Μια άλλη ματιά στον αθλητή Χέμινγουεϊ

Ο αθλητισμός δεν απουσίαζε από την περιπετειώδη και πολυτάραχη ζωή του Αμερικανού Έρνεστ Μίλερ Χέμινγουεϊ, ο οποίος υπήρξε αθλητικός συντάκτης, μποξέρ, ποδοσφαιριστής και λάτρης των ταυρομαχιών.
«Υπάρχουν μόνο τρία αθλήματα: οι αγώνες αυτοκινήτων, οι ταυρομαχίες και ο ορειβασία. Όλα τ’ άλλα είναι απλώς παιχνίδια», είχε πει πολύ πριν από τις 2 Ιουλίου του 1961, δηλαδή σαν σήμερα, όταν ο νομπελίστας και βραβευμένο με το πούλιτζερ Χέμινγουεϊ, ξύπνησε στο κρεβάτι του, σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε για να μην τη ξυπνήσει τη σύζυγό του Μαίρη, πήρε μια από τις πολύτιμες καραμπίνες του, με τις οποίες πήγαινε για κυνήγι, κάθισε στο σαλόνι, έφερε την κάννη του όπλου στο στόμα του και πάτησε τη σκανδάλη.
Είχαν προηγηθεί οι συχνές θεραπείες του σε ψυχιατρική κλινική, όπου είχε οδηγηθεί εξ αιτίας της εμμονής του ότι τον παρακολουθεί το FBI. Το περίεργο είναι ότι το 1980, όταν δημοσιεύτηκε ο φάκελος που είχε συγκεντρώσει το FBI για τον συγγραφέα αποδείχθηκε ότι ήταν υπό παρακολούθηση από το 1942, όταν ο συγγραφέας προσπάθησε να ιδρύσει μια αντι-φασιστική, κατασκοπευτική οργάνωση στη Γαλλία. Το FBI τον υποπτευόταν για πλήθος ενεργειών, από συνεργασία με τους Σοβιετικούς μέχρι και την κατάστρωση αντι-αμερικάνικων σχεδίων με τον Φιντέλ Κάστρο, όσο έμενε στην Κούβα.
Ο καταθλιπτικός νομπελίστας Χέμινγουέι φαίνεται πως για πολλά χρόνια είχε βρει τη γιατρειά του στον αθλητισμό. Πάντα με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Στα εφηβικά του χρόνια υπήρξε αθλητικός συντάκτης, ο ποίος μάλιστα είχε τη φιλοσοφία να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στον αθλητή απ’ ότι στο άθλημα.

Οι ταυρομαχίες
Όμως και ως μαθητής, από το 1913 μέχρι το 1917, στο Oak Park και στο River Forest High School, πήρε μέρος σε μια σειρά από αθλήματα, όπως πυγμαχία, στίβο, υδατοσφαίριση, και αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
Το 1923 είδε για πρώτη φορά ταυρομαχία στην Παμπλόνα της Ισπανίας και έγραψε γι’ αυτήν στην εφημερίδα «Star Weekly». Γρήγορα οι ταυρομαχίες έγιναν το πάθος του και η έμπνευση για το πρώτο μυθιστόρημά του «Τhe Sun Also Rises» (Ο ήλιος ανατέλλει ξανά)
Το 1932 γράφει το βιβλίο «Death in the Afternoon» (Θάνατος το απομεσήμερο), στο οποίο περιγράφει εκτενώς το φαινόμενο των ταυρομαχιών. Εξηγεί γιατί αυτό είναι μακριά από την αμερικανοβρετανική κουλτούρα και καταπιάνεται με το γεγονός ότι συγκρούονταν δύο ανόμοιες δυνάμεις. «Η ταυρομαχία είναι η πιο δυνατή εμπειρία θανάτου που μπορείς να αποκτήσεις εν καιρώ ειρήνης», ανέφερε.
Πάντως αρκετοί υποστηρίζουν ότι το μεγάλο πάθος του μετά το κυνήγι και το ψάρεμα ήταν η πυγμαχία. Αναφέρεται χαρακτηριστικά η ιστορία ενός αγώνα του με έναν άγνωστο αφρικανό μετά τη νίκη του Χέμινγουεϊ σε έναν διαγωνισμό ψαρέματος. Έβαλε στοίχημα το χρηματικό έπαθλο που είχε πάρει. Έπαιξε με έναν θηριώδη αφρικανό και κέρδισε και πάλι τα χρήματα.

Ερνεστ εναντίον Μόρλι
Στην ιστορία όμως έχει μείνει ο ερασιτεχνικός αγώνας του με τον δημοσιογράφο, Μόρλι Κάλαχαν. Ο συγγραφέας Δημήτρης Στεφανάκης έχει περιγράψει τον αγώνα σε ένα από τα κείμενά του: «Μεσοπόλεμος στο Παρίσι. Ο Έρνεστ Χεμινγουέι πυγμαχεί με ένα δημοσιογράφο ονόματι Μόρλυ Κάλαχαν στην Αμερικανική Λέσχη σε γύρους του ενός λεπτού τους οποίους χρονομετρεί ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Μόνο που κατά τον Χεμινγουέι, ο Σκοτ ήταν άθλιος χρονομέτρης κι επέτρεψε να διαρκέσει ένας γύρος τέσσερα ολόκληρα λεπτά. Στο σημείο αυτό ο μετέπειτα νομπελίστας δέχεται μερικά χτυπήματα στο πρόσωπο και σωριάζεται χάμω.
Το επεισόδιο περνά στις εφημερίδες: Ο Κάλαχαν βγάζει νοκ-άουτ τον ζόρικο Χεμινγουέι. Ο τελευταίος κατηγορεί τον Φιτζέραλντ που έγινε αιτία να τσαλακωθεί τόσο άσχημα ο μύθος του. Την εποχή εκείνη φαίνεται πως η εικόνα του σκληρού και ωραίου Αμερικάνου τον απασχολούσε περισσότερο από τις λογοτεχνικές του επιδόσεις. Ο συγγραφέας του Μεγάλου Γκάτσμπι είχε δηλώσει για αυτόν ότι ήταν «αυθεντικό ταλέντο» αλλά μάλλον αυτό δεν αρκούσε για να του χαρίσει τη διασημότητα που τόσο πόθησε σε όλη του τη ζωή».

Περί ανδρισμού και σεξουαλικότητας
Γιατί όμως μποξ και ταυρομαχίες γοήτευαν τον Χέμινγουει; Γιατί τόνωναν τον ανδρισμό του ισχυρίζονταν κάποιοι αναλυτές του έργου του. Γεννημένος το 1899 στο Όουκ Πάρκ του Ιλινόις, ο Έρνεστ έμελλε να θέσει ένα περίπλοκο ζήτημα στους αναγνώστες και στους βιογράφους του: ποιος από τους δυο γονείς έπαιξε τον ισχυρότερο ρόλο στη διαμόρφωσή του; Ο γιατρός πατέρας που αγαπούσε το κυνήγι και το ψάρεμα ή η μητέρα του Γκρέις Χωλ, που είχε κλίση στη μουσική, την οποία εγκατέλειψε προς χάριν της οικογένειας; Η κυρία Χωλ, όπως γράφει στην εισαγωγή του «Με υπογραφή Χέμινγουεϊ» ο Ηλίας Μαγκλίνης, ήθελε να γεννήσει δίδυμα κι αφού η προσδοκία της δεν επαληθεύτηκε, άρχισε να ντύνει τον Έρνεστ σαν να ήταν κορίτσι. Μάλιστα, κάποιοι βιογράφοι αναφέρουν ότι τον φώναζε «Ερνεστίν» και τον προόριζε για μουσικό.
Ο φόβος του ευνουχισμού, η επιδίωξη του ανδρισμού, ο τρόμος της ομοφυλοφιλίας φαίνεται πως αποτέλεσαν φάρο σε πολλά από τα γραφόμενά του αλλά και την βαθύτερη αιτία να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και να στραφεί στα λεγόμενα σκληρά σπορ.

Σχετικά άρθρα