Πώς μόνοι μας κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη: Μια ιστορία που πρέπει να διαβάσεις

<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Υπάρχει μια παγίδα που μας έστησαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Η παγίδα είναι μια ιδέα τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας, άμεσα και έμμεσα.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Αξίζει μόνο ότι … επιτυγχάνεται με κόπο.»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Ο καθένας αντιλαμβάνεται από την εμπειρία του ότι στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι σωστό, αλλά όλοι χτίζουμε τη ζωή μας σαν να ήταν μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Αυτό το σκεπτικό ταιριάζει με ένα κλινικό σύνδρομο το οποίο έχω ονομάσει «το σύνδρομο των στενών παπουτσιών».</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Ένας άντρας μπαίνει σ’ ένα κατάστημα υποδημάτων, κι ένας ευγενικός υπάλληλος τον πλησιάζει. «Τι θα θέλατε, παρακαλώ;»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Θα ήθελα ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια, σαν εκείνα στη βιτρίνα»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Βεβαίως. Τι νούμερο φοράτε; Για να δω… Σαράντα ένα;»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Όχι, θέλω τριάντα εννιά, παρακαλώ» «Συγγνώμη κύριε. Πάνε είκοσι χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά. Το νούμερο σας είναι μάλλον σαράντα ή σαράντα ένα».</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Ότι και να λέτε, εγώ θέλω το τριάντα εννιά». Ο πωλητής έκπληκτος, αλλά συμβιβασμένος του φέρνει τα παπούτσια. Ο πελάτης με μορφασμούς πόνου τα φοράει και κάνει μερικά βήματα πάνω στο χαλί, με μεγάλη δυσκολία.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Ωραία, θα τα πάρω θα τα φορέσω τώρα.»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Ο πελάτης βγαίνει από το κατάστημα και περπατάει ως τη δουλειά του. Είναι υπάλληλος τραπέζης. Στις τέσσερις το απόγευμα, ύστερα από έξι ώρες και βάλε όρθιος μέσα σ’ εκείνα τα παπούτσια, το πρόσωπό του είναι παραμορφωμένο, τα μάτια του κατακόκκινα και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια του. Ο συνάδελφος στο διπλανό ταμείο τον παρακολουθεί όλο το απόγευμα και ανησυχεί. «Μα τι έχεις; Δεν αισθάνεσαι καλά;»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Μην ανησυχείς, είναι τα παπούτσια. Με σφίγγουν»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Γιατί; Βράχηκαν;»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Όχι, είναι δύο νούμερα μικρότερα από αυτά που φοράω»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Δεν σε καταλαβαίνω. Δεν σε πονάνε τα πόδια σου;»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Με έχουν πεθάνει στον πόνο»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Τότε;»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Θα σου εξηγήσω» λέει, ξεροκαταπίνοντας.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Εγώ στη ζωή μου δεν έχω μεγάλες απολαύσεις. Στην πραγματικότητα, τον τελευταίο καιρό οι ευχάριστες στιγμές μου είναι ελάχιστες».</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Και λοιπόν;»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">«Με αυτά τα παπούτσια υποφέρω. Πονάω φρικτά, είναι αλήθεια… Όμως, σε λίγες ώρες, όταν θα φτάσω σπίτι μου και θα τα βγάλω… φαντάζεσαι τι ηδονή θα νιώσω; Απόλαυση, αδερφέ μου, απόλαυση!»</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Μπουκάι:</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Σε γενικές γραμμές αυτή είναι η αγωγή που παίρνουμε στην εκπαίδευσή μας.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Νομίζω βέβαια ότι η δική μου άποψη είναι ακραία. Ωστόσο αξίζει τον κόπο να δοκιμάσεις σαν να ήταν κοστούμι – για να δεις αν σου πάει. «Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα αληθινά πολύτιμο που μπορεί να αποκτηθεί με το στανιό. Το ζόρι κράτα το για τη δυσκοιλιότητα».</span></p>
<p><span style="font-size: small;">Από το βιβλίο "Να σου πω μια ιστορία" του Χόρχε Μπουκάι. Εκδόσεις Όπερα </span></p>
<div> </div>
<div class="social-share-buttons-share"> </div>

Σχετικά άρθρα