<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Καλησπερα,εμενα το θεμα μου αφορα το εργασιακο κομματι και θα ηθελα τη συμβουλη σας. Έπειτα απο 7 μηνες ανεργιας ξεκινησα να εργαζομαι σε ενα ομιλο σουπερμαρκετ. Δεν ηταν κατι στα ενδιαφεροντα μου απλα λυση σωτηριας να αρχισω να εργαζομαι. Ειμαι στη δουλεια 3 μηνες και το τελευταιο διαστημα εχω επιφορτωθει με πολλες ευθυνες με αποτελεσμα να με εχει κυριευσει ενα απιστευτο αγχος, αρχικα τρεμανε τα ποδια κ χερια μου, μουδιαζανε, εφιδρωση, κομπος στο στομαχι, τρεμουλο μεχρι και εξανθηματα στο λαιμο ειχα βγαλει. Οι απαιτησεις της εταιρειας ειναι πολλες, το συναδελφικο κλιμα δεν ειναι τοσο ευχαριστο. απλα εχω χασει τον εαυτο μου, δεν εχω διαθεση ακομη και τα σαββατοκύριακα δε μπορω να χαλαρωσω. Δε ξερω τι να κανω διοτι βρισκομαι σε μια δουλεια που δεν μου αρεσει αλλα δεν εχω τα περιθωρια επιλογης να παραιτηθω αλλα δε μπορω αλλο να φθειρομαι ψυχολογικα διοτι θα μου δημιουργησει προβλημα και στη σχεση μου!! Σας ευχαριστω εκ των προτερων!!</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Αγαπητή αναγνώστρια στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος Όλγα Κωνσταντίνου. </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles_2015/photos/eidikoi/psyxologoi/konstantinidouolga.jpg&amp;width=248?" alt=" Όλγα Κωνσταντίνου " width="99" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Τα συμπτώματα που περιγράφετε μοιάζουν με  κρίση πανικού που μάλλον είναι αποτέλεσμα του αυξημένου άγχους που βιώνετε τον τελευταίο καιρό με αφορμή τις συσσωρευμένες ευθύνες στη δουλειά σας .</p>
<p style="text-align: justify;">Το αυξημένο άγχος λειτουργεί κατά έναν τρόπο ως ο καλύτερος σύμμαχος σας που προσπαθεί να σας πεί ότι έχετε αναλάβει πολλές <strong>ευθύνες</strong> τέτοιες που δεν σας επιτρέπουν να χαλαρώσετε. Οι ευθύνες με τη σειρά τους εμπεριέχουν μια σειρά από πρέπει, από προσδοκίες γύρω από τον εαυτό που ενδεχομένως περιλαμβάνουν (π.χ. «πρέπει να τα καταφέρω, πρέπει πάσει θυσία να τα βγάλω πέρα, δεν πρέπει με τίποτα να ξαναβρεθώ  χωρίς δουλειά, πρέπει να είμαι πολύ καλή στη δουλειά, πρέπει να ανταπεξέλθω»). Όσο αυτή η φωνή των προσδοκιών μεγαλώνει τόσο το άγχος σας θα αυξάνεται γιατί αμελείτε ανάγκες σας που έχουν να κάνουν με χαλάρωση, απόλαυση, ηρεμία.</p>
<p style="text-align: justify;">Θα σας πρότεινα να σκεφτείτε  ότι πολύ  συχνά το ενδεχόμενο του να βρεθούμε χωρίς δουλειά είναι πέρα από τον έλεγχο μας (π.χ. έχει να κάνει με τις δυνατότητες του εργοδότη, μια επιχείρηση δεν πάει καλά, ένας εργοδότης που αλλάζει με ευκολία υπαλλήλους κτλ). Από την άλλη, όπως λέτε, οι οικονομικές συνθήκες επιτάσσουν από μας τους εργαζομένους να έχουμε εργασία για να τα βγάλουμε πέρα με τις υποχρεώσεις μας. Το άγχος είναι αναμενόμενο λοιπόν ιδιαίτερα όταν βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μας η <strong>απειλή</strong> της απόλυσης. Για να το κρατήσετε όμως σε επίπεδα τέτοια το άγχος σας που να μην σας παραλύουν και σας εμποδίζουν στο να τα βγάζετε πέρα στη δουλειά σας, προτείνω να ενσωματώσετε στην καθημερινότητα σας διαδικασίες που σας χαλαρώνουν και πράγματα που απολαμβάνετε ώστε να αρχίσετε να φροντίζετε λίγο περισσότερο και αυτές σας τις ανάγκες (πχ. περπάτημα, βόλτα, διάβασμα ή ό,τι άλλο σας ευχαριστεί).</p>