Amy σε χρόνο ενεστώτα

«Δεν μου επιτρέπουν να δουλέψω με την μπάντα μου. Η συναυλία δεν θα γίνει». Ο ατζέντης και οι διοργανωτές του σόου στην Καλιφόρνια μένουν με ανοιχτό στόμα. Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια σοβαρή δικαιολογία πίσω από την πρόφαση να μην εμφανιστεί.
Μισή ώρα αργότερα η Amy πλαισιώνει έναν ανερχόμενο Αμερικανό μπλόγκερ, στο αγαπημένο του καφέ. Γνωρίζοντας ότι την συγκεκριμένη ώρα έπρεπε να τραγουδά, γουρλώνει τα μάτια όταν αντικρίζει το σκελετωμένο της κορμί μπροστά του. Νιώθει τόσο κολακευμένος που δεν γίνεται να της χαλάσει χατίρι. Με τον φίλο της τελειώνουν το ρόφημά τους και κατευθύνονται σε ένα μαγαζί με δίσκους. Ρωτά τον πωλητή «where is the old stuff?» κι αφού βεβαιώνεται ότι βρίσκεται στη σωστή γωνιά του μαγαζιού, αγοράζει 20 cd: «Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για μπέργκερ» είναι το τελευταίο πρόσταγμα και η βραδιά ολοκληρώνεται μεγαλοπρεπώς στα McDonalds. Ένα μαγικό ρεπό από τη σημαία.

 
Η ψυχή
Είναι το κορίτσι που ονειρεύεται μέχρι τα 10 να γίνει σερβιτόρα με rollers, εικόνα που έγινε τατουάζ στην παιδική της ψυχή από την ταινία American Graffity (1973).
Είναι το κορίτσι που ξοδεύει τις παιδικές φιλοδοξίες στο δίλημμα να τραγουδάει σαν τον Μαϊκλ Τζάκσον ή να είναι ο Μαϊκλ Τζάκσον.
Είναι το κορίτσι που μεγαλώνει με έναν πατέρα που τη νανουρίζει με βινύλια του Σινάτρα και με συγγενείς μουσικούς της τζαζ.
Είναι το κορίτσι που βλέπει τους γονείς να παίρνουν διαζύγιο μετά από εννέα χρόνια ζωής.
Είναι το κορίτσι που φτάνει να προστατεύει 11 γάτες, αλλά δεν διστάζει να εκφράσει την επιθυμία να ταξιδέψει από τα νησιά Μπαρμπέιντος στο Λονδίνο με μία μαϊμού στις αποσκευές της, επειδή την ερωτεύτηκε κατά τη διαμονή της εκεί.
Είναι το κορίτσι που απαντά στις πιέσεις του πατέρα της για αποτοξίνωση: «Και ποιος θα ταΐζει τις γάτες μου;»
Είναι το κορίτσι που αν είχε μια υπερδύναμη θα ήθελε να είναι “super sexy”.
Είναι το κορίτσι που ερωτεύεται, αγαπά, συνθέτει, παντρεύεται, εθίζεται, λιώνει, καταστρέφεται για ένα μόνο αγόρι. Τον Μπλέηκ Φίλντερ, ο οποίος γυρίζει και φεύγει από κοντά της ανάλογα με τον δείκτη επιτυχίας της. Κανένα πρόβλημα. Το ίδιο κορίτσι καπνίζει κρακ και γράφει το ‘Back to Black”.
Είναι το κορίτσι που κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφησης, δύο εβδομάδες μετά τον αρραβώνα με τον Φίλντερ, παίρνει ένα κομμάτι γυαλί και σκαλίζει στο δέρμα πάνω από το στομάχι της “I love Blake”.
Είναι το κορίτσι που η αγαπημένη του λέξη είναι το «fuckery»
Είναι το κορίτσι που αγοράζει μπέργκερ στους θαυμαστές όταν την σταματούν στο δρόμο και μέχρι την παρασκευή τους, υπογράφει αυτόγραφα.
Είναι το κορίτσι που ανοίγει την πόρτα και προσφέρει ζεστό τσάι και μπισκότα στους φωτορεπόρτερ, την ώρα που αυτοί βάζουν τις τελευταίες πινελιές στο παρατεταμένο κατασπάραγμά της.
Είναι το κορίτσι που στέκεται με ένα γλειφιτζούρι στην πόρτα του σπιτιού της και απαντά με αφέλεια σε όλες τις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Κανένα κορίτσι δεν κυνηγιέται τόσο πολύ και τόσο βίαια από τα σκανδαλοθηρικά έντυπα.
Είναι το κορίτσι που ζητιανεύει τσιγάρα από τους οδηγούς σε μποτιλιάρισμα έξω από το Λονδίνο.
Είναι το κορίτσι που ζητιανεύει δημοσίως αγάπη από τους κοντινούς της ανθρώπους.
Δεν νιώθει σταρ. Είναι ένα απλό κορίτσι και σαν τέτοιο θέλει να ζει: «Είμαι απλά μια μουσικός».

Τα τρόπαια
Είναι το θεϊκό ταλέντο που της χαρίζει 5 βραβεία Grammy (2008) μέσα σε μία νύχτα, όσα δεν πήρε ποτέ κάποια άλλη Βρετανίδα μουσικός.
Είναι το θεϊκό ταλέντο που τη φέρνει να κρατά τρία βραβεία Ivor Novello (2004, 2007, 2008) στα αδύνατα χέρια της.
Είναι το θεϊκό ταλέντο που της δίνει το βραβείο Brit για την καλύτερη Βρετανίδα καλλιτέχνη το 2007
Είναι το θεϊκό ταλέντο που κάνει τέσσερα είδη μουσικής να παντρεύονται ιδανικά στα album της. Soul, Rythm and Blues, Jazz και Reggae αποτελούν το σπίτι της. .
Είναι το θεϊκό ταλέντο που την κάνει να ξεχωρίζει άκοπα πάνω στη σκηνή στα γενέθλια για τα 90 χρόνια ζωής του Νέλσον Μαντέλα.
Είναι το θεϊκό ταλέντο που κάνει ξεχωριστό, σπάνιο και μουσικά μοναδικό το κάθε live της.
Είναι το θεϊκό ταλέντο που ενώ γροθοκοπεί θαυμαστή διότι της πέταξε ένα καπέλο, αυτή ανεβάζει νότες και τραγουδάει πιο ψηλά τη στιγμή της γροθιάς.
Είναι το θεϊκό ταλέντο που τη σώζει πάνω στη σκηνή, όταν τρεκλίζει από τις καταχρήσεις. Η φωνή της δεν στραβοπάτησε ποτέ, εκτός από το Βελιγράδι (Ιούνιος του 2011). Τότε που οι λάθος χειρισμοί των ατζέντηδων εξέθεσαν ανεπανόρθωτα ένα άτομο που έχριζε επείγουσας ιατρικής βοήθειας. Προσπαθούσε να σταθεί όρθια, μη μπορώντας να ολοκληρώσει ούτε ένα τραγούδι.
 

Δικαιωμένη
Βυθισμένη στις αντιθέσεις της ζωής της, προικισμένη από μία ανώτερη δύναμη και συνάμα αδικημένη από τους ανθρώπους, η Amy πρωταγωνιστεί ως σχοινοβάτης στο τσίρκο της μουσικής βιομηχανίας. Απρόσκλητη μπαίνει και υποχρεώνει σε υποκλίσεις. Φωνή από μια άλλη εποχή, χαρισματική μέχρι εκεί που στερεύουν οι λέξεις, εύθραυστη εκ γενετής, μονίμως πάνω στο καλά τεντωμένο σκοινί. Στο ακροατήριο ο φόβος για την πτώση παραμένει σε πρώτο πλάνο και το προστατευτικό δίχτυ έχει αφαιρεθεί. Στα μάτια της, το σκοινί μοιάζει ολοένα και περισσότερο με πλατεία. Για αρκετά χρόνια, το ταλέντο της υπερβαίνει την πραγματικότητα, νομοθετώντας για την ύπαρξη της.
Η Amy Winehouse χρειαζόταν ένα διάλειμμα. H αγάπη που δεν εισέπραξε από τα κοντινά της πρόσωπα, η αγάπη που εν τέλει δεν ήρθε ποτέ με το σωστό τρόπο, μπορούσε και έπρεπε να αποτελέσει σανίδα σωτηρίας. Η Amy πραγματοποίησε το όνειρό της. Έγινε τελικά σερβιτόρα. Έπαιξε στα δάχτυλα το πιο δύσκολο και απαιτητικό είδος μουσικής και το σέρβιρε στο κοινό ως μια εύπεπτη δόση pop. Είθισται οι καλλιτέχνες όταν μπαίνουν στο στούντιο να ηχογραφούν έξι-επτά φορές το τραγούδι προκειμένου να επιλεγεί η πιο σωστή εκτέλεση. Κατά τη διάρκεια ηχογράφησης του “Back to Black”, η Amy μετέτρεψε την τελική επιλογή σε σπαζοκεφαλιά. Σε όλες τις απόπειρές παρήγαγε άψογα φωνητικά, άγγιξε το τέλειο, με αποτέλεσμα οι συνεργάτες της να νιώθουν ένοχοι. Ό,τι έμεινε εκτός ήταν εκνευριστικά υπέροχο για να μην επιλεγεί: «Γαμώτο! Νιώθω ότι ληστεύουμε τον κόσμο που δεν θα ζήσει ποτέ την καταπληκτική εμπειρία να ακούσει αυτές τις εκτελέσεις» αναφέρει ο μουσικός παραγωγός Μαρκ Ρόνσον στην ταινία-ντοκυμαντέρ «Amy», η οποία προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 9 Ιουλίου. Πολύ δύσκολο να γράψεις όταν όλα έχουν γραφτεί. Αδιανόητο να την αγνοήσεις. Είναι το θεϊκό ταλέντο που λέγαμε. Είναι που μετά το Βελιγράδι θα ταξίδευε στην Αθήνα. Είναι που θέλω να τη δω για πρώτη φορά ζωντανά στη σκηνή. Είναι που θέλω να κρατήσω ένα ποτό και να την ακούσω και συγγνώμη για το πρώτο ενικό, μα πιο πολύ συγγνώμη για τον αόριστο χρόνο των αμέσως προηγούμενων αράδων. Όπως και να χει, για το έργο της Amy, η λέξη “δικαίωση” δεν διαπραγματεύεται. Η μουσική την ερωτεύτηκε παράφορα, πολύ πριν την απόδρασή της.
***Το γράμμα που έστειλε η 12χρονη Amy Winehouse στη θεατρική σχολή της Sylvia Young, μαζί με αίτηση για υποτροφία. Τη δέχτηκαν. Μετά από τέσσερα χρόνια αποβλήθηκε για δύο λόγους. Αδυναμία να προσαρμοστεί και σκουλαρίκι στη μύτη. 

«Θέλω να πάω κάπου που θα δοκιμάζουν τα όρια μου συνεχώς, ενδεχομένως να δοκιμαστώ και πέρα από αυτά. Να τραγουδάω στα μαθήματα, δίχως να μου λένε “σκάσε πια” (αρκεί να είναι μαθήματα τραγουδιού). Αλλά πιο πολύ, έχω αυτό το όνειρο, να γίνω πολύ διάσημη. Να δουλέψω στη σκηνή. Είναι μια φιλοδοξία ζωής. Θέλω ο κόσμος να ακούει τη φωνή μου και απλά να ξεχνάει τα προβλήματα του για πέντε λεπτά. Θέλω να με θυμούνται ως ηθοποιό και τραγουδίστρια σε συναυλίες που τα εισιτήρια θα έχουν εξαντληθεί. Να με θυμούνται επειδή ήμουν… εγώ».

Σχετικά άρθρα