<p class="intro" style="text-align: justify;">Μια παράσταση που είχε τις ατάκες της και πέρασε τα μηνύματά της με οικονομία και ισορροπία.</p>
<p style="text-align: justify;">Μέσα σε πορείες, καβγάδες, δάκρυα και αίμα (και μια πολιτική πραγματικότητα που έτρεχε με ταχύτητες φωτός), ένας Ντάριο Φο στο Ηρώδειο θα μπορούσε να είναι «φυτίλι» για τα… περαιτέρω. Σύμβολο της επαναστατημένης γενιάς του ‘68, ο αιρετικός θεατρικός συγγραφέας και θεατράνθρωπος που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ το 1997, έχει πάμπολλες ατάκες στα κείμενά του που θα μπορούσαν να μετατρέψουν μια παράσταση σε «εργαλείο» σχολιασμού της επικαιρότητας. Το «Αvanti Dario», η σπονδυλωτή μουσικοθεατρική παράσταση που έστησε ο Σταμάτης Κραουνάκης με τη βοήθεια της Λίνας Νικολακοπούλου στο Ηρώδειο με επίκεντρο το έργο του Ντάριο Φο, μπορεί να είχε τις ατάκες της και να πέρασε τα μηνύματά της, αλλά αυτό συνέβη με οικονομία και ισορροπία, αφήνοντας τον λόγο του συγγραφέα να κάνει από μόνος του τη δουλειά του.</p>
<p style="text-align: justify;">Κραουνακική παράσταση σημαίνει πληθωρικότητα – ήτοι τραγούδια μουσικές, δράση πάνω στην σκηνή, χορούς, συναίσθημα, γερές δόσεις γέλιου και τσουχτερό σαρκαστικό σχόλιο για την πολιτική ζωή. Κραουνακική παράσταση σημαίνει και Σπείρα Σπείρα. Ομάδα εκπαιδευμένη στα δύσκολα, με γερές βάσεις (εδώ και χρόνια) έτσι ώστε να πατάει γερά και να ανταπεξέρχεται στις «μεικτές παραστάσεις», όπου εκτός από το τραγούδι, η κίνηση και η ερμηνεία έχουν ικανό μερίδιο στο χτίσιμο του θεάματος.<br /> Το «Αvanti Dario» (αποσπάσματα έργων του Ντάριο Φο, μονόπρακτα, μονόλογοι, ομιλίες του αλλά και τραγούδια παλιά και νεότερα) είχε την πληθωρικότητα και την ενέργεια που λέγαμε πριν, είχε όμως να αναμετρηθεί και με κάτι ακόμα: το θέατρο του Ντάριο Φο. Με τον Κραουνάκη σε ρόλο Ντάριο να συνδέει τα θεατρικά δρώμενα με αφηγήσεις και ατάκες από έργα του και την Σπείρα Σπείρα να κινείται με την γνωστή της ενέργεια, μέσα σε ένα σκηνικό περιβάλλον που άλλοτε παρέπεμπε σε comedia del arte, άλλοτε διέθετε «κομίστικη» αισθητική, γέμισε η καλοκαιρινή νύχτα με σκηνές παραμυθιού, ωραία τραγούδια (ενορχηστρώσεις Αρη Βλάχου), ωραίες φωνές (Κώστας Μπουγιώτης και Αργυρώ Καπαρού έκλεψαν την παράσταση), μπάντες που παιάνιζαν, στίχους (ελληνικά και ιταλικά) που γράφτηκαν για να μείνουν. Στο θεατρικό κομμάτι όμως (αν και δεν είμαι του επαγγέλματος) από όλη αυτή την τρίωρη παράσταση, η προσοχή μου στάθηκε -και ρούφηξε κυριολεκτικά- σε τρεις ερμηνείες: Η δωρική Μάγια Λυμπεροπούλου να διαβάζει με την βραχνή φωνή της το κείμενο που ο ίδιος ο Φο συνέταξε και διάβασε στην τελετή της βράβευσής του στα Νόμπελ 1997. Ο μονόλογος «Η μαμά φρικιό» από την εξαιρετική (για μια ακόμα φορά) Ελένη Ουζουνιδου. Ο «μεθύστακας» Χάρης Φλέουρας στο «Ο Εν Κανά Γάμος» (από το Mistero Buffo).</p>
<p style="text-align: justify;">Όχι ότι κομμάτια όπως η ιστορία του «Δαίδαλου και Ίκαρου» (Αγγελος Παπαδημητρίου) ή «Ο Τρελός κι ο θάνατος (Δάνης Κατρανίδης και Φωτεινή Βαξεβάνη – πολύ καλοί και οι δύο) δεν ήταν ικανά να σε κρατήσουν, αλλά λίγο η ζέστη, λίγο οι ρυθμοί της παράστασης σε έκαναν να αναζητάς την ενέργεια και το ευφρόσυνο του Κραουνακικού σύμπαντος στην δράση της Σπείρα Σπείρα, τις μουσικές και τα τραγούδια. Ένα ωραίο «χαρμάνι» από canzone popolari που ενσωμάτωσε η ιταλική Αριστερά, νέα τραγούδια του Κραουνάκη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και κομμάτια δικά μας που ταυτίστηκαν με παραστάσεις Φο την εποχή της μεταπολίτευσης.</p>
<p style="text-align: justify;">Βραδιά θερμή (από κάθε άποψη) και με τη διάχυτη ενέργεια ενός κοινού που επέλεξε το «Όχι» τις προηγούμενες πολύπαθες μέρες, το «Αvanti Dario» έκλεισε με τραγούδι από όλο τον θίασο, τη Λίνα Νικολακοπούλου να κρατάει την ελληνική σημαία, ενώ το πανό που ανέμιζε στη σκηνή έγραφε τους στίχους της «<em>δεν πεθαίνει του κόσμου η ελπίδα, δεν χρεώνει το φως το πρωί/ Πρωτοσέλιδο σ’ εφημερίδα / δεν θα πάει η Ελλάδα κλαφτή</em>». Χειροκροτήσαμε όλοι, μαζί μας χειροκρότησαν και τα μέλη της κυβέρνησης που ήταν εκεί – Ξυδάκης, Κατρούγκαλος, Κουρουμπλής, Βαρουφάκης. Aπό όλα όμως τα χειροκροτήματα της βραδιάς αυτό που συζητήθηκε περισσότερο ήταν αυτό που συνόδεψε τον άλλοτε υπουργό οικονομικών την ώρα που έμπαινε με την κόρη του και τη γυναίκα του στο θέατρο. Θάλασσα από χειροκροτήματα, επευφημίες, ατμόσφαιρα συνενοχής, ατμόσφαιρα νίκης.</p>
<p style="text-align: justify;">Τι θα έλεγε, άραγε, ο Ντάριο Φο αν ήταν εκεί; Μάλλον, θα κούναγε το κεφάλι του συγκαταβατικά και θα χαιρόταν για τις φράσεις που είχε γράψει κάποτε για την Πολιτική (κι εμείς είχαμε ακούσει λίγο πριν από τον Σταμάτη Κραουνάκη). «<em>Τελικά ναι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Απλά μιμείται τον εαυτό της άλλοτε σαν τραγωδία, άλλοτε σαν φάρσα</em>».<br />tospirto</p>