<p style="text-align: justify;"><span lang="EL">Καλημερα. Δεν ξερω απο που να αρχισω.</span><span lang="EL">Ειμαι 8 χρονια με τον ανδρα μου τα τελευταια 5 παντρεμενη. </span><span lang="EL">Ξεκινησαν ολα πολυ ροδινα κ ρομαντικα…ερωτευτηκαμε μετακομισα 500 χλμ μακρια απο την οικογενια+φιλους κτλ για να ειμαστε μαζι. </span><span lang="EL">Και οι δυο προερχομαστε απο προβληματικες οικογενειες κατα μια εννοια.Εγω απο δυο γονεις που ποτέ δεν αγαπιοντουσαν και ειχαμε συχνα φασαριες(λεκτικες) και μια μητερα που στα 60 της χρονια ζει με αντικταθλιπτικα </span><span lang="EL">και ο </span> <span lang="EL">ανδρας μου απο οικογενεια μεπολλες εντασεις κ τελευταια εχει δυο αδερφια,τον ενα αλκοολικο κ τον αλλο χρηστη</span> <span lang="EL">ουσιων. Ειμαστε αρκετα αποστασιοποιημενοι απο ολα αυτα πλεον, ομως ισοροοπια δε βρηκαμε…</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span lang="EL">Αρχιζω να βλεπω πραγματα που δεν εβλεπα παλιοτερα. Εχουμε αλλοιωθει και οι δυο… Εγω δινω προτεραιοτητα στο παιδι μου και στη σχεση μας,ενω εκεινος αποκλειστικα στη δουλεια του και στο στοχο να χτισει σπιτι, χωρις να εχει καμια βοηθεια εξωτερικη, εν καιρω κρισης. </span>Επανειλημμενα μου αναφερει να προσεχω πολυ τα εξοδα της οικογενειας να μη σπαταλω κτλ και πως δε γινεται να δουλευουμε και να μη μπορυμε να αποταμιευσουμε 100 ευρω. Εχουμε ενοικιο και χρειαζομαστε 1200 ευρω το μηνα, εκ των οποιων 400 τα στελνουν οι γονεις μου σαν ενισχυση, στην πραγματικοτητα ζουμε αξιοπρεπως, δε στερουμαστε κατι,απλα δεν περισσεύει κατι οπως παλιοτερα. Εμενα προσωπικα δε με στενοχωρει καθολου και ας καταπιεζομαι, επειδη ξερω οτι ειναι μια δυσκολη κατασταση πανελλαδικα και καποια στιγμη θα αλλαξει.Το προβλημα ομως δεν ειναι μονο αυτο.</p>
<p style="text-align: justify;">Νιωθω οτι εχουν χαθει σημαντικα πραγματα στη σχεση μας εγω νιωθω πολλες φορες οτι εχω κανει και συνεχιζω να κανω θυσιες χωρις να εκτιμώνται με πιανει το παραπαπονο και τα νευρα. Εχω αναγκη συναισθηματικης καλυψης που τα τελευταια χρονια δεν εισπραττω, ειδικα μετα τον ερχομο του παιδιού που τωρα ειναι 4 ετων.</p>
<p style="text-align: justify;"><span lang="EL">Εκεινος μονιμως διαμαρτυρεται για τη συχνοτητα των σεξουαλικών επαφων. Ειναι το μοναδικο του παραπονο.Λεει πως κατα τα αλλα ειμαι αψογη για εκεινον αλλά θελει πιο συχνα να βρισκομαστε. Ομολογω οτι σε αυτο το κομματι εχω ολη την ευθυνη… Δεν ξέρω εαν εφταιξαν οι ορμονες,η κουραση, οι περισσοτερες ευθυνες κτλ…αλλά η ορεξη μου μειωθηκε πολυ… Ειμαι ικανοποιημενη με μια φορα την εβδομάδα και παλι δεν το επιδιωκω, μαλλον το αποφευγω θα ελεγα.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span lang="EL">Ο ανδρας μου γενικα ειναι ενας ευγενικος ανθρωπος μεκαλα στοιχειεα κ ειμαιπερηφανη που ειναι ετσι οπως ειναι κ ας προερχεται απο περιεργο πειρβαλλον κατ εμε. Ομως..κ ενω τον ερωτευτηκα γτ ειχε οσα δεν ειχα….(οπως υπομονη,τρυφεροτητα,νοιαζοταν πολυ για μενα ,με ακουγε κ εδειχνε οτι ηθελε αν κανει κ εκεινος υποχωρησεις), τωρα ειναι σαν αν εχω ενα διδυμο του,που εκτος απο τηνεξωτερικη ομιοτητα τιποτα αλλο δεν το θυμιζει…. Μπαινει στοσπιτι 8 το βραδυ κ ειναι μεσα στα νευρα..δεν εχουμεεπικοινωνια..δεν του αρεσει να συζηταει…δεν εχει κανει καμιαπροσπαθει αποτέ γαι τη σχεση μας…</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span lang="EL">Μεσα σε ολα αυτα να μην ξεχασω την </span><span lang="EL">ατυχη καταληξη της εγκυμοσυνης μου σε διδυμα πριν εναμιση μηνα. Χειρυργηκα με καισαρικη τομη.Και σε ολα αυτα ηταν απων συναισθηματικα… Τα προηγουμενα χρονια σκεφτουν οτι απλα ειναι κλειστος χαρακτηρας και  δεν εκφραζεται..ομως το τελευταιο διαστημα συνειδητοποιω οτι νοιαζεται κ αγαπα μονο τον εαυτο του.</span>Ο γιος μου αποοταν εγινε 2 ετων στα ματια του ανδρα μου θεωρειται ενηλικας… Του μιλαει και εχει απαιτησεις να καταλαβει τα παντα..να πειθαρχησει σαν στρατιωτης κτλ..τον τελευταιο καιρο τον χτυπαει(οχι σε βαθμο να ποναει σωματικα),αλλα να πληγωνεται…. Περασαμε 2 εβδομαδες που τραυλιζε στα καλα καθουμενα.</p>
<p style="text-align: justify;"><span lang="EL">Λογω της ιδιοτητας μου σαν εκπαιδευτικος,παρακολουθω αρκετα σεμιναρια κ εκνω σαν μαμα κανω πολλαλαθη,προσθαω ψαχνομαι στο να αντιμετωπιζω καθε καινουρια κατασταση κ να μεγαλωσω ενα ευτυχισμενοκισορροπημενο παιδια… </span><span> </span><span lang="EL">Σε ενα βαθμο τα καταφερνω..Ομως δεν εχω συμμαχο σε αυτο και  εδω ξεκιναει η ρηξη τον τελευταιο καιρο. </span><span lang="EL">Επιπλεον ξεκιναω δουλεια τετοια εποχη καθε χρονο κ δουλευω απογευματα. Ομως ακομη κ σε αυτο ακρη δε βγαζουμε. Θελει να δουλευω..αλλάνα μη λειπω το απογευμα </span>Πού πηγε ο ανθρωπος που με εκιτμουσε που με θαυμαζε που νοιαζοταν για εμενα; Τι πρεπει να κανω;</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σου απαντά η  ψυχολόγος Μαρκέλλα Καπλάνη</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles_2015/photos/eidikoi/psyxologoi/mkaplani.jpg&amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;width=248?" alt="Μαρκέλλα Καπλάνη " /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><a href="http://www.normavitae.com/">www.normavitae.com</a><span> </span></span></p>
<div class="gmail_default">
<div class="gmail_default">
<div class="gmail_default">
<div class="gmail_default">
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;">Διαβάζοντας το ερώτημα σου μου δημιουργήθηκαν και μένα αρκετά ερωτήματα. Για παράδειγμα, ο σύζυγος ήτανε πάντα έτσι κλειστός και απόλυτος στον τρόπο και στην επικοινωνία του ή αυτό ήρθε αργότερα; Έχει αλλάξει εκείνος, έχεις αλλάξει εσύ, ή μήπως αλλάξατε και οι δύο σας αλλά προς διαφορετικές κατευθύνσεις; </div>
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;"> </div>
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;">Ένα ακόμη πιο βασικό ερώτημα που προέκυψε ήταν το αν τα έχεις συζητήσει όλα αυτά με το σύζυγό σου; Του έχεις εκφράσει πόση δυσανασχέτησή νιώθεις μέσα στη σχέση; Του έχεις πει για πιο λόγο δεν σε τραβάει πλέον η ερωτική επαφή και ότι νιώθεις πως δεν υπάρχει συναίσθημα; Δεν είναι αρκετό να του το δείχνεις. Μπορεί ο ίδιος να μην έχει την ίδια αντίληψη με εσένα και να μην έχει λάβει το μήνυμα που προσπαθείς να περάσεις. </div>
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;"> </div>
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;">Για να διατηρηθεί μία υγιής σχέση, είναι πάρα πολύ σημαντικό το ζευγάρι να μιλάει μεταξύ του και να μπορεί να λέει αλήθειες κι ας πονάνε. Πέρα από τις αντικειμενικές, πρακτικές δυσκολίες του περνάτε, το μεγαλύτερο πρόβλημα ουσιαστικά είναι ότι έχει χαθεί η ουσιώδης επικοινωνία μεταξύ σας. Και οι δύο σας βρίσκεται βρίσκεστε σε μία κατάσταση όπου λειτουργείτε εγωκεντρικά, με βάση τις προσωπικές σας αντιλήψεις για το τι συμβαίνει στην μεταξύ σας επαφή. Αν δεν συζητήσετε για να μπορέσουν αυτά τα προσωπικά δεδομένα του καθενός να συναντηθούν, πώς θα μπορέσετε να καταλάβετε ο ένας τις ανάγκες του άλλου ώστε να βρείτε τρόπους να τις καλύψετε; Πώς θα γίνει συμβιβασμός είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά εάν στην πραγματικότητα κανένας σας δεν είναι σίγουρος ακριβώς πως βιώνει την κατάσταση ο άλλος; Εσύ εστιάζεις στο θέμα της τρυφερότητάς και του συναισθήματος. Ο σύζυγος σου ξέρεις που εστιάζει; Κάνεις υποθέσεις αλλά στην πραγματικότητα, απ' ό,τι καταλαβαίνω, δεν γνωρίζεις ακριβώς τους λόγους για τους οποίους ο ίδιος έχει απομακρυνθεί και καταφεύγει στο σεξ ως μέσω σύνδεσης. Μπορεί και ο ίδιος να νιώθει ότι δεν έχει τρόπο να εκφράσει αυτά που τον ενοχλούν και να φοβάται την απόλυτη ρήξη οπότε να επιλέγει την αποφυγή. Εσύ από την άλλη βλέπεις αυτή την τάση για αποφυγή και την ερμηνεύεις ως ένδειξη αδιαφορίας από μέρους του. </div>
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;"> </div>
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;">Εν κατακλείδι, δεν μπορείς να είσαι σίγουρη για τις προθέσεις του εάν κι οι δύο σας δεν εκφράσετε ακριβώς αυτό που νιώθετε. Όσο και να προσπαθείς γι' αυτή τη σχέση, αν προσπαθείς μόνη σου, δρας με βάση μόνο τα προσωπικά σου δεδομένα και υποθέσεις που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ή πρόθεσή σου είναι θετική μα μέσα σε ένα ζευγάρι είναι σημαντικό να δρούμε ως 'εμείς' και όχι ως 'εγώ'. Σίγουρα, ο σύζυγος σου δεν σε διευκολύνει εφόσον κι εκείνος δεν προσπαθεί προς αυτή την κατεύθυνση, μα ταυτοχρόνως κι εσύ η ίδια ίσως να φοβάσαι και να αποφεύγεις την ρήξη μεταξύ σας αποφασίζοντας να βιώνεις όλο αυτό μες το μυαλό σου αντί να του το εκφράζεις. </div>
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;"> </div>
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;">Πριν, λοιπόν, ξεκινήσεις να σκέφτεσαι κάτι τόσο οριστικό όσο ένα διαζύγιο, καλό θα ήτανε να το προσπαθήσετε μαζί και να δείτε έναν σύμβουλο ζεύγους ώστε να μπορέσετε και οι δύο να νιώσετε ασφάλεια στο να εκφράσετε όλα αυτά που σας ενοχλούν και σας φοβίζουν. Βεβαίως κι αξίζει να γίνει αυτή η προσπάθεια, όχι μόνο γιατί έχετε επενδύσει τόσα χρόνια στην σχέση σας, ούτε μόνο για το παιδί σας, αλλά και για την ίδια την σχέση αγάπης που δημιουργήσατε πριν χρόνια. Όπως δεν την ξεκινήσατε ως μονάδες δεν γίνεται να την λήξετε μα ούτε και να την συνεχίσετε ως μονάδες. Κάποια στιγμή στην πορεία της σχέσης μπορεί να παρεκκλίνατε μα δεν χρειάζεται να είναι οριστικό, αρκεί να το θέλετε και οι δυο και να μην μπαίνετε στην παγίδα να προκαθορίζετε καταστάσεις. </div>
<div> </div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="gmail_extra"> </div>
<p><span><span><br /></span></span></p>