Η Λουσίλ Πετρίδου κάποτε, ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού. Έπρεπε να βρει και βρήκε τελικά, τη δύναμη να χαμογελάσει. Και νίκησε. Η ζωή θέλει χαμόγελο και θα τα καταφέρεις, χρειάζεται αισιοδοξία! Πόσες φορές έχεις ακούσει αυτή τη συμβουλή και πόσες την έχεις αγνοήσει… 

Συνέντευξη στην Άννα Δρούζα

-Διάβασα το βιβλίο σου «Μόλις άλλαξα ζώδιο» και πραγματικά χάρηκα που αντιμετωπίζεις ένα τόσο σοβαρό θέμα υγείας με τόση αισιοδοξία.

Μα δεν υπάρχει και άλλη λύση, πιστεύω. Νιώθω πλέον ότι είμαι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος και μέσα στη ζωή και στην παραγωγή. Είμαι 44 ετών και νιώθω ότι είμαι πολύ ζωντανή δε ξέρω αν η κυτταρική ηλικία προσδιορίζει και την διάθεση του ανθρώπου αλλά εγώ έτσι νιώθω.

-Πότε ανακάλυψες τον καρκίνο στο μαστό;

Ανακάλυψα ότι κάτι δεν πάει καλά, την ημέρα τον γενεθλίων μου. Τον Μάη του 2009. Ήταν πραγματικά, ένα μεγάλο σοκ. Ψηλάφησα το στήθος μου και κατάλαβα ότι κάτι τρέχει… Μου λέει λοιπόν, ο γιατρός με την ψηλάφηση μάλλον, το έχουμε προλάβει.

-Η έγκυρη διάγνωση μπορεί να σώσει τη ζωή σου. Και όπως διαβάζω στο βιβλίο σου, εσύ του απάντησες: «Τι να έκανα γιατρέ; Μιας και το στήθος μου δεν μου το πιάνει κανείς τελευταία, είπα να το πιάσω μόνη μου». Λες επίσης, στο βιβλίο σου ότι βρήκες τη δύναμη να πετάξεις πολλά άχρηστα πράγματα από πάνω σου και από μέσα σου.

Άρχισα να γελάω δυνατά, κόντρα στην δυστυχία των θεραπειών που είχα να υποστώ, να μοιράζω εγώ δύναμη σε όλους, να αποζητώ τα πραγματικά και τα ουσιώδη. Και άρχισα επιτέλους να ζω. Άρχισα να μοιράζω δύναμη σε όλους, ακόμη και στους πιο ευτυχισμένους- υγιείς, να αναζητώ τα πραγματικά και ουσιώδη να λέω ό, τι νιώθω και όπως το νιώθω.

-Κάτι πήγαινε στραβά μέχρι τότε στη ζωή σου;  

Είναι που νομίζουμε όλοι, ότι έχουμε καταλάβει τι γίνεται, χωρίς πραγματικά να θέλουμε να βουτήξουμε στην ψυχή μας και να ακούσουμε τον εαυτό μας να μας πει τι πραγματικά θέλει. Αν αυτό που πραγματικά θέλει δεν συνάδει με τη ζωή μας, το σκεπάζουμε με πολύ πέπλα, με χώμα, με ότι βρούμε, πάρα πολύ βαθιά μέσα μας, για να μην έρχεται στην επιφάνεια και μας αναστατώνει.

-Βλέπω και στο βιβλίο σου όπου με σκίτσα περιγράφεις αυτή τη συνάντηση με τον γιατρό. Τα σκίτσα αυτά που ανήκουν;

Ανήκουν στην Πόλλυ Πούλιου , είναι ο άνθρωπος που σκέφτηκε και βρήκε τον τρόπο να αποδοθεί με εικόνα η ιστορία μου.

-Μαθαίνεις από τον γιατρό για το τι σου συμβαίνει και από εκεί και πέρα το αντιμετωπίζεις πώς;

Εκτός από το 1ο σοκ, η αμέσως δεύτερη σκέψη μου ήταν «Αλοίμονο, δεν θα κάτσω να με πάρει από κάτω. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Τουλάχιστον, ας γίνω ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος και ας κάτσω  να δω τι μου συμβαίνει και ας κάτσω να δω τι θέλω, ποια είμαι, τι πραγματικά μ’ αρέσει, τι δεν μ’ αρέσει. Ας αρχίσω να λέω την γνώμη μου γενικότερα, πάντα με καλοσύνη και με αγάπη μιλάμε για μια κατάσταση αυτογνωσίας αν το λέμε έτσι».

-Μίλησες με κανένα ψυχολόγο, με κάποιον ειδικό; Μιας που μιλάμε για αυτογνωσία.

Το έκανα μέσα στην πορεία. Βεβαίως μίλησα και με βοήθησε πολύ.

 -Τι ήταν αυτό που κατάλαβες ότι σκεφτόσουνα λάθος ή έκανες λάθος στη ζωή σου μέχρι τότε;

Δεν ήταν ένα πράγμα μόνο. Καταρχήν, ήταν το γεγονός ότι αφιέρωνα άπειρο χρόνο στους υπόλοιπους εκτός από τον εαυτό μου. Σταμάτησα να σκορπίζομαι ακατάπαυστα δεξιά και αριστερά για τους άλλους χωρίς να δίνω το χρόνο σε μένα. Το χρόνο να διαβάσω ένα βιβλίο, το χρόνο να εργαστώ λιγότερο για να ασχοληθώ με μένα,  το χρόνο για να δω τι πραγματικά θέλω. Ήμουνα πολύ φειδωλή στα λόγια, δεν έλεγα σ’αγαπώ εύκολα, τώρα το λέω πάρα πολύ, προσπαθώ να προλάβω και τα σ’αγαπώ που δεν έχω πει… Άρχισα να βλέπω το μπουκάλι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Μπορώ να πω και υπερχειλισμένο.

 -Γιατί; συνειδητοποίησες ότι ο θάνατος είναι ανά πάσα στιγμή στο κατώφλι μας;

Συνειδητοποίησα ότι ο θάνατος είναι  πολύ κοντά μας. Επίσης; ήθελα να κάνω ένα κόντρα ρόλο μπροστά στο θρίλερ το οποίο ζούσα. Οι γυναίκες και όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι περνάνε από έναν καρκίνο, αρχίζουν να μοιάζουν με ανθρωποειδή που περνάνε μια ψυχική και σωματική εξαθλίωση και προσπαθούν να σταθούν με αξιοπρέπεια, ανάμεσα στους «ευτυχισμένους – υγιής» όπως τους αποκαλώ, χωρίς να προκαλούν τον οίκτο τους. Μπορώ να σας πω κυρία Δρούζα, ότι πραγματικά κατάφερα να είμαι και δυνατή και αξιοπρεπής και να δίνω δύναμη και στους διπλανούς μου.

-Ο τίτλος του βιβλίου, «Μόλις άλλαξα ζώδιο» πώς βγήκε;

Δεν ήξερα πώς να το πω στη μητέρα μου… σκέφτηκα θα της πω «μαμά ήρθα, θα μου πει τι κάνεις παιδί μου και θα της πω, ξέρεις μαμά άλλαξα ζώδιο. Και τι έγινες; Καρκίνος». Ένα πολύ δυνατό μου στοιχείο σαν άνθρωπος, νομίζω και από το κόμικ μπορείτε να υποψιαστείτε είναι, ότι έχω πάρα πολύ χιούμορ. Κανένα κύτταρο δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο χιούμορ και στην ευτυχία.

Το βιβλίο της Λουσίλ Πετρίδου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Tree”.