Ποιες ταινίες από τις Χρυσές Σφαίρες να δω;

Θα τον έχεις σίγουρα δει στα ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης. Είναι ο άνθρωπος που έχει συναντήσει όλους του σταρ του κινηματογράφου που έχει συνομιλήσει αποκλειστικά με όλους τους μεγάλους δημιουργούς. Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να μας απαντήσει στο ερώτημα μας, ποιες από τις ταινίες που βραβεύτηκαν στις Χρυσές Σφαίρες φέτος, αξίζει πραγματικά να δω; Ο  Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος, ο κριτικός κινηματογράφου της ΕΡΤ, δημιουργός, σκηνοθέτης και φανατικός θεατής μιλά για τις ταινίες που ο ίδιος είδε και αγάπησε και που και εσύ πρέπει οπωσδήποτε να δεις.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος – “Οι ταινίες που με άγγιξαν”

Η ζωή του Πι, Στη χώρα των Μαγικών Θαυμάτων, Οι άθλιοι, Amour, Argo.

“Η ζωή του Πι”

«Από τις φετινές Χρυσές Σφαίρες μου άρεσε πολύ η «Ζωή του Πι» και «Στη χώρα των μαγικών πλασμάτων». «Η ζωή του Πι» με συγκίνησε γιατί τη βρήκα πάρα πολύ άμεση, γιατί λειτουργεί σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Σε ένα πρώτο επίπεδο μας παρουσιάζει μια ιστορία που είναι ένα απλό, βατό παραμύθι και σε δεύτερο επίπεδο κατανοούμε τι μπορεί να κατασκευάσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος ανάλογα με τις καταστάσεις. Ο ανθρώπινος νους λειτουργεί με άμυνες και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι άνθρωποι που έχουν μεγαλουργήσει στην ιστορία, είναι άνθρωποι που έχουν φτάσει σε μία ακραία στιγμή. Φαντάσου ακόμη και τον εαυτό σου όταν έχεις χωρίσει: είναι η πιο δημιουργική σου περίοδος γιατί σου βγαίνει με πάρα πολύ μεγάλη ένταση, το πραγματικό σου συναίσθημα το οποίο το καταπιέζεις.  Εδώ πέρα δεν έχουμε να κάνουμε με έναν χωρισμό όπως στις καθημερινές μας ανθρώπινες σχέσεις, αλλά έχουμε να κάνουμε με έναν αποχωρισμό. Εκεί ο εγκέφαλος δημιουργεί έναν καινούριο εγκέφαλο προκειμένου να επιβιώσει. Όταν αυτός ο μικρόκοσμος έχει μια σύνδεση με την δύναμη του ανθρώπου να γίνει ο ίδιος ένας «μικρός θεός» και όχι να ακολουθήσει πιστά κάποια θρησκεία κυριολεκτικά και μεταφορικά, εκεί πέρα κρύβεται πολλή μαγεία.

 Αν θέλετε να κερδίσετε προσκλήσεις για την ταινία ελάτε εδώ!

Νοήματα που μπορεί να είναι και επίκαιρα για εμάς, για όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα. Μπορούμε να γίνουμε μικροί θεοί σε μια πραγματικότητα οικονομικής κρίσης; Ναι, και αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε οποιοδήποτε φορέα να μας έχει ως έρμαια. Ο καθένας παίρνει την τύχη στα χέρια του. Ανακαλύπτουμε τις δυνατότητές μας και τις δυνάμεις μας, μόνο όταν ενεργοποιηθούμε εμείς οι ίδιοι, μόνο όταν εμείς οι ίδιοι αποφασίσουμε να αφήσουμε τον πανικό σε μία απόσταση λίγο πιο μακριά από εμάς και με ενδυναμωμένο το στόχο μας να καταλήξουμε εκεί που θέλουμε.  Όποιοι μας λένε ότι η κρίση είναι κάτι θετικό, ας πάνε στο διάολο. Η κρίση δεν είναι σίγουρα κάτι θετικό, όμως η κρίση αυτή τη στιγμή μπορεί να λειτουργήσει σαν μάθημα. Και αυτή τη στιγμή έχουμε λεμόνια, θα κάνουμε λεμονάδα.

“Στη χώρα των μαγικών πλασμάτων”

Αυτή η ταινία δεν έφυγε με κάποια βράβευση αλλά έχει μια αμεσότητα στο πώς το παιδικό όνειρο μπορεί να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας.  Όπως και οι Άθλιοι. Ήταν στην κατηγορία του μιούζικαλ η καλύτερη ταινία. Οι Άθλιοι έχουν μια ιδιαιτερότητα ως μιούζικαλ,είναι το πρώτο μιούζικαλ που η ηχογράφηση γίνεται σε πραγματικό, ρεαλιστικό χρόνο, με αποτέλεσμα το δραματικό αίσθημα που βγάζουν σωματοποιημένο να έχουν και τον ίδιο τόνο στην φωνή οι ηθοποιοί.

“Amour”

Είναι πολύ ειρωνικό αυτό που συμβαίνει στην παρούσα φάση με την ταινία Amour που πήρε το βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στις Χρυσές Σφαίρες, αλλά το μεγάλο μπαμ γίνεται στα Όσκαρ,όπου είναι υποψήφια σε πέντε κατηγορίες. Με την ταινία Amour, αυτό που καταφέρνει και αυτό που νομίζω πως ενεργοποίησε λίγο παραπάνω το κοινό έχει να κάνει με την σύνδεσή μας με την απώλεια και με το ότι μερικές φορές πρέπει να δείξουμε έναν σκληρό εαυτό για να επιβιώσουμε. Κάποιοι στην κρίση επιλέγουμε να ζήσουμε, κάποιοι στην κρίση επιλέγουμε είτε είναι υγρό στοιχείο, είτε είναι σταθερό έδαφος για να πούμε ότι κάνουμε βήματα. Ο Μίκαελ Χάνεκε στο Amour μας λέει ότι μερικές φορές, σε μία κρίση, είναι σωστή επιλογή για τον ήρωα ο οποίος επιλέγει στοχευμένα αυτό, να πει ένα αντίο. Μ’ όποιο τρόπο και να’ναι αυτό το αντίο. Δεν θέλω να προδώσω τι γίνεται στο τέλος της ταινίας, αλλά ακόμα και ένας θάνατος, αν γίνει με ένα συγκεκριμένο τρόπο, είναι ένδειξη αγάπης. Είναι παράλογο αν το βάλεις σε ένα λογικό συσχετισμό γιατί ο θάνατος συσχετίζεται με την απώλεια. Ο Μίκαελ Χάνεκε μας δείχνει με την ειρωνική και την απόλυτα στοχευμένη του ματιά ότι αγάπη δεν είναι μόνο αυτό που μεταφράζουμε εμείς αγάπη με όρους “ορθόδοξους”.

“Argo”

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι στις Χρυσές Σφαίρες θριαμβεύει το “Argo”, μια ταινία που πραγματικά άγγιξε τους Αμερικανούς,γιατί είναι ένα περιστατικό που αποτελεί από τη μία και μέρος της ιστορίας και από την άλλη βλέπουμε με μία πολιτική και διασκεδαστική ματιά και το πώς μπορούν αυτά τα στοιχεία να συνδυαστούν πάρα πολύ πετυχημένα. Η ταινία αυτή ναι μεν θριαμβεύει στις Χρυσές Σφαίρες, αλλά ενώ ο Μπεν Άφλεκ πήρε την Χρυσή Σφαίρα καλύτερου σκηνοθέτη και καλύτερης ταινίας, ο ίδιος δεν είναι υποψήφιος στην κατηγορία υποψήφιου σκηνοθέτη στα Όσκαρ, το οποίο από μόνο του είναι πραγματικά παράλογο.

Αν θέλετε να κερδίσετε προσκλήσεις για την ταινία ελάτε εδώ!

 

Τι προβλέπει ο Αλέξανδρος Λιζάρδος για τα Όσκαρ; 

Προβλέψεις είναι δύσκολο να κάνουμε γιατί υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός ιδιαίτερα στις γυναίκες μετά από πολλά χρόνια. Η Ναόμι Γουότς με συγκίνησε στον πυρήνα της ψυχής μου με το “Impossible”,η Ριβά ήταν πάρα πολύ καλή έτσι όπως λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος της αγάπης με το πένθος. Η πιτσιρίκα από το “Στη χώρα των μαγικών πλασμάτων”, αισθανόμουν σε όλη την ταινία πως ό,τι συναίσθημα δεν μπορεί να μου βγάλει ένας άνθρωπος τον οποίο τον έχω στην καθημερινή μου ζωή, μου το βγάζει εκείνη μέσα από τα ανθρώπινα, παιδικά πάντοτε υγρά μάτια που έχουν όμως απορία και θυμό. Την  Αν Χάθαγουει στην κατηγορία β’ γυναικείου ρόλου με τους Άθλιους την έχω σίγουρη ότι θα πάρει το Όσκαρ. Στον β’ γυναικείο ρόλο υπάρχει μία ακόμη συγκλονιστική ερμηνεία, που είναι η Έλεν Χαντα. Δυστυχώς δεν είναι ευνοημένη φέτος, αλλά είναι μια από τις ερμηνείες που τολμώ να πω ότι θα την μελετάμε και θα την συζητάμε σαν ένα μέρος της ιστορίας του κινηματογράφου.

Σχετικά άρθρα