<p style="text-align: justify;" dir="ltr"><span>Ας δούμε με διαφορετικό βλέμμα τις φετινές γιορτές..</span></p>
<p dir="ltr">Άννα Κανδαράκη</p>
<p dir="ltr">Κλινική Ψυχολόγος                                                                                                                                     Paris V Rene Descartes της Σορβόννης.</p>
<p style="text-align: justify;"><span><span><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles_2015/photos/eidikoi/psyxologoi/kandarakineww.jpg&amp;width=640&amp;height=430" alt="" width="99" /></span></span></p>
<p style="text-align: justify;" dir="ltr"><span>Συναντώντας καθημερινά ανθρώπους που πονάνε , είτε οι ίδιοι είτε ο άνθρωπος τους , κ ίσως αυτός ο πόνος να είναι ακόμα πιο σκληρός, παρατηρώ βλέμματα και αγγίγματα που δε χωράνε κανένα καμουφλάζ και καμία παραποίηση.</span></p>
<p style="text-align: justify;" dir="ltr"><span>Είναι αυτές οι σκληρές αλλά και ιερές στιγμές που άλλοτε μοιάζουν ατελείωτες και άλλοτε τόσο σύντομες σαν να ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα σου. </span></p>
<p style="text-align: justify;" dir="ltr"><span>Η κυρία Χριστίνα θα περάσει εδώ τις γιορτές. Δίπλα της είναι η κόρη της. Από τον τρόπο που κάθεται στο πλάι της, από το πώς κοιτάζονται και πως κρατά το χέρι της απαλά μα συνάμα τόσο σφιχτά λένε τόσα μεταξύ τους χωρίς να ανταλλάζουν λέξη.  Έχουν και οι δύο την ίδια αγωνία. «Μήπως τη βαραίνω? Μήπως η δική μου ανησυχία για εκείνη τη φορτώνει περισσότερο;»  Πόσες και πόσες φορές στα χρόνια που έχουν περάσει μαζί έχουν αυτή τη σκέψη?  Πόσες φορές η κ. Χριστίνα έχει περάσει αγωνίες για την κόρη της και τις έχει κρατήσει βαθιά μέσα της για να μη τη βαρύνει κι άλλο. Και να τώρα πως άλλαξαν θέσεις.  Και είναι η μικρή της κόρη, γυναίκα ολόκληρη πια, να τη φροντίζει και να της κρατά το χέρι. Να στέκεται κοντά της με τόση αγωνία μήπως διψά μήπως  πονάει η πλάτη της..</span></p>
<p style="text-align: justify;" dir="ltr"><span>Κάθομαι στο πλάι της και με τιμά μιλώντας μου για την κόρη της. « Έχω καλή κόρη.. είναι καλό κορίτσι ξέρει να νοιάζεται και να φροντίζει».  «Δε φύτρωσε από μόνη της» της απαντώ «κάπου τα έμαθε όλα αυτά».  Η ώρα του πόνου είναι η ώρα του « θερισμού».. θερίζεις ό,τι έσπειρες  τα προηγούμενα χρόνια. Και η κόρη της ξεχειλίζει από τρυφερότητα και από νοιάξιμο για τη μητέρα της χωρίς να κουράζεται και να βαρυγκωμά, γιατί είναι σκληρή φυλακή και βασανιστήριο ατελείωτο, να φροντίζεις κάποιον χωρίς να το θες και μη νιώθοντας πηγαία τρυφερότητα να βγαίνει από μέσα σου.  </span></p>
<p style="text-align: justify;" dir="ltr"><span>Αυτές οι γιορτές είναι διαφορετικές για την κυρία Χριστίνα και για τον κάθε άνθρωπο που πονάει και υποφέρει από μια σωματική νόσο, από την άλλη έχουν μια ομορφιά ιδιαίτερη καθώς οι στιγμές μεγαλώνουν  και συγχρόνως μικραίνουν , γίνονται τόσες δα , γι αυτό πολύτιμες και μοναδικές.  Είναι αυτός ο πόνος, αυτή η ξαφνική αλλαγή της καθημερινότητας, που μπορεί να γίνει ευκαιρία να εκτιμήσεις αλλά και να βιώσεις την παρουσία του άλλου  τη σημαντικότητα  του. Είναι το κέρδος από την απώλεια που οι γιορτές μας καλούν να δούμε. Ας είμαστε υποψιασμένοι να μοιραστούμε και να εκτιμήσουμε διαφορετικά  τα «μονότονα οικογενειακά τραπέζια»  και τις «κλασικές γιορτινές ευχές» από αγαπημένα πρόσωπα.. Δεν είναι ατελείωτα.. ας τους δώσουμε την προσοχή μας και ένα διαφορετικό βλέμμα. Το αξίζουν.  </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><span><br /></span></span></p>