Ερωτεύτηκε από μικρός τη μουσική. Λέει όχι στην καλή ζωή, δεν μπερδεύει την τέχνη με τα χρήματα. Ο ταλαντούχος Αλκίνοος Ιωαννίδης γράφει τραγούδια όταν νιώθει πλήξη αλλά συνάμα δηλώνει επαγγελματίας. Δεν φοβάται να ομολογήσει ότι το ταλέντο είναι απλά μια ευκολία.

Συνέντευξη στην Άννα Δρούζα

-Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος του τραγουδιού σε αυτή την κατάσταση της κρίσης που ζούμε σήμερα;


Το τραγούδι ήταν μια ιερή συντροφιά στην ιστορία της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα. Και εννοώ ιερή με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Σε όλες τις θρησκείες άλλωστε το τραγούδι θεωρείται μια ιερή τέχνη.


- Η οικογένεια σου είναι άκρως καλλιτεχνική. Ο πατέρας σου είναι ζωγράφος και ο αδερφός σου ασχολείται με την ποίηση. Βέβαια εσύ στα πρώτα σου βήματα έκλινες περισσότερο προς την ηθοποιία.

-Σπούδασα στο Εθνικό Θέατρο αρχικά με στόχο να μαζέψω κάποια χρήματα για να φύγω στο εξωτερικό και να σπουδάσω σκηνοθεσία και κινηματογράφο. Αυτό με ενδιέφερε τότε.

 
- Πώς λοξοδρόμησες και σε κέρδισε το τραγούδι;


Δεν ξέρω. Πάντως η μουσική ήταν ο πρώτος μου έρωτας, απλά δεν είδα ότι θα μπορούσα ποτέ να την έχω ως ενασχόληση.


- Τραγουδούσαν στην οικογένεια σου, έπαιζαν μουσική;

Ο ένας παππούς που δε τον γνώρισα αφού σκοτώθηκε στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ,λένε οι συγχωριανοί του, ότι ήταν εξαιρετικός τραγουδιστής. Κατά τα άλλα δεν έχουμε μουσική παράδοση στην οικογένεια

 
- Λες να υπάρχει αυτή η κληρονομικότητα άραγε, να πέρασε στο DNA σου;


Μοιάζουμε οπτικά πολύ. Έχω μια φωτογραφία του στο studio που ηχογραφώ και όποιος έρχεται με ρωτάει πότε έχει τραβηχτεί αυτή νομίζοντας ότι είμαι εγώ!

– Πως γράφεις τραγούδια;


Γράφω όταν βαριέμαι, δηλαδή όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με απασχολεί, όταν δεν υπάρχει ζωή γύρω μου. Αναγκάζεσαι να επινοήσεις τη ζωή όταν δεν υπάρχει και ο δικός μου τρόπος είναι γράφοντας τραγούδι. Όταν φτάνει η στιγμή και θέλω να καταγράψω κάτι, το κάνω μέσα από το τραγούδι. Για να έρθει βέβαια αυτή η στιγμή απαιτεί κάποιες προϋποθέσεις. Θέλει ησυχία, να είναι βράδυ, να μην περιμένει τίποτα και κανείς από εσένα, να μη χτυπάνε τηλέφωνα, να μην έχεις να πας πουθενά, να μη μπορείς να μοιραστείς τη πραγματική σου ζωή με τα παιδιά σου ή με τους δικούς σου ανθρώπους γιατί κοιμούνται, τέτοια πράγματα γενικά.


- Πόσο διαφορετικό είναι κάποιος να γράφει από το να τραγουδά μόνο;

Πολύ περισσότερο βέβαια όταν τραγουδά κάποιος αυτά που έχει γράψει ο ίδιος.
Προσωπικά μιλώντας, λειτούργησα πάρα πολύ σαν τραγουδιστής ειδικά τα πρώτα χρόνια της πορείας μου. Οι πρώτοι δίσκοι μου γράφτηκαν από τον Νίκο Ζούδιαρη το 1993 και το 1995. Ποτέ δεν αντιμετώπισα τα τραγούδια που έγραψαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι διαφορετικά από αυτά που γράφω εγώ. Όπως και στις συναυλίες, όταν τραγουδάω ένα τραγούδι που δεν έχω γράψει ο ίδιος και το αγαπώ το θεωρώ δικό μου. Όπως και τα δικά μου τραγούδια δεν απαγορεύω σε κάποιον να τα τραγουδήσει, όποιος και αν είναι αυτός.

– Από τι κινδυνεύει το ταλέντο του ανθρώπου πιστεύεις;

Από το ίδιο το ταλέντο συνήθως. Κατά τη γνώμη μου το ταλέντο δεν είναι τίποτε άλλο από μια ευκολία. Για παράδειγμα ένα παιδί που έχει ταλέντο στα μαθηματικά έχει ευκολία σε αυτά, τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από τις ευκολίες μας. Οπότε ο ταλαντούχος άνθρωπος κινδυνεύει από τον ίδιο του τον εαυτό.

– Πώς δυσκολεύεις τον εαυτό σου εσύ για να μην αφεθείς;


Δουλεύω πάρα πολύ. Είμαι ο πιο τεμπέλης άνθρωπος που έχω γνωρίσει κι όμως δουλεύω σχεδόν περισσότερο από όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει παρ’ ότι αυτό που κάνω δεν το θεωρώ ακριβώς δουλειά. Είτε μελετάω κάποιο όργανο, είτε κοιτάω κάποια παρτιτούρα είτε κάποιο συγκεκριμένο συνθέτη, όλη την ώρα κάνω κάτι σε σχέση με τη μουσική.


 
- Το επάγγελμα που ακολουθείς, αν και δεν θεωρείται δουλειά εφόσον σου αρέσει η ενασχόληση σου με αυτό, γίνεται κάποια στιγμή πραγματικό επάγγελμα εξ’ αιτίας βιοποριστικών λόγων;

Είναι κάπως λαϊκίστικο να λέει κάποιος ότι δεν είναι επαγγελματίας και ότι είναι ερασιτέχνης για να τον αγαπάει ο κόσμος ακόμα περισσότερο. O ερασιτεχνισμός ως παντιέρα είναι ένα πρόβλημα. Δηλαδή το να είμαι ερασιτέχνης αλλά να πληρώνομαι παρά ταύτα, αυτό είναι ένα πρόβλημα.Θεωρώ ότι εφόσον ζεις από αυτό είσαι επαγγελματίας.

-Σε τι πιστεύεις διαφέρει κάτι από τη στιγμή που γίνεται επάγγελμα;


Δε νομίζω ότι αλλάζει κάτι. Αν το κάνεις με την κακή έννοια, αν ασχολείσαι μόνο με το πώς θα βγάλεις χρήματα από αυτό, τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα. Αλλά εφόσον είσαι επαγγελματίας έχεις μια ευθύνη παραπάνω στους ανθρώπους που σε παρακολουθούν. Μπορείς να ακούσεις μουσική σε ένα ταξί, σε ένα σούπερ μάρκετ, οπουδήποτε. Έχεις μεγάλη ευθύνη και πρέπει να την αισθάνεσαι. Ταυτόχρονα υπάρχουν και τα οικονομικά άγχη μέσα σε αυτή την ιστορία. Στις διοργανώσεις και στα φεστιβάλ γίνονται μεγάλες παραγωγές με προβολές, με σκηνικά και γενικά με πάρα πολύ κόσμο που εργάζεται γι’ αυτές για μήνες. Όσον αφορά τα έσοδα μας δεν έχουν σπόνσορες οικονομικούς, τα έσοδα βγαίνουν πάντα από τα εισιτήρια. Ξέρουμε ότι αν δεν έρθει ο κόσμος, τα πράγματα θα είναι δύσκολα.

-Εσύ έπεσες στην παγίδα που πέσαμε όλοι και κυνηγούσαμε το χρήμα ως αυτοσκοπό τα προηγούμενα χρόνια;


Όλοι καταναλώσαμε περισσότερο από όσο θα έπρεπε ή από όσο αντέχαμε. Όλοι απείχαμε από το μέτρο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα ποτέ καμία χρήση στη τέχνη μου η οποία να σχετίζεται με τα χρήματα. Δηλαδή δεν άλλαξα κάποια απόφαση μου επειδή τα χρήματα ήταν καλύτερα εδώ και όχι εκεί, ούτε συμπεριέλαβα κάποιο τραγούδι στο δίσκο μου επειδή θα γινόταν επιτυχία που θα μεταφραζόταν σε χρήμα. Αυτό δεν το έκανα έχοντας την πολυτέλεια να μην το κάνω. Είμαι άνθρωπος που δεν αγαπάει κάτι άλλο εκτός από τη μουσική. Δεν μου αρέσουν τα ακριβά αυτοκίνητα, δεν χτίζω πισίνες. Θέλω να πω ότι δεν μου άρεσε τίποτε άλλο πέρα από τη μουσική.


- Επομένως έχεις πει αρκετά “όχι” σε αυτή τη δουλειά;


Πάρα πολλά.

– Ποιοι σε έχουν επηρεάσει και ποιους εκτιμάς στη δουλειά σου;

Οι δίσκοι που είχαμε στη δισκοθήκη μας όταν ήμουν παιδί, ένα σπίτι που δεν είχε μεγάλη οικονομική άνεση, παρ’ όλα αυτά είχε μεγάλη δισκοθήκη και μεγάλη βιβλιοθήκη. Άκουγα κυρίως κλασσική μουσική από κλασσικούς δίσκους του πατέρα μου.
 
- Από Έλληνες καλλιτέχνες;
Άκουγα τους μεγάλους καλλιτέχνες της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Λοϊζος και άλλους. Αυτές ήταν οι επιρροές μου σε συνδυασμό με την παραδοσιακή μουσική της. Και αργότερα, σημαντική επιρροή κι αυτή, η μουσική του Σιδηρόπουλου που άκουσα στην εφηβεία μου.

– Είχες μια συνεργασία με τη Μαρία Φαραντούρη τα δυο τελευταία χρόνια που κάνατε κάποιες ζωντανές συναυλίες μαζί;


Το 2011 έγινε αυτό. Ήταν το έτος συμπλήρωσης εκατό χρόνων από τη γέννηση του Νίκου Γκάτζου και με αφορμή αυτή την επέτειο κάναμε ένα αφιέρωμα στο Μέγαρο Μουσικής και όχι μόνο εκεί βέβαια.
 
- Εκεί ακούσαμε δικά σου καινούργια κομμάτια τα οποία δεν έχουν ακόμη κυκλοφορήσει. Η καινούργια σου δουλειά πότε θα κυκλοφορήσει;
Έχω αρκετά πράγματα σε χαρτάκια, χαρτοπετσέτες, από εδώ και από εκεί. Ελπίζω να βρω το χρόνο να συγκεντρωθώ και να μαζέψω όλα αυτά τα κομμάτια.