<p style="text-align: justify;">ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ που ήθελε να αδυνατίσει δημιουργούσα μια σχέση μέσα από την οποία «κάτι» έπαιρνε από μένα, κι αυτό το «κάτι» τον βοηθούσε να αντέξει όλη αυτή την «καταδίκη» που βίωνε. Και μιλώ για «καταδίκη», γιατί το να κάνεις δίαιτα αδυνατίσματος είναι ό,τι πιο αφύσικο και απαράδεκτο μπορεί να πραγματοποιήσει ένας άνθρωπος. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να απαγορεύεται να κάνει κάποιος δίαιτα αδυνατίσματος, ιδίως στερητική και ολιγοθερμιδική, με μικρή ποσότητα τροφής. Είναι σαν να όριζαν σε κάποιον που έχει εισπνεύσει πολύ αέρα (στην περίπτωσή μας: που έχει παχύνει), το πόσα κυβικά τού επιτρέπεται να εισπνέει το πρωί, πόσα το μεσημέρι και πόσα το βράδυ, απαγορεύοντας στο μεσοδιάστημα οποιαδήποτε άλλη ανάσα. Κι αν αυτός ο δύσμοιρος ασφυκτιά, αν έχει ανάγκη οξυγόνου και δεν αντέξει, αν αποφασίσει να πάρει βαθιές εισπνοές (με βουλιμία), μετά να τιμωρείται με μια επιπλέον ασφυκτική μείωση της ανάσας (και πάλι απ’ την αρχή: αποτοξίνωση και ακόμα πιο σκληρή δίαιτα).</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΟΣΟ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ»</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΡΥΘΜΟ ΑΝΑΣΑΣ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι είναι και η τροφή, γι' αυτό και επιτελεί έναν διπλό ρόλο: να σου παρέχει θρέψη και ενέργεια (άρα υγεία) και ταυτόχρονα να σου χαρίζει την ηδονή της γεύσης.</p>
<p style="text-align: justify;">Το φυσιολογικό είναι να πεινάς, να γουργουρίζει το στομάχι σου, να σκέφτεσαι και να φαντασιώνεις τη νοστιμιά που θα φας για να χαρείς και να χορτάσεις. Να γευτείς. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο βασανίζεται ένας άνθρωπος όταν είναι σε καθεστώς δίαιτας… Του έχει απαγορευτεί να επιθυμεί, να αισθάνεται στερημένος, να μην αντέχει, να πεινά, να χορταίνει, να ικανοποιείται, να γεύεται, να, να, να…</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η απαγόρευση αυτή συνδέεται τελικά με τον φόβο της τιμωρίας, δηλαδή με τον φόβο μιας μεγαλύτερης στέρησης και μιας ακόμα mo αυστηρής πείνας.</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Όμως ο άνθρωπος υποφέρει όταν κάνει δίαιτα αδυνατίσματος, η αυτό επίσης απαγορεύεται. Ίσως λοιπόν, από ένστικτο, αντιλαμβανόμουν με αυτόν τον τρόπο τις διαιτητικές καταστάσεις και τις συνέπειες τους στην ανθρώπινη υγεία και ψυχή. Μου χήρε πολλά χρόνια ώσπου να μορφοποιήσω όλα αυτά σε έννοιες, σε λέξεις, σε μέθοδο (πόσο μάλλον να προσπαθήσω να τα μεταδώσω). Γι  αυτό και οι υποθερμιδικές δίαιτες που ουνέτασσα και πρότεινα εκείνη την εποχή δεν ήταν στερητικές (πολύ χαμηλών θερμίδων), ενώ πάντα είχαν γεύση. Πάντα πρότεινα ψωμί (που αρέσει με τα λαδερά και τη φέτα) και πρότεινα μία φορά την εβδομάδα σουβλάκι με πίτα κι ένα καλαμάκι ακόμα, εκτός της σαλάτας. Επίσης, το πιο ανατρεπτικό για όλους, πρόσθετα και μακαρόνια στη διατροφή.</p>
<p style="text-align: justify;">Πολλοί από τους θεραπευόμενούς μου τρελαίνονταν από φόβο ότι θα παχύνουν αν τα φάνε, τρελαίνονταν όμως και από ευχαρίστηση όταν τα έτρωγαν και προπαντός όταν βεβαιώνονταν ότι μπορούσαν να βάλουν στη διατροφή τους και ευχαρίστηση γεύσης και απώλεια βάρους. Μεριμνούσα -κάτι που οι ίδιοι δεν έκαναν εύκολα για τον εαυτό τους-να μη στερούνται ιδιαίτερα. Οι ίδιοι ζητούσαν τιμωρίες και φρόντιζαν να στερούνται περισσότερο και επί μακρόν, ολισθαίνοντας σε μια κατάσταση αυτοτιμωρίας. Ακούγεται περίεργο, αλλά δεν είναι.</p>
<p style="text-align: justify;">Αραγε τι αντλούσαν από εμένα οι άνθρωποι, εκτός από τη δίαιτα, το οποίο τους βοηθούσε και τους έδινε τη δύναμη να αντέχουν να εφαρμόζουν την «προσωπική τους καταδίκη»;… Το πιθανότερο είναι ότι δεν ήξεραν, όπως ούτε κι εγώ άλλωστε.</p>
<p style="text-align: justify;">Φαινόταν μαγικό, αλλά δεν είχε μεγάλη διάρκεια. <strong></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Κείμενο της Αλίκης Πανοπούλου από το βιβλίο Εγώ και η ανάγκη μου για τροφή, ευχαριστούμε τις εκδόσεις Όπερα για την ευγενική παρχώρηση του υλικού. </strong></p>