<p class="intro" style="text-align: justify;">Η ιστορία ενηλικίωσης ενός ευφάνταστου νεαρού στην Αθήνα της χούντας και της μεταπολίτευσης, σε ένα εξαιρετικά δομημένο μείγμα τρυφερότητας, χιούμορ, μύθων και ξεμπροστιαστικής αλήθειας για τη νεότερη ιστορία μας.</p>
<p style="text-align: justify;">Τεχνικά άψογη, με συνολικά πολύ καλές ερμηνείες και καλογραμμένους ρόλους, η πολυαναμενόμενη «επιστροφή» του Μπουλμέτη –13 χρόνια μετά τα 1.650.000 εισιτήρια και τα άφθονα βραβεία της «<strong>Πολίτικης κουζίνας</strong>»– είναι στοίχημα κερδισμένο. Με φόντο την μικροαστική Αθήνα του ’60, του ’70 και του ’80, παρακολουθούμε τον Σταύρο (ο μικρός Φοίβος Ταραμπίκος και εν συνεχεία ο Νιάρρος) ο οποίος μεγαλώνει σκαρώνοντας διαρκώς απίθανους μύθους, που μιξάρουν à volonté την αρχαιοελληνική μυθολογία, την επίσημη ιστορία κι ό,τι άλλο κατεβάσει το ευφάνταστο κεφάλι του μικρού. Οι γονείς του (Χάνος και Καλλιμάνη, εξαιρετικοί) ανησυχούν, η μάνα του τον πάει μέχρι και σε καφετζού (η Σαπουντζάκη, σταρ εσαεί), και τελικά τον στέλνουν να μαθητεύσει στο πλευρό ενός φίλου φωτογράφου (Πάνου, θαυμάσιος). Δια της φωτογραφίας και αργότερα, στα φοιτητικά του χρόνια, δια του σινεμά, ο Σταύρος θα βρει κανάλι να διοχετεύσει την αχαλίνωτη φαντασία του –και να ρίξει και καμιά γκόμενα (Μάχουτ και Γιαννάτου συνιστούν τα δυο αντικείμενα του φοιτητικού πόθου του).</p>
<p style="text-align: justify;">Αλλά, βέβαια, είναι η φαντασία, η συγγραφική οξυδέρκεια και η σκηνοθετική δεινότητα του Μπουλμέτη που ανοίγουν θριαμβευτικά τον ασκό του «Νοτιά». Από τις Σουλιώτισσες –οι οποίες πέφτοντας από τον γκρεμό δεν σκοτώθηκαν, λέει, διότι οι φούστες τους άνοιξαν σαν αλεξίπτωτα– έως το σλόγκαν της παπανδρεϊκής «Αλλαγής» του ’81 –που γεννήθηκε όταν ο Ευσταθίου (Ξάφης), ένας ζιβαγκοφορεμένος πολιτικάντης α λα Λαλιώτη, άκουσε σε οινομαγειρείο την κουβέντα φοιτητών που ετοίμαζαν ταινία για μια αλλούτερη εκδοχή του Τρωικού Πολέμου–, ή τη σημασία της περσόνας του Ωνάση για τον κοσμάκη, όλη η νεότερη ιστορία του τόπου βρίσκει χώρο να ανθίσει, τρυφερά μα και καίρια, δίπλα στα αμόρε και τις προσωπικές ανησυχίες του Σταύρου. Σημαντικότατη, ακόμη μια φορά, η συμβολή της μουσικής της Ευανθίας Ρεμπούτσικα στο όλον, η οποία καλύπτει ένα ευρύτατο φάσμα (από τάνγκο, μέχρι ζαμπετικό λαϊκό με τη φωνή του Γιώργου Μαργαρίτη) και συμπρωταγωνιστεί επενδύοντας ηχητικά τα εμβόλιμα ιντερλούδια με μονταρισμένα πλάνα από γεγονότα και ήθη της κάθε περιόδου. Εξαιρετική είναι κι η ανασύσταση εποχής, από τα κοστούμια (Εύα Νάθενα) και τα σκηνικά (ο Σπύρος Λάσκαρης ανέστησε και πισωγύρισε μια ολόκληρη αθηναϊκή στοά για τις ανάγκες της ταινίας), έως το πανταχού παρόν τσιγαροντουμάνι και τις γλυκόπικρα χιουμοριστικές συνελεύσεις της κινηματογραφικής ομάδας των φοιτητών. Θα γελάσετε, θα θυμηθείτε, θα νοσταλγήσετε, θα σιχτιρίσετε, θα καγχάσετε με το «Νοτιά». Μα πάνω απ’ όλα, θα ματαξαναμπείτε σε σκέψη περί αυτού του ανάδελφου έθνους που, σαν τον μικρό Σταύρο, ζει μέσα από μύθους.<br />tospirto</p>
<p style="text-align: justify;"><iframe src="http://www.youtube.com/embed/Y4lCo4P9EoQ" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>