Χριστόφορος Παπακαλιάτης: "Δεν είμαι μέτριος!"

Μπορεί μια στιγμή να αλλάξει όλη μας τη ζωή; Και αυτή η τυχαία στιγμή φέρει έναν μεγάλο έρωτα; Αν ο Δημήτρης ένα βράδυ του 2009 έβγαινε από το σπίτι του στην Πλάκα, θα συναντούσε τη Χριστίνα. Εκείνη θα του πάταγε το σκύλο του, τη «Μοναξιά» και ένας μεγάλος έρωτας θα γεννιόταν. Αν ο Δημήτρης έμενε σπίτι θα του θα του επιτίθονταν ληστές, θα κατέληγε στο νοσοκομείο η ζωή του θα κυλούσε ήσυχα αλλά χωρίς έρωτα και αγάπη. Θα γνωρίζει όμως τελικά τη Χριστίνα; Στο κινηματογραφικό παραμύθι του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, το “ΑΝ”, οι ήρωες παλεύουν να κρατήσουν έναν έρωτα ζωντανό σε μια εποχή που όλα αλλάζουν…

Συνέντευξη στην Άννα Δρούζα.

-Γιατί επέλεξες τον κινηματογράφο;

Ο κινηματογράφος έχει όλο το κομμάτι του «παραμυθιού». Οι ήρωες, τα σενάρια , οι ιστορίες είναι διαφορετικές από την τηλεόραση. Πιστεύω ότι ο κινηματογράφος είναι κάτι που θα ανθίσει πάλι και θέλω να πιστεύω ότι θα κινηθώ εκεί.

-Η κρίση μας αφήνει περιθώρια για παραμύθια;

Το κοινό μοιραία επειδή πάντα είχε ανάγκη από παραμύθια και πάντα θα υπάρχουν παραμυθάδες ό ,τι και να γίνει. Τα πάντα έχει χτυπήσει αυτή η κρίση μας έχει χτυπήσει όλους μας. Παρόλο αυτά όμως, εγώ βλέπω κάθε μέρα ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεφεύγει. Πάντα θα έχει ανάγκη την μουσική ,τις ιστορίες και πάντα θα έχει ανάγκη να γελάει, να κλαίει.

-Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου σε σχέση με όλο που αυτό εμείς βιώνουμε ; Πιο συγκεκριμένα ποια είναι η σχέση σου με το χρήμα και την ύλη;

Η σχέση μου με το χρήμα ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα καλή, ήμουν πολύ σπάταλος. Πρακτικά αλλάζω και εγώ, δεν κάνω έξοδα, προσπαθώ να προσαρμοστώ σε αυτή την πραγματικότητα. Δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που μπορεί να ξοδεύει αλόγιστα πια. Μια θυμώνω, μια απολογούμαι, άλλοτε κατακρίνω. Είναι πολύ ακραίο όλο αυτό που συμβαίνει και ειδικά η ταχύτητα με την οποία συμβαίνει.

– Έχεις απογοητευτεί από τους πολιτικούς;

Ναι, θυμός, όλα τα συναισθήματα υπάρχουν .Αλλά υπάρχουν και στιγμές που φάσκω και αντιφάσκω, μια θυμώνω και μία απολογούμαι. Όμως στο τι ακριβώς μπορεί να φταίει δεν έχω μια αιτιολογημένη, μια σωστή απάντηση. Θα  ήθελα να πιστεύω ότι θα ξεκινήσει κάποια στιγμή μια νέα εποχή,  πιστεύω ότι αν ο καθένας μας αυτό που κάνει το κάνει καλά τότε στο μέλλον ίσως τα πράγματα να έρθουν στην αρχική τους θέση ίσως ξεπεράσουμε το μπάχαλο που ζούμε. Πιστεύω πως θα ορθοποδήσουμε και πάλι.

-Θα ήθελες να ζεις σε άλλη χώρα στο εξωτερικό;

Πιστεύω ότι ούτε στο εξωτερικό δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Θα έχουν και εκεί δυσκολίες και μάλιστα σύντομα. Αν μου δινότανε η ευκαιρία να μπορέσω και να λειτουργήσω σε μία χώρα η οποία πρακτικά και αξιοκρατικά λειτουργεί σωστά, τότε θα προτιμούσα να ζήσω στο Παρίσι.

– Θα ήθελες να βγει προς τα έξω η κινηματογραφική σου δουλειά στο εξωτερικό ; Έχεις βάλει τέτοιους στόχους ;

Κοίταξε αν μου δινόταν η ευκαιρία και αν είχα μια τέτοια επιλογή , φυσικά. Υπάρχει κανείς που να μην ήθελε; Ναι θα το ήθελα. Θα ήθελα να πάει σε κάποιο φεστιβάλ…

– Έχεις μιλήσει αρκετές φορές για το μέτριο που μπορεί να βρεθεί σε θέση εξουσίας…

Τότε μοιραία ανισορροπούν τα πράγματα. Πάλι μοιραία όμως  θα ξαναβρούν τη σωστή τους πορεία. Υπάρχει θέση και για τους έξυπνους και για τους ηλίθιους. Και για τους καλούς και για τους κακούς. Και για τους μέτριους και για τους ευφυείς για όλους. Είναι θέμα φύσης. Οι μέτριοι υπάρχουν για να ξεχωρίζουν οι ιδιαίτεροι.

– Που συγκαταλέγεις τον εαυτό σου ; Αλλά ειλικρινά…

– Σίγουρα, δεν είμαι μέτριος!

– Σε τι διαφέρει από το χάρισμα το ταλέντο ;

Δεν ξέρω αν διαφέρει πάρα πολύ το ταλέντο από το χάρισμα. Δηλαδή το να έχεις ένα ταλέντο είναι χάρισμα.

– Απλά θέλει και σκληρή δουλειά για να εξελιχθεί. Θεωρείς ότι σε αυτή τη χώρα έχουμε ταλαντούχους ανθρώπους ;

Ναι βέβαια. Το πιστεύω ακράδαντα .

– Θα ήθελες έτσι να μου πεις κάποια ονόματα ;

Ένας εξαιρετικός ηθοποιός της νέας γενιάς είναι ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σαν ηθοποιός. Άλλοι άνθρωποι που θαυμάζω είναι ο κύριος Ράμφος. Η Κική Δημουλά είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ ιδιαίτερα, χωρίς να την γνωρίζω προσωπικά. Έχουμε αξιόλογα στοιχεία σε αυτή τη χώρα.

– Εσύ νιώθεις ότι οφείλεις σε αξιόλογους ανθρώπους;

Φυσικά, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στους οποίους οφείλω. Στο θέατρο με έβγαλε η Μίρκα Παπακωνσταντίνου και η Άννα Παναγιωτοπούλου. Ήταν στο θέατρο Βρετάνια το 1996 με την παράσταση ”Τρομεροί γονείς”. 20 χρονών τότε εγώ…Ο Λάκης Λαζόπουλος με έβγαλε στην τηλεόραση, ”10 μικροί Μήτσοι” . Φυσικά και χρωστάω και στους ανθρώπους του Mega που εμπιστεύτηκαν  το πρώτο μου σενάριο.

-Έκανες μεγάλη επιτυχία από το ξεκίνημα. Αυτό ήταν βάρος για σένα;

Όταν είσαι σε μικρή ηλικία έχεις απόλυτη άγνοια κινδύνου. Αυτό ήταν και που με προστάτευσε όμως.

-Είσαι από τους ανθρώπους που δεν τους χτύπησε την πόρτα ο κίνδυνος που δεν έχουν δεχτεί πολλά από τα χαστούκια της ζωής;

Όχι, δεν έχω αποφύγει τα χαστούκια της ζωής. Έχει να κάνει με το ότι την εποχή που συνέβαινε κάτι στη ζωή μου εγώ μπορεί να μην το έπαιρνα χαμπάρι γιατί ήμουν 16, 17 ετών. Ήμουν παιδί ουσιαστικά.

–Έχεις νιώσει την αντιζηλία στο πρόσωπο σου σε βαθμό που να έχει στόχο να σε βλάψει;

Εγώ έχω υπάρξει τυχερός σε ένα πράγμα. Επειδή ακριβώς δουλεύω 20 χρόνια τώρα και δουλεύω από πιτσιρίκι , έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Αλλά ακριβώς επειδή έχω δουλέψει τόσο πολύ και είχα τον στόχο να κάνω αυτό που ήθελα και αυτό που μου άρεσε , δεν προλάβαινα να αντιληφθώ τι γινόταν γύρω μου.

-Τι έχει αλλάξει για τον Χριστόφορο κοιτώντας προς τα πίσω σε σχέση με το σήμερα ;

Πολύ δραστικά δεν έχει αλλάξει κάτι. Νομίζω πως αντιμετωπίζω κάποια πράγματα διαφορετικά. Έχω πιο σφαιρική άποψη, προσπαθώ πολλές φορές να κάνω και ντιμπέιτ με κάποιον για να καταλάβω και την άποψη του. Πιτσιρικάς ήμουνα πολύ πιο δυναμικός, πιο ξεκάθαρο. Αλλά νομίζω ότι η βάση ενός ανθρώπου δεν αλλάζει επί της ουσίας . Χτίζονται, γκρεμίζονται ξανά χτίζονται τα χαρακτηριστικά αλλά η βάση πάντα παραμένει η ίδια.

-Τι χάνεις ωριμάζοντας;

Την αθωότητα, την αφέλεια. Γιατί δεν νομίζω πως έχω χάσει κάτι άλλο κοιτάζοντας προς τα πίσω. Πιο πολλά έχω κερδίσει.

-Ονειρεύεσαι; Έχεις πολλά όνειρα ή έχεις λίγα και καλά;

Ναι ονειρεύομαι και κάνω πολλά όνειρα. Απλά δεν μπορώ να στα απαριθμήσω πρακτικά. Νομίζω ότι το πιο δύσκολο στην συγκεκριμένη εποχή είναι να ονειρεύεσαι όταν βλέπεις γύρω σου ότι περιορίζονται οι ευκαιρίες για δημιουργικότητα και καλές δουλειές. Ότι ο καλός ανταγωνισμός χάνεται σιγά -σιγά και πρέπει να βρεις τρόπους να το περάσεις αυτό όσο το δυνατόν λιγότερο οδυνηρά, να μην ξεπουληθείς.

Σχετικά άρθρα