Απαντά ο κριτικός τέχνης και αρχισυντάκτης της εφημερίδας “Καθημερινή”, Νίκος Ξυδάκης.

-Ποιοι παρακολουθούν τα τούρκικα σήριαλ;

Έχουμε μια μεγάλη προσήλωση ενός μεγάλου μέρους λαϊκού κοινού για το οποίο μοναδική πηγή ψυχαγωγίας είναι η τηλεόραση, δεν έχει  την ευκαιρία ή την αγωγή ή την συνήθεια να παρακολουθήσει ένα καλό θέατρο ή μία καλή συναυλία. Άλλωστε πολλά από τα ενδιαφέροντα πράγματα που γίνονται στην Αθήνα γίνονται μόνο στην Αθήνα, δεν γίνονται αλλού. Και μία μεγάλη Ελλάδα 6 στους δέκα Έλληνες, ας πούμε δεν έχουν αυτές τις προσβάσεις και βλέπουν τηλεόραση.

-Τι ελκύει τους Έλληνες στα τούρκικα σήριαλ;

Ας μην εξετάσουμε τα τούρκικα σήριαλ αισθητικά ας δούμε τη φόρμα τους, τι ανθρώπους δείχνουν, τι κοινωνίες , τι οικογένειες… Αυτό το αρχαϊκό και λίγο πρωτόγονο περιβάλλον των ανθρώπων τους είναι  πειστικό για ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας , που ίσως αφέθηκε τις περασμένες δεκαετίες στην τρέλα του lifestyle.

Οι Έλληνες  έχουμε πια μονογονεικές οικογένειες, τα διαζύγια είναι πάρα πολλά, τόσα που πλησιάζουν τα καλιφορνέζικα νούμερα, έχουμε πολλούς μοναχικούς ανθρώπους. Αυτή η μετάβαση μας δεν έχει αφομοιωθε, ίσως προκαλεί φόβο ή πόνο. Οι τηλεθεατές βλέπουν στα ξένα σίριαλ τα τούρκικα τα ανατολίτικα, μία κοινωνία που είναι μία ιστορική φάση πίσω από εμάς και από αυτή αντλούν σιγουριά.

Είναι κάτι πολύ δυναμικοί άντρες με μουστάκια και κοστούμια, οι γυναίκες είναι υποταγμένες σε ένα ρόλο, δεν είναι αυτές οι δυναμικές οι έξαλλες. Σε αντίθεση με τις γυναίκες της Ελλάδος, που καλούνται να παίξουν πολλούς ρόλους, να είναι ερωμένες να είναι σύζυγοι, να είναι πολύ πετυχημένες επαγγελματίες.

Σε αυτό το μωσαϊκό που είναι η ελληνική κοινωνία, η  λίγο ζαλισμένη, που τα έχει χαμένα τώρα, φοβάται και φοβάται φρικτά και σαν να ψάχνει να αρπαχτεί από κάπου, να νιώσει μία σιγουριά. Αυτό που βλέπουμε πιο πολύ στα τούρκικα σίριαλ είναι αυτή η παντοδυναμία της φαμίλιας. Μίας οικογένειας που δεν έχει μόνο συναισθηματικούς δεσμούς μεταξύ των μελών της αλλά μία κυριαρχία πλούτου, ισχύος, αντιμετωπίζει τους άλλους ως άλλες οικογένειες επίσης.

-Πώς διαφέρει αυτή  η κοινωνία από την δική μας κοινωνία;  

 Ήμασταν και εμείς έτσι… Και ακόμα μιλάμε για μεγάλα τζάκια και ισχυρές οικογένειες, ισχυρές πολιτικές οικογένειες. Η Ελλάδα έχει φύγει από αυτό το μοντέλο έφυγε για καλό και για κακό. Για καλό γιατί πράγματι δίνει πιο πολύ χώρο στο άτομο να ανασάνει μέσα σε αυτό το αστικό πλαίσιο. Από την άλλη μεριά, επειδή δεν έχουμε ένα κράτος πρόνοιας  τόσο εμπεδωμένο και τόσο ισχυρό, το άτομο μοναχό του χάνει τα στηρίγματα, σε μία πολιτική κοινωνία η οποία δεν είναι αρκετά ώριμη για να το προστατεύσει και μένει μετέωρο και αδύναμο. Το κράτος που ναυάγησε μας άφησε όλους μοναχούς, να μην έχουμε σύνταξη να μην έχουμε ασφάλιση να μην έχουμε νοσοκομείο να μην έχουμε σχολείο.

-Άρα το προχωρημένο ελληνικό κοινό θαυμάζει τους  πιο «καθυστερημένους» Τούρκους;

Γιατί οι «καθυστερημένοι» έχουνε κάποιες σιγουριές σταθερές, τις οποίες εμείς χάσαμε. Το παλιό είναι οικείο, είναι σίγουρο, δεν το υπερασπίζομαι σε καμία περίπτωση αλλά όταν φοβάσαι και είσαι μόνος σε ένα περιβάλλον άγνωστο και σκοτεινό όπως είναι το σήμερα του Έλληνα νοσταλγείς κάτι που ήξερες και είσαι έτοιμος να παραγνωρίσεις και τα μειονεκτήματα του.

Ο Νίκος Ξυδάκης είναι κριτικός τέχνης και αρχισυντάκτης της εφημερίδας ¨Καθημερινή”.