<p style="text-align: justify;"><span>Καλησπερα σας.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Αρχικα θελω να σας πω πως ειμαι 17 χρονων και νιωθω συνεχεια πως αλλαζω…Πολλες φορες φοβαμαι οτι οι γονεις μου δεν με αγαπουν και αλλες φορες νιωθω στεναχωρια χωρις λογο. Αν και εχω φιλους νιωθω μοναξια πολλες φορες. Θελω να βρω πισω τον παλιο μου εαυτοτοτε που δεν με απασχολουσαν πραγματα χωρις αξια, τοτε που δεν σκεφτομουν αρνητικα για τους πιο πολλους. Θα μπορεσω να αντιμετωπισω αυτη την αλλαγη; Ευχαριστω εκ των προτέρων…</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </span></p>
<div dir="ltr">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"> </div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Βρίσκεστε σε μια φάση, αυτήν της εφηβείας, που είναι δύσκολο πια κανείς να σας δώσει συμβουλές. Όχι επειδή είστε "ένα αντιδραστικό παιδί", μα επειδή έχετε μεγαλώσει αρκετά και έχετε τους τρόπους να ψάχνετε μόνη σας τις λύσεις στα προβλήματα και τους ενδεδειγμένους τρόπους συμπεριφοράς που σας ταιριάζουν. Το να κάτσει κανείς και να σας πει "σε συμβουλεύω να κάνεις αυτό…" είναι μάταιο καθότι περισσότερο θα μοιάζει να υποτιμά τις νέες δυνατότητες εξερεύνησης που έχετε παρά να έχει διάθεση να σας βοηθήσει. Άλλωστε κι εσείς από τη μία θα βαριέστε τις έτοιμες λύσεις που παρέχει μια αυθεντία "με πολλή εμπειρία". Για σκεφτείτε να πάτε σινεμά και να έχετε κάποιον να σας λέει "τί θα γίνει στη συνέχεια της ταινίας" επειδή την έχει ξαναδεί. Από την άλλη όμως λέτε "θέλω να βρω πίσω τον παλιό μου εαυτό". Στον παλιό σας εαυτό είχατε ανθρώπους που σας έδειχναν τί να κάνετε και οι τακτικές τους τις περισσότερες φορές σας έβγαζαν "ασπροπρόσωπη". Αυτό είναι κάτι που μπορεί να λείψει και συχνά λείπει στον καθένα από μας: Να έχει έναν άνθρωπο να τον ακούσει και να του δώσει μια παρηγοριά, μια γνώμη, μια αγγαλιά. Όμως η τελική ευθύνη της απόφασης ξέρετε πως είναι δική σας. Αυτή τη μοναξιά νομίζω πως αντιμετωπίζετε και πιστεύω πως ο τρόπος με τον οποίο ανησυχείτε για τον εαυτό σας είναι που καθρεφτίζει το βασικό ερώτημα: "Τελικά είμαι μόνη μου ή έχω ανθρώπους γύρω μου να ανησυχούν για μένα, να μ'αγαπούν;" Είναι φυσιολογική αυτή η αγωνία σας. Θα δείτε πως όσο περνά ο καιρός και αποκτάτε εμπειρία του πως να διαχειρίζεστε τις κρίσιμες στιγμές σας, η αγωνία αυτή θα μικραίνει.</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>