο τύπους του ιού, η αρχική λοίμωξη χαρακτηρίζεται από την παρουσία συστηματικών (σε όλο το σώμα) και τοπικών συμπτωμάτων. Τα πρώτα περιλαμβάνουν πυρετό, αίσθημα αδυναμίας, μυαλγίες και ελαττωμένη όρεξη. Προτού εμφανιστούν οι φυσαλίδες, ενδέχεται να δημιουργηθεί μια αίσθηση αυξημένης ευαισθησίας στο δέρμα, ένα κάψιμο, μια φαγούρα ή πόνος στο συγκεκριμένο σημείο που πρόκειται να εμφανιστούν. Ακολουθούν ερυθρότητα του δέρματος και εμφάνιση πολλών μικρών φυσαλίδων που είναι γεμάτες από ορώδες υγρό. Στη συνέχεια, οι φυσαλίδες αυτές σπάνε και δημιουργούνται επώδυνα έλκη. Τα έλκη τελικά επουλώνονται αργά σε μια περίοδο 7 έως 14 ημερών. Στις γυναίκες μπορεί να εμφανιστούν κολπικό έκκριμα και πόνος στην ούρηση (δυσουρία). Μόλις το άτομο μολυνθεί, ο ιός "κρύβεται" στα νευρικά κύτταρα, δυσχεραίνοντας τον εντοπισμό και την καταστροφή του από το ανοσοποιητικό σύστημα. Στα νευρικά κύτταρα ο ιός βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση και έχει τη δυνατότητα να επανενεργοποιηθεί οποιαδήποτε στιγμή, με αποτέλεσμα την εκδήλωση της συμπτωματολογίας που αναφέρθηκε. Τι μπορεί να προκαλέσει την ενεργοποίηση του ιού Μια ποικιλία αιτιολογικών παραγόντων ευθύνεται για το "ξύπνημα" του ιού. Σε αυτά περιλαμβάνονται ο μηχανικός ερεθισμός ή τραυματισμός, το στρες, η έμμηνος ρύση, η κόπωση, διάφορα νοσήματα (από ήπιες καταστάσεις μέχρι σοβαρές, όπως επεμβάσεις, καρδιοπάθειες, πνευμονία κ.λπ.) και καταστάσεις που καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα (όπως το AIDS ή φάρμακα, όπως χημειοθεραπευτικά ή στεροειδή). Ποια η θεραπεία της νόσου Ο έρπητας των γεννητικών οργάνων δεν θεραπεύεται εντελώς. Ωστόσο, η θεραπευτική αντιμετώπιση μπορεί να ανακουφίσει το άτομο από τα συμπτώματα. Τα φάρμακα ελαττώνουν γρήγορα τον πόνο και τη δυσφορία και επιταχύνουν την επούλωση. Το γνωστότερο από αυτά είναι η ακυκλοβίρη, η οποία καταστέλλει τα συμπτώματα που προκαλούνται και από τους δύο τύπους ερπητοϊών. Η καλύτερη χρονική στιγμή για την έναρξη της θεραπείας είναι μόλις ξεκινήσουν τα πρόδρομα συμπτώματα, όπως το μούδιασμα της περιοχής, το κάψιμο και η φαγούρα. Η θεραπεία με ακυκλοβίρη γίνεται είτε με δισκία είτε τοπικά με αλοιφή. Η αλοιφή πρέπει να εφαρμόζεται τοπικά σε σύντομα χρονικά διαστήματα, μέχρι και πέντε φορές ημερησίως, προκειμένου να αποδειχθεί αποτελεσματική. Εάν κατά το πρώτο 24ωρο γίνεται εφαρμογή της αλοιφής κάθε ώρα, ελαττώνεται δραματικά η διάρκεια του επεισοδίου. Επιπλέον, τα θερμά λουτρά και ο ήπιος καθαρισμός της περιοχής με σαπούνι και νερό ανακουφίζουν τα συμπτώματα. 
health.in.gr