Η Κατερίνα, αναγνώστριά μας, μας έστειλε το δικό της ερώτημα.

Ήμουν μέχρι πρόσφατα σε σχέση η οποία κράτησε δυο χρόνια. Ο σύντροφός μου απίστησε και αυτός ήταν ο λόγος του χωρισμού μας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη, έχει ξανασυμβεί και του έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία. Πόνεσα και θύμωσα πολύ με τη συμπεριφορά του. Και όμως, υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να του επιτρέψω να γυρίσει πίσω. Σκέφτομαι να δώσω και πάλι μια δεύτερη ευκαιρία αλλά δεν έχει νόημα. Τι πρέπει να κάνω;

Τελειώνει ο έρωτας μετά από μια απιστία; Στο ερώτημα απάντησε η ψυχοθεραπεύτρια, Ελεάννα Ελευθερίου. 

Η έλλειψη ικανοποίησης μέσα στη σχέση, η απογοήτευση, η ανασφάλεια, η αίσθηση αναξιότητας και ανεπάρκειας, το ανικανοποίητο, όπως και το κενό που αναδύεται στο άτομο με τη παύση του έρωτα, αποτελούν μόνο μερικές από τις αιτίες που αποκλειστικά ή αθροιστικά ευθύνονται για την απιστία. Αντίστοιχα η ανάγκη ικανοποίησης του ναρκισσισμού, επιβεβαίωσης και επιβράβευσης αποτελούν μόνο κάποιες από τις παραμέτρους που οδηγούν σε αυτήν.

 Πολλά έχουν ειπωθεί για τους λόγους που οδηγούν στην απιστία, για τα οδυνηρά συναισθήματα που προκαλεί και για τις ψυχικές ουλές που μπορεί να αφήσει. Αλλά το ερώτημα αν παύει η αγάπη, ο έρωτας και η επιθυμία ενός ανθρώπου για τον σύντροφο του μετά την «προδοσία», μοιάζει να παραμένει αναπάντητο.  Αν όμως η απιστία τελικά δεν έχει τέτοια δυναμική, τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για τη συνέχεια της σχέσης και για τον ψυχισμό του ατόμου;

Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, έχον διαφορετικές προσωπικότητες, κίνητρα και διαφορετικό τρόπο διαχείρισης πανομοιότυπων καταστάσεων. Επίσης  τα προσωπικά ποιοτικά χαρακτηριστικά του ατόμου διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο, όπως αντίστοιχα οι εμπειρίες, τα βιώματα, οι προσλαμβάνουσες και τα ερεθίσματα του.

Η απάντηση λοιπόν εξαρτάται από υποκειμενικά για τον κάθε άνθρωπο κριτήρια, όπως το πως αντιλαμβάνεται κανείς την απιστία προσωπικά, πέρα των γενικών πλαισίων που εμπεριέχουν πληγωμένα συναισθήματα, ακύρωση, ματαίωση ή θυμό.

Η συνέχεια του έρωτα άλλοτε είναι καθαρή και άλλοτε παραπλανητική. Η συνήθεια και η μοναξιά που παραμονεύει και τρομοκρατεί το σύγχρονο άνθρωπο, η πεποίθηση ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες και δυσλειτουργικές μπορεί να εγκλωβίζουν το άτομο σε ένα καταναγκαστικό «θέλω».

Η συνέχεια της επιθυμίας θα φανεί αν είναι εφικτή, όταν ο ρηγματωμένος ναρκισσισμός που κάνει το άτομο να μισεί και να ποθεί ταυτόχρονα, αρχίσει να ακολουθεί μια «διαδικασία επούλωσης».

Ενώ λοιπόν, η ίδια η ποιότητα της σχέσης είναι που μπορεί είτε να «επιτρέψει» την απιστία, είτε να την «εξαχνώσει», μάλλον το ερώτημα καταλήγει στην εξής διατύπωση: «θέλω» ή «έχω ανάγκη»;