<p style="text-align: justify;">Η <strong>Στεφανία Γουλιώτη</strong> στις <strong>20, 21 &amp; 22 Ιουλίου</strong>, θα εμφανιστεί σε μία <span class="taglink">παράσταση</span> – μονόλογο που είναι ήδη <strong>sold out.</strong><br /><br />Η <strong>Στεφανία Γουλιώτη</strong>, μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της, δοκιμάζει ένα νέο ερμηνευτικό δρόμο, ένα δρόμο που λειτουργεί ως απλός ενδιάμεσος μεταξύ έργου και κοινού.<br /><br />Πώς όμως γίνεται ο <span class="taglink">ηθοποιός</span> αόρατος σύνδεσμος ανάμεσα στο θεατή και την έμνευση του συγγραφέα;<br /><br />Πώς ένα <span class="taglink">κείμενο</span> αναδεικνύει τη δύναμή του μέσα από τη συνθήκη που φέρνει ηθοποιούς και κοινό στην ίδια αίθουσα προκειμένου να έχουν μία κοινή εμπειρία;<br /><br />Οι Ευμενίδες (458π.Χ.)  η τελευταία <span class="taglink">τραγωδία</span> της τριλογίας Ορέστεια του Αισχύλου κατά την ηθοποιό Στεφανία Γουλιώτη, «είναι ένα εργο  πολύπαθο με μεγάλο όμως ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον».<br /><br />Στο <span class="taglink">έργο</span> , ο Ορέστης βασανίζεται από ενοχές, ανασφάλειες και φόβους. Οι Ερινύες του όμως, με την παρέμβαση της Θεάς Αθηνάς μετατρέπονται σε Ευμενίδες.<br /><br />Η <strong>Στεφανία Γουλιώτη</strong> θέλοντας να εξηγήσει τους λόγους που το επέλεξε και το παρουσιάζει, σημειώνει:<br /><br /><em>«Οι Ευμενίδες επιλέχθηκαν γιατί είναι ένα από τα πιο παραμελημένα έργα με τεράστια κρυφά νοήματα που προοικονομούν την εμφάνιση της ψυχανάλυσης.</em><br /><br /><em>Οι Ερινύες που γίνονται Ευμενίδες, είναι η <span class="taglink">φωνή</span> στο κεφάλι μας που σχολιάζει, εικάζει, κρίνει, συγκρίνει, παραπονιέται, αντιπαθεί, φοβάται, έχει ενοχές και ανασφάλειες, μνησικακεί, μένει καρφωμένη και ερμηνεύει τα πάντα σύμφωνα με το παρελθόν…</em><br /><br /><em>Η φωνή αυτή δεν εξαφανίζεται ποτέ, αλλά παίρνει άλλες μορφές φορώντας προσωπεία ευτυχίας, συχνά ύπουλα και πολύ επικίνδυνα… Αυτή είναι πια υπεύθυνη για τα δεινά του σύγχρονου ανθρώπου…</em><br /><br /><em>Γι αυτό, αναζητούμε μάταια την ελευθερία από την ψυχαναγκαστική σκέψη, την αρνητικότητα, το παρελθόν και το μέλλον σαν ψυχολογική ανάγκη…».</em><br /><br /><span style="text-decoration: underline;">Η ταυτότητα της παράστασης</span><br /><br />Μετάφραση: <strong>Δημήτρης Δημητριάδης</strong><br />Ερμηνεία:<strong> Στεφανία Γουλιώτη</strong><br />Σχεδιασμός ήχου:<strong> Δημήτρης Καμαρωτός</strong><br />Τεχνική Αλεξάντερ: <strong>Βίκυ Παναγιωτάκη</strong><br />Video artist: <strong>Dorjan Kolundzija</strong><br />Φωτισμός:<strong> Δημήτρης Κασιμάτης</strong><br />Βοηθοί: <strong>Προμηθέας Αλειφερόπουλoς, Χάρης Τζωρτζάκης</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><strong>Τοποθεσία:</strong> Πειραιώς 260 – Κτήριο Ε, Αθήνα<br /><br /><br /><strong>Ημερομηνία:</strong> 20, 21 και 22 Ιουλίου 2015</strong></p>
<p style="text-align: justify;">culturenow<strong><br /></strong></p>