Έβλεπε όποια ταινία ερχόταν στην μικρή πόλη απ’ ‘οπου κατάγεται και εξιστορούσε την πλοκή στην οικογένειά του. Τελικά έγινε ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες της γενιάς του, με μούσες του μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ, όπως την Πενέλοπε Κρουζ και την Σεσίλια Ροτ. Τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκεται στις Κάννες παρουσιάζοντας την «Julieta» η οποία έχει βγει ήδη στις ισπανικές αίθουσες εν μέσω όμως του σκανδάλου που βρήκε το όνομα των δύο αδελφών Αλμοδόβαρ στη λίστα των Panama Papers<span>, αναγκάζοντας την παραγωγή να ακυρώσει οποιαδήποτε προώθηση για την ταινία.

“Δεν έχω το ταλέντο του Γουντι Αλεν ή το ταλέντο του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Σέβομαι την επιθυμία τους να δείξουν τις ταινίες τους εκτός Διαγωνιστικού Προγράμματος, αλλά αφού είμαι εδώ προτιμώ να διαγωνιστώ. Ετσι θα είναι πιο συναρπαστικό και για τον κόσμο που θα δει την ταινία και για μένα. Δεν είμαι ακόμη ιερή αγελάδα.”ανέφερε σχετικά με την προβολή της ταινίας του, που είναι υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα.

Mε καταγωγή από την Ισπανία, έχει γράψει, σκηνοθετήσει και παράξει περίπου 30 ταινίες βάζοντας το δικό του στίγμα στην ιστορία του ισπανικού σινεμά. <span>Γεννήθηκε στο Calzada de Calatrava στην περιοχή του Αλμάγρο στην </span>Ισπανία<span>. Ο πατέρας του ήταν μουλαράς και δεν καταλάβαινε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του. Αυτή που τον ενέπνευσε ήταν η μητέρα του, για την οποία έχει αναφέρει ότι <span>είναι ο λόγος που κατάφερε να δημιουργήσει τόσο δυνατούς, ρεαλιστικούς και περίπλοκους γυναικείους χαρακτήρες στις ταινίες του, στις οποίες σχεδόν πάντα είναι οι βασικοί χαρακτήρες. Kαι όχι μόνο αυτό, αλλά της έδινε μικρούς ρόλους στις ταινίες του μέχρι το θάνατό της το 1999.

 

Στα οκτώ του oι γονείς του τον στέλνουν σε καθολικό σχολείο. Αν και ο ίδιος δεν κακοποιήθηκε σεξουαλικά, <span>είχε γίνει μάρτυρας σε περιστατικά παιδεραστίας στο σχολείο. Αρνούταν μάλιστα να <span>φιλήσει το χέρι των ιερέων. «Ήταν ένας κληρικός που ερχόταν επίτηδες πάντα μπροστά μου και με ανάγκαζε να φιλήσω το χέρι του. Μετά άρπαζε τα χέρια μου και δεν με άφηνε να φύγω, μέχρι να βάλω πραγματική δύναμη», έχει δηλώσει σε συνέντευξή του. Όλα τα παραπάνω,

αποτέλεσαν την έμπνευση για την ταινία του Κακή εκπαίδευση (2004).

 

Την εφηβεία του την πέρασε υπό τη δικτατορία του Φράνκο η οποία δεν έδωσε ιδιαίτερη ανάπτυξη στον ισπανικό κινηματογράφο. Στα 16 του μετακόμισε στη Μαδρίτη<span> και ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές του ποδαριού. Έπειτα, επί 12 χρόνια μάζευε χρήματα δουλεύοντας <span>στον ισπανικό οργανισμό τηλεπικοινωνιών και έτσι κατάφερε να αγοράσε την πρώτη του κάμερα, μια Super 8. Παράλληλα, βρήκε καλλιτεχνικό διέξοδο στην underground σκηνή που λειτουργούσε κρυφά στη Μαδρίτη. Δ<span>ούλεψε σε θεατρικές ομάδες, ίδρυσε το σατιρικό πανκ-ροκ συγκρότημα Almodovar y McNamara και γύρισε πολλές χιουμοριστικές ταινίες σε super 8, τις οποίες παρουσίαζε σε ιδιωτικές προβολές. Παράλληλα, αρθρογραφούσε σε <span>διάφορες εφημερίδες και περιοδικά και τα άρθρα του είχαν μεγάλη απήχηση <span>στο νεανικό και επαναστατικό κοινό.

Δεν δίστασε μάλιστα να παραδεχτεί την ομοφιλοφιλία του.

Μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975, όλη η underground κουλτούρα βγήκε στο προσκήνιο. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είναι το Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια που ολοκληρώθηκε με πολλές δυσκολίες το 1980, μετά από δύο χρόνια γυρισμάτων. Μούσα του είναι η Κάρμεν Μάουρα, με την οποία θα συνεργαζόταν για τα επόμενα 10 χρόνια. Τα στοιχεία που τον έκανα διάσημο υπήρχαν ήδη από το ξεκίνημά του στις ταινίες: τραβεστί, ανατρεπτικοί χαρακτήρες, υπέροχοι διάλογοι, απρόβλεπτο σεξ, κραιπάλες και ξέφρενη νεολαία.

Ο ίδιος, έχει δηλώσει για την αισθητική των ταινιών του: “<em>Είμαι παιδί του technicolor. Οι πρώτες ταινίες που θυμάμαι να βλέπω ήταν technicolor. Και έτσι όταν ξεκίνησα να κάνω σινεμά ήθελα να δώσω την ίδια αίσθηση του χρώματος με τα έντονα κοντράστα. Επίσης είμαι παιδί των 60s, δηλαδή της ποπ αρτ. Ολα αυτά οδηγούν στην υπερβολική χρήση του χρώματος που διακρίνει το έργο μου.”

Ακολούθησαν πολλές ταινίες,στις οποίες υπογράφει ο ίδιος και το σενάριο, που έφεραν και την διεθνή αναγνώριση για το σκηνοθέτη. Γίνεται διάσημος παγκοσμίως με την ταινία «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» η οποία ήταν και υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Αυτή ήταν και η τελευταία ταινία που γύρισε με την ηθοποιό Κάρμεν Μάουρα. Η συνεργασία τους έληξε διότι ο σκηνοθέτης <span>επέλεξε την Βικτόρια Αμπρίλ ως πρωταγωνίστρια για την επόμενη ταινία του, «Δέσε Με».

Με τη Βικτόρια Αμπρίλ στην ταινία “Δέσε με” το 1990. Όταν γύριζα τις «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» έμαθα, όχι από την ίδια, πως η μητέρα μου φορούσε μαύρα λόγω πένθους όταν με συνέλαβε. Μπορεί το μαύρο χρώμα να είναι glamorous και σικ, ειδικά εδώ στις Κάννες πάνω στο κόκκινο χαλί, αλλά όταν στο επιβάλλουν από παιδί είναι κατάρα. Νομίζω πως από εκεί προέρχεται η οργισμένη μου αγάπη στο χρώμα.” αναφέρει σχετικά από το Φεστιβάλ Καννών.

Η ταινία<em> Όλα για τη μητέρα μου το 1999 του φέρνει την πρώτη μεγάλη καταξίωση. Κερδίζει το Όσκαρ και τη Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Ξενόγλωσση ταινία και εφτά βραβεία Γκόγια. Συνολικά, έχει πάρει δύο Όσκαρ, δύο Χρυσές Σφαίρες, πέντε BAFTAs.

H Penelope Cruz είναι μια από τις μούσες του. Έχει πρωταγωνιστήσει στις ταινίες Όλα για τη μητέρα μου, Γύρνα Πίσω (2006).

Με τη Victoria Abril, άλλη μια μούσα του, στα Ψηλά Τακούνια το 1991 

H Ρόσι ντε Πάλμα στο “Κika” το 1993

To δέρμα που κατοικώ το 2011.

Λόγω της εμπλοκής του ονόματος του σκηνοθέτη στις offshore στον Παναμά, η “Julieta” έκανε τη χειρότερη πρεμιέρα σε εισπράξεις εδώ και 20 χρόνια στην πρώτη της εμφάνιση στην Ισπανία.

Τι συμβάινει με τα Panama Papers; Ο σκηνοθέτης και ο αδερφός του και παραγωγός ταινιών φέρονται να είναι <span>είχαν δικαιώματα αντιπροσώπευσης σε σχέση με μια εταιρία που είχε την έδρα της στις βρετανικές Παρθένες Νήσους το 1991. Ωστόσο από τα έγγραφα δεν προκύπτει σαφώς, αν αυτή η εταιρία διέθετε κεφάλαιο. </span><span>Ο Αγκουστίν Αλμοδοβάρ, είπε πως ο αδελφός του δεν γνώριζε για την ύπαρξη της εταιρίας γιατί δεν ασχολείτο παρά με τη δημιουργική πλευρά. Διαβεβαίωσε μάλιστα ότι και οι δυο τους έχουν εκπληρώσει όλες τις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Με την ανακοίνωση του σκανδάλου, αρνήθηκε να κάνει κάποιο σχόλιο. Στο Φεστιβάλ των Καννών όμως δήλωσε ότι: “Το όνομα μου και το όνομα του αδερφού μου ήταν από τα λιγότερα σημαντικά που εμφανίστηκαν στις λίστες των Panama Papers. Ο Τύπος στην Ισπανία μας παρουσίασε σαν να ήμασταν τα πιο βαρυσήμαντα πρόσωπα μέσα στις λίστες και αυτό είναι άδικο. Αν ήταν credits ταινιών, δεν θα ήμασταν ούτε κομπάρσοι. Δεν ξέρουμε τι είναι ακόμη όλο αυτό. Δεν έχει γίνει σωστή έρευνα. Οπως δεν σταμάτησε και εσάς να δείτε την ταινία και να σας αρέσει, εύχομαι το ίδιο να γίνει και με όλους τους θεατές.” Οι γυναίκες της “Julieta” στις Κάννες Έχοντας παραδεχτεί δημόσια ότι είναι ομοφιλόφιλος, έχει σχέση με τον ηθοποιό και φωτογράφο Fernando Iglesias ήδη από το 2002. Δεν είναι και λίγες οι φορές που το αγόρι του έχει συμμετάσχει με μικρούς ρόλους στις ταινίες του.

H αγαπημένη του ηθοποιός είναι η Μέριλ Στριπ, αν και δεν έχουν συνεργαστεί ποτέ. Δεν βλέπει τηλεόραση, αλλά έχει χρησιμοποιήσει αρκετούς από τους ηθοποιούς της στις ταινίες του. Αγαπημένο κινηματογραφικό είδος είναι το μελόδραμα, κάτι που ίσως είναι εμφανές από τα έργα του. Ακόμα, οι ταινίες του δείχνουν και την εξέλιξη της χώρας του στην πολιτική, από τη δικτατορία του Φράνκο μέχρι την πτώση και την εκδημοκράτισή της.

2019 και μια ακόμα ταινία έρχεται να σπάσει ταμεία με την πολυαγαπημένη του Πενέλοπε Κρουζ να επιστρέφει στο πλευρό του και τον ζεν πρεμιέ του Ισπανικού κινηματογράφου Αντόνιο Μπαντέρας να πρωταγωνιστεί ως ένα άλλο alter ego του Αλμοδοβάρ. Ο λόγος φυσικά για την ταινία “Πόνος και δόξα” έχασε το βραβείο καλύτερη διεθνούς ταινίες στις Κάννες από την Κορεατική ταινιά τα “Παράσιτα”.

2021 και ύστερα από έναν αναστοχασμό μέσα στη καραντίνα ο διάσημος Ισπανός σκηνοθέτης φιλτράρει ξανά τη ταινία “Όλα για τη μητέρα μου” και γράφει το “Παράλληλες μητέρες”. Φυσικά πρωταγωνίστρια δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Πενέλοπε Κρούζ, που για ακόμα μια φορά παίζει τον ρόλο της μητέρας, απλά πιο φυσιολογικής αυτή τη φορά. Μια ταινία που αξίζει να την δείτε, αφού ο Αλμοδοβάρ παιρνάει τα δικά του προσωπικά μηνύματα για τις μητέρες, μιας και οι ταινίες του βασίζονται πάντα σε αυτές.