<p style="text-align: justify;"><strong><em>Αναγνώστριά μας ρωτά: </em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em>ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΕΙΜΑΙ 27 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ 2ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΣΑΚΩΘΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΛΥ ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΛΑΙΩ ΠΑΩ ΣΕ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΕΙ ΕΙΧΑΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ ΠΗΓΑΙΝΑ ΕΓΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΠΛΕΚΤΗΚΕ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΤΕΛΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΕΛΕΙΑ ΠΟΔΙΑ ΟΥΤΕ ΤΕΛΕΙΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΛΟΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ…</em></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος <strong>Όλγα Κωνσταντίνου </strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><span><span><br /></span></span></span></p>
<p style="text-align: justify;" dir="ltr"><span>Από όσα γράφετε καταλαβαίνω ότι θρηνείτε για τη σχέση που χάθηκε καθώς είχατε επενδύσει συναισθήματα, προσδοκίες γι’αυτή τη σχέση και για το κοινό σας μέλλον. Φαίνεται λοιπόν να βιώνετε μια μεγάλη απώλεια και αυτή συνοδεύεται από πόνο, θλίψη, ενδεχομένως και θυμό για τρίτα πρόσωπα που μπλέχτηκαν στη σχέση σας όπως λέτε. Η διαδικασία του πένθους θα χρειασθεί χρόνο αλλά ο μόνος τρόπος να ξεπεράσετε την απώλεια είναι να περάσετε μέσα από αυτή τη διαδικασία. </span></p>
<p style="text-align: justify;" dir="ltr"><span>Γράφετε ότι πηγαίνετε σε μέρη που πηγαίνατε μαζί, αυτό θα μπορούσε να είναι βοηθητικό στη διαδικασία του πένθους αν συνοδεύεται και με έναν αποχαιρετισμό για αυτά που ζήσατε, για αυτά που χάσατε, για αυτά που δεν θα ζήσετε μαζί με αυτό τον άνθρωπο.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><span id="docs-internal-guid-7caba635-ec31-7f3d-790f-372447aac651"><span>Ακόμη, αναφέρετε και τέλειες αναλογίες που δεν είχατε σύμφωνα με την οικογένεια αυτού του ανθρώπου και αναρωτιέμαι κατά πόσο θα θέλατε να είσθε σε μια σχέση που το ζητούμενο για εκείνον και τους δικούς του θα ήταν η απόσταση σας από αυτό που εκείνοι θεωρούν τέλειο. Αναρωτιέμαι πώς θα κυλούσε η ζωή σας με μια τέτοια «απόσταση από αυτό που εκείνοι θεωρούσαν τέλειο», πώς θα ήσασταν εσείς με αυτό, πώς θα σας έκανε να νιώθετε ή να σκέφτεσθε για τον εαυτό σας το ότι δεν είμαι τόσο όσο….. ότι απέχω από το ιδανικό, θα ήταν βοηθητικό ή θα καλλιεργούσε μια αντίληψη μειονεξίας ή ελλείμματος;</span></span><br /></span></p>