Ο Θεός της Σφαγής: Απολαυστικό, θα γελάσετε με την καρδιά σας.

14/11/2015
Ομάδα Σύνταξης
Anna's Notes

<blockquote id="yui_3_16_0_1_1447468055897_11049">
<div id="yui_3_16_0_1_1447468055897_11048" style="text-align: justify;">Ο Θεός της Σφαγής» Θεατρο Αθηνών Μετάφραση: Γιώργος Βούρος Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Σκηνικά – Κοστούμια: Αθανασία Σμαραγδή Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος Μουσική: Μίνως Μάτσας Βοηθός σκηνοθέτη: Μανώλης Δούνιας Παραγωγή: Κάρολος Παυλάκης Τους ρόλους ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Στεφανία Γουλιώτη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου <img src="http://didee.gr/wp-content/uploads/2015/10/47b0c832-91b7-47ec-92a3-4fd249c49a29.jpg" alt="" width="640" /> Η πολυβραβευμένη διεθνώς κοινωνική κωμωδία «Ο Θεός της Σφαγής» της Γιασμίνα Ρεζά την φετινή θεατρική σαιζον παρουςιαζεται στο θέατρο Αθηνών, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Μια παρασταση που αξίζει να δειτε… γιά να δειτε ποιοι ειστε, ποιοι ειμαστε, πως συμπεριφερομαστε ο ενας στον αλλον, ποσο απέχει η ευγένεια από την βία, ποσο ευθραυστη είναι η ισορροπία της καθημερινότητας μας, πόσο κουφιος είναι ο προβαλόμενοςσκαι αποκαλούμενος πολιτισμός μας, τι κρυβει πίσω του, στα η ιδεα του ζευγαριου, του γαμου, το σκοταδι του καθενός μας και πόσο μπορεί να γκρεμίσει "τοιχους" αν αφεθει στο φως! Η Ρεζά είναι το "χέρι" που τραβάει την κουβέρτα και ξεσκεπάζει την κοινωνική συμβαση που κρατάει "ζεστες" τις σχέσεις μεταξύ μας. Τραβώντας την, αποκαλύπτει την δυναμη του "εγω", την παραδοση του "εμεις" στα καλεσματα της επικρατησης του ενός στο "αλλο". «Ο Θεός της Σφαγής» είναι η ιςτορία δυό παντρεμένων ζευγαριων… Η καθημερινή ιστορία των περισσοτερων παντρεμένων ζευγαριών. Δύο εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο και το αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του θύτη στο σπίτι τους. Τέσσερεις εμφανώς "καλλιεργημένοι" και "πολιτισμένοι" ανθρωποι, συναντιουνται γιά να συζητήςουν το πρόβλημα των παιδιών τους κι να αναζητήσουν ευγενικά λύςεις. Ολα ξεκινουν σαν γιορτη επικοινωνίας και συνεργαςία αρμονικής και καταληγουν σε πόλεμο. Στο τελος όλοι μεταξύ τους πιτςιλιώνται με τα προςωπικά τους προβλήματα και συμπεριφέρονται πιο ανώριμα και βάρβαρα από τα παιδιά τους. Τα ζευγάρια επιτίθενται το ένα στο άλλο, οι γυναίκες στους άνδρες, οι άνδρες στις γυναίκες, ώσπου στο τέλος είναι όλοι εναντίον όλων. «Ο Θεός της Σφαγής» εμφανίζεται, ένα χάμστερ εξαφανίζεται, και κάθε ενήλικη, πολιτισμένη συμπεριφορά δίνει τη θέση της στον ανήλικο εαυτό και στα ζωώδη ένστικτα. Τέσσερις θεατρικοί ηρωες που γίνονται ο καθρέφτης. Ένας μεγαλοδικηγόρος, πραγματιστής και κυνικός, που σίγουρα θα ήθελε να βρίσκεται αλλού και είναι συνέχεια στο κινητό του. (Κ. Μαρκουλάκης). Η γυναίκα του, μια μπίζνες – γούμαν ενοχική και αξιοπρεπής που η απελπισία της από την αδιαφορία του άντρα της της δημιουργεί διάφορα ψυχοσωματικά και…γαστρεντερικά προβλήματα (Στεφανία Γουλιώτη). Ένας έμπορος ειδών κιγκαλερίας, συναινετικός και φιλικός, που προσπαθεί μάταια να προσαρμοστεί στην εικόνα που θέλει η γυναίκα του να φτιάξει γι΄αυτούς (Οδυςςεας Παπασπηλιόπουλος). Μια φιλότεχνη ακτιβίστρια, που έχει σκοπό να επιβάλλει τους κανόνες του πολιτισμού με το ζόρι, σαν ιεραπόστολος (Λουκία Μιχαλοπούλου) Ειναι μυθος η ειρηνη μεταξυ των ανθρωπων; Ειναι ενα διαλειμμα στην εμπόλεμη φυςη μας; Και ο πολιτιςμός; Βοηθαει ο πολιτιςμός ή προςωρινως βοηθάει την πραγματική μας φύςη να επιτεθει και να συνεχίςει το κυνήγι της κυριαρχηςης του ενός πάνω στον αλλο; Τελικώς υπάρχει άλλος θεός στην κοινωνία σήμερα, εκτός απ’ τον Θεό της Σφαγής; Η Ρεζά, με χιούμορ, ανατέμνει τον δυτικό άνθρωπο, αφήνει αφηνιςμένο το αλογο του παραλογιςμού στο εςωτερικό ενός καλογουςτου διαμεριςματος της πόλης… Το ζώο χωρίς να μπορει να πιάςει κανεις τα γκέμια του, κινειται ανεξέλεγκα και ποδοπατεί όλη την ευπρέπεια, διαλύει κάθε δεςμό καταςτρέφει ότι με τα χρόνια προςπάθηςε να οικοδομήςει η αυτογνωςία και ο εςωτερικός διαλογιςμός! Αυτό που μένει, όταν υποχωρήσει ο Θεός της Σφαγής, είναι η ανάγκη μας να βρούμε έναν τρόπο να ζούμε ειρηνικά μαζί. Μιά ουτοπία! </div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><img src="http://www.zougla.gr/assets/images/1806420.jpg" alt="" width="640" /> Το έργο έκανε πρεμιέρα στη Ζυρίχη το 2007 και τον Ιανουάριο του 2008 στο Παρίσι, σε σκηνοθεσία της Ρεζά, με την Ιζαμπέλ Υπέρ σ’ έναν από τους τέσσερις ρόλους. Ακολούθως ανέβηκε στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, με πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, κερδίζοντας το 2009 μια σειρά από βραβεία, μεταξύ των οποίων βραβείο Ολιβιέ καλύτερης κωμωδίας και βραβείο Τόνυ καλύτερου έργου. Το 2011 έγινε ταινία από τον Πολάνσκι με τίτλο Carnage με τη Ρεζά να συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη κερδίζοντας δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία α' γυναικείου ρόλου για τις Τζόντι Φόστερ και Κέητ Γουίνσλετ. Οι συντελεστές: Μια ενδιαφέρουςα σκηνοθεςία του Μαρκουλακη, που καταφερε να στηριχθει σε μια πολύ σημαντική διανομή. Ενας κι ενας οι συμπρωταγωνιςτες. Ολοι ντυμένοι τον ρόλο τους, ξεχωρίζουν. Στην κορυφή η Στεφανία Γουλιωτη, αυτη η εξαιρετική ηθοποιός, που τα τελευταία χρόνια σε όποιον ρόλο την εχω δει δινει ενα μοναδικό χρώμα με το υποκριτικό της ταλέντο. Εχουμε πολλά χρόνια να δουμε στο ελληνικό θέατρο τόςο μεγαλο ταλέντο, τόςο λαμπερη περιπτωςη. Με τα λόγια μου αυτά δεν θέλω να μειώςω τον Οδυςςεα Παπαςπηλιόπουλο που κεντάει στη σκηνή και είναι αυτός που βαζει πρώτος "φωτιά στα τόπια". Στο ιδιο επίπεδο και η Λουκία Μιχαλοπουλου και ο Κωςταντινος Μαρκουλάκης που αρχίζει με τις θεατρικές επιλογες του να περπατάει σε έναν δικό του δρόμο που μοιαζει να εχει υπογραφή.</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Άννα Δρούζα </div>
</blockquote>