13χρονος μαθητής εξαφανίστηκε επειδή πήρε κακό βαθμό!

Ώρες αγωνίας έζησαν οι γονείς ενός 13χρονου αγοριού από τη Ρόδο. Το αγόρι αφού σχόλασε από το Γυμνάσιο Παραδεισίου δεν επέστρεψε στο σπίτι του, δεν επικοινώνησε με την οικογένειά του, εξαφανίστηκε επειδή είχε πάρει πολύ ακούς βαθμούς στο σχολείο.  Οι δικοί του άρχισαν να τον αναζητούν, κινητοποιήθηκαν οι δημοτικές αρχές της και η αστυνομία. Τελικά, λίγο πριν τις 10.00 το βράδυ ο 13χρονος εντοπίστηκε να είναι κρυμμένος κάτω από τα σκαλιά της εκκλησίας της Δαματριάς. Βγήκε μόνο όταν άκουσε τη  μητέρα του να του ανακοινώνει από τα μεγάφωνα κλαίγοντας ότι αν φανερωθεί, δεν θα τον μαλώσει κανείς. Βγήκε και έτρεξε στη αγκαλιά της. Η αγωνία έλαβε τέλος. 

Τι μπορεί να κάνει ένα παιδί να κρυφτεί απλά και μόνο επειδή πήρε κακούς βαθμούς; Πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε ένα παιδί που αποτυγχάνει; Και τι πρέπει να του πούμε;  Τι φοβούνται τα παιδιά μετά από μια σχολική αποτυχία; Θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα για τον παιδικό ψυχισμό με τη βοήθεια της συνεργάτιδάς μας κυρίας, Τζένη Σουμάκη, παιδοψυχιάτρου – ψυχαναλύτριας και  επιστημονικά υπεύθυνη της Διαγνωστικής και Θεραπευτικής Μονάδας για το Παιδί  «Σπ. Δοξιάδης»

Πού οφείλονται οι υπερβολικές αντιδράσεις των παιδιών; 

Για κάθε ηλικία οι αντιδράσεις των παιδιών είναι διαφορετικές. Για την ηλικία από τη Τετάρτη έως την Δευτέρα Γυμνασίου, τη μη σχολική όπως την ονομάζουμε, είναι μια ηλικία όπου τα παιδιά πάρα πολύ ταλαιπωρούνται από τις προσδοκίες και τις προβολές των γονέων. Δηλαδή να γίνει το παιδί μου αυτό που δεν έγινα εγώ. Τα παιδιά αισθάνονται ότι πρέπει να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες των γονιών για να κερδίσουν την αγάπη τους. Με αυτόν τον τρόπο εγκλωβίζονται στον δρόμο και την εντολή του γονιού χωρίς να την φιλτράρουν και αποκτούν πολύ φόβο. Επομένως μπορεί ένα παιδί να φοβάται ότι θα δυσαρεστήσει τον γονιό, ένα άλλο μπορεί να φοβάται ότι θα τιμωρηθεί, άλλο ότι δεν θα το αγαπούν πια. Πολλά παιδιά φοβούνται για την αυτοεκτίμησή τους.

Να μη ξεχνάμε ότι τόσο το εκπαιδευτικό σύστημα όσο και η οικογένεια τα τελευταία χρόνια εστιάζουν στο θέμα βαθμοί, πανελλήνιες, εξετάσεις και αν δεν είσαι καλός μαθητής δεν είσαι τίποτα. Αυτό μαθαίνουμε στα παιδιά μας. Μα αλήθεια είναι δυνατόν να πιστεύουμε σε αυτά τα πράγματα; Βλέπουμε σήμερα στην οικονομική κρίση τα πτυχία να έχουν χάσει την αξία τους μαζί με τις υπόλοιπες αξίες που χάνουμε…

Στην εφηβεία μετά τα 13 έτη δηλαδή, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Ο έφηβος ούτως ή άλλως αρχίζει συνήθως και επαναστατεί σε όλα αυτά που θέλουν να του κληροδοτήσουν οι γονείς. Επομένως εδώ, αρχίζει και το ίδιο το παιδί να αναλαμβάνει την ευθύνη των επιλογών του και των πράξεών του. Υπάρχουν και πολλά περιστατικά όμως παιδιών που αντιμετωπίζουν ακόμα και ψυχικές διαταραχές, παιδιά που δίνουν πανελλήνιες και νιώθουν έντονο άγχος. Είναι δυνατόν την πιο καλή περίοδο της ζωής του ανθρώπου να την επενδύουμε με τόσο πολύ άγχος και πίεση;

Υπάρχουν και άλλες δραστηριότητες των παιδιών όπου συμβαίνει το ίδιο πράγμα, μια αθλητική δραστηριότητα για παράδειγμα. Εδώ συναντάμε πιο «παθολογικές» περιπτώσεις!

Εδώ μπορεί ο γονιός μπορεί να έχει μια ναρκισσιστική διαταραχή και να επιβάλλει στο παιδί του να είναι τέλειο χωρίς καν να ξέρει αν αυτό το παιδί μπορεί να  υποστηρίξει αυτή τη δραστηριότητα. Αν ο πατέρας για παράδειγμα θέλει να γίνει το παιδί αθλητής επειδή ήταν και αυτός, χωρίς καν να γνωρίζει αν το παιδί έχει έφεση στη δική του αθλητική δραστηριότητα, τότε έχουμε μια ναρκισσιστική προβολή του γονιού στο παιδί! Οι γονείς δεν μπορούν σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το φταντασιωσικό και ιδεώδες παιδί που θα ήθελαν να έχουν από το πραγματικό τους. Και αυτό είναι μια μεγάλη παγίδα, ξέρετε.

Να τονίσω ότι σε πολλές περιπτώσεις, οι θεραπευτές  δεν δουλεύουμε με τα παιδιά αλλά με τους γονείς. Πώς να μάθουν δηλαδή να βλέπουν ξεκάθαρα ποιο είναι το παιδί που έχουν απέναντί τους. Δεν μπορεί να έχω ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες και να το επιπλήττω επειδή δεν μου πήρε 20!  Ποιος έχει το πρόβλημα εδώ; Ο γονιός! Άρα εγώ σαν θεραπεύτρια θα δουλέψω με τον γονιό, όχι με το παιδί, δευτερευόντως θα στηρίξω το παιδί.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;

Να θέτουν κανόνες και όρια στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Δεν γίνεται να στέλνουν το παιδί στο φροντιστήριο και αυτό να μην προσπαθεί. Αλλά πρέπει να επιβραβεύουν το παιδί για την προσπάθεια και όχι μόνο για το αποτέλεσμα. Και πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε τι προκαλεί την κακή επίδοση του παιδιού. Γιατί το παιδί μου δεν αποδίδει αυτά που ξέρω ότι μπορεί; Τι συμβαίνει; Είναι γιατί φοβάται εμένα; Είναι γιατί φοβάται τον εαυτό του; Είναι γιατί δεν πιστεύει στον εαυτό του; Είναι γιατί του ανεβάζω τον πήχη παραπάνω από αυτό που αντέχει;

Ένα παιδί που τρέχει να κρυφτεί επειδή πήρε κακούς βαθμούς είναι επειδή φοβάται πολύ την κριτική. Και αυτό προφανώς δεν είναι πρόβλημα δικό του. Έχει δημιουργηθεί από το περιβάλλον.

Τα παιδιά νιώθουν θυμό όταν δεν τα αποδεχόμαστε!

Έχω δουλέψει με παιδιά , εφήβους που είχαν πολλές ικανότητες αλλά αυτά τα παιδιά δεν είχαν καλές επιδόσεις. Ανακάλυψα ότι τα παιδιά αυτά ήταν πολύ θυμωμένα και είχαν μεγάλη ένταση. Γιατί ένιωθαν ότι οι γονείς αποδέχονταν μονάχα τις επιτυχίες τους. Και αντιδρούσαν: «Αφού θέλεις μόνο αυτό το κομμάτι μου και όχι το άλλο, εγώ δεν θα στο δώσω μέχρι να με αποδεχτείς ολόκληρο».

Στην αποτυχία των παιδιών μας πρέπει να λέμε: «Αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Αν θες να το συζητήσουμε. Αν δε θες να το συζητήσεις με μένα τουλάχιστον μίλα με τον δάσκαλό σου με τον καθηγητή σου. Άμα καταλάβεις τι συμβαίνει μέσα σου, αύριο θα χρησιμοποιήσεις τις ικανότητές σου με καλύτερο τρόπο». 

Η κυρία Σουμάκη συντονίζει σήμερα συζήτηση με θέμα “ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ” στο Κέντρο Νευροεξελικτικής Αγωγής Παιδιού, στην Καστέλλα στις 8. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε στο 210 4226683. 

Σχετικά άρθρα