Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια, όπως έγραφε ο Καβάφης, από τα γεγονότα στην ΕΡΤ. Κάποιες στιγμές των δημοσιογράφων, κάποιες περισσότερες των μουσικών, των χορωδών. Η ζωντάνια, τα φωτεινά πρόσωπα. Θα λεγες ότι, έχοντας χάσει τη δουλειά τους, απευθύνθηκαν, μαζί με τα επίσημα ρούχα, και τον επαγγελματισμό τους και τους έμεινε το πρώτο, η αγάπη για τη μουσική. Αλλά και ο συγκεντρωμένος κόσμος που τους άκουγε, την 5η του Beethoven, το Nabucco του Verdi, και χειροκροτούσε με ενθουσιασμό, εκεί που υπό άλλες συνθήκες συχνά θα τους αγνοούσε.

Γράφει ο ψυχοθεραπευτής κύριος Κωνσταντίνος Γεμενετζής.

Τέτοιες στιγμές, λεπτομέρειες επαναλαμβάνω μέσα στη φάρσα των πολιτικών συγκρούσεων, στη φενάκη των παιχνιδιών της εξουσίας, στην ανοησία των ατομικών συμφερόντων, είχαν κάτι από αυτό που αποκαλούμε “κύκνειο άσμα”.

Η έκφραση έρχεται από τον Πλάτωνα που γράφει ότι οι κύκνοι, όταν αισθάνονται ότι θα πεθάνουν, “πλείστα και κάλλιστα αδουσι” (Φαίδρος 84e).

Συμβαίνει κάθε φορά που κανείς καταρρέει, συντρίβεται κάτω από τη δύναμη ενός τελείως Άλλου.

Τέτοιες στιγμές, λεπτομέρειες επαναλαμβάνω μέσα στη φάρσα των πολιτικών συγκρούσεων, στη φενάκη των παιχνιδιών της εξουσίας, στην ανοησία των ατομικών συμφερόντων, είχαν κάτι από αυτό που αποκαλούμε “κύκνειο άσμα”. Η έκφραση έρχεται από τον Πλάτωνα που γράφει ότι οι κύκνοι, όταν αισθάνονται ότι θα πεθάνουν, “πλείστα και κάλλιστα άδουσι” (Φαίδρος 84e).

Συμβαίνει κάθε φορά που κανείς καταρρέει, συντρίβεται κάτω από τη δύναμη ενός τελείως Άλλου. Τέτοιες είναι οι ώρες όπου οι άνθρωποι, εμπρός στον θάνατο, στον έρωτα, στον χωρισμό χάνουν τα κολλήματα, τις ιδιοτροπίες και την ιδιοτέλεια, μένουν γυμνοί, γεμάτοι από καθαρή καλοσύνη – «αναγκάζονται να ξεσκεπάσουν εις τα βάθη της την αγιοσύνη της ψυχής τους» (Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι).

Κάτι σαν εκείνον τον βιολιστή στο Ανατολικό Μέτωπο και τους στρατιώτες να τον ακούνε ευλαβικά.