Η συναισθηματική ανωριμότητα στον άνδρα: Πώς καταλήγει ακόμα και σε απιστία

23/05/2016
Ομάδα Σύνταξης
Ζευγάρι

Στις διαπροσωπικές σχέσεις, η απουσία συναισθημάτων δημιουργεί πρόβλημα στους άνδρες, όχι μόνο επειδή οι άνθρωποι γύρω τους εκνευρίζονται απ' την έλλειψη συναισθημάτων που τους χαρακτηρίζει, αλλά επειδή όταν δεν έχεις επαφή με τα συναισθήματά σου, δεν μπορείς να προβλέψεις, ή να συναισθανθείς τους άλλους ανθρώπους.
Ο πατέρας που δεν επιτρέπει στον εαυτό του να νιώσει φόβο ή λύπη, είναι εκείνος που θα φωνάξει στο γιο του όταν αυτός κλαίει, αντί να κάτσει και ν' ακούσει τον πόνο του παιδιού του.
Ο συναισθηματικά απών σύζυγος, που προσπαθεί να νιώσει και πάλι νέος, αφήνοντας τον εαυτό του να ερωτευθεί κάποια άλλη γυναίκα, θα συνεχίσει να είναι απών συναισθηματικά, και με την καινούργια "αγάπη" του – και δυστυχώς δεν θα μπορέσει να κατανοήσει και να συναισθανθεί τον πόνο που θα της προκαλέσει η έλλειψη συναισθημάτων του. Κι ο άνδρας που δεν του λείπουν τα παιδιά ή η σύντροφός του, όταν λείπει σ' επαγγελματικά ταξίδια, δεν θα διαισθανθεί μέσα του τον αντίκτυπο της απουσίας του πάνω τους.
Αυτή η έλλειψη ενσυναίσθησης -για τον εαυτό του και τους άλλους- μπορεί να είναι κι ένας απ' τους λόγους που οι άνδρες δεν μπορούν να προφέρουν τη λέξη "Συγγνώμη". Ίσως να είναι και ο λόγος που δεν πείθουν όταν τελικά την προφέρουν, γιατί ακούγεται σαν κόλπο για να σε ρίξουν. "Δεν θέλω να μου ζητήσεις συγγνώμη, θέλω να με καταλάβεις", του απαντάει, συνήθως, η σύντροφός του.
Η έλλειψη ενσυναίσθησης, ή η γενική λήθη του συναισθηματικού πόνου, κάνει πιο εύκολη την εκλογίκευση σε περίπτωση παραπτώματος. Αν παραβιάσεις κάποιους νόμους, μπορεί ν' αναπτύξεις τη θεωρία ότι αυτό δεν είναι έγκλημα μια και ζούμε σε μια κοινωνία ζούγκλα, στην οποία θα πρέπει να επιβιώσεις. Όμως αυτό είναι εκλογίκευση, κι όχι λογική – είναι ένας τρόπος για να μετατρέψεις τα συναισθήματα ενοχής, σε διανοητικό προβληματισμό. Αν, όμως, είχες επιτρέψει να τα νιώσεις εξαρχής δεν θα διέπραττες το έγκλημα.
Το ίδιο ισχύει όταν συμβαίνει κάποιο παράπτωμα στις διαπροσωπικές σχέσεις. Πολλοί άνδρες εκλογικεύουν μια εξωσυζυγική σχέση πείθοντας έτσι τον εαυτό τους ότι δεν προδίδουν τη σύντροφό τους. Όταν δεν νιώθουν τον πόνο της γυναίκας τους, είναι πιο εύκολο να παραμυ- θιάζονται, λέγοντας, «Είναι απλά σεξ – όχι έρωτας», «Ήταν μόνο ένα φιλί», «Δεν φιληθήκαμε», «Δεν ολοκληρώσαμε την επαφή», «Μου έκανε απλά στοματικό έρωτα», «Στη γυναίκα μου δεν αρέσει το σεξ», «Ήμουν μεθυσμένος και δεν ήξερα τι έκανα»…
Οι ανύπαντροι άνδρες νιώθουν περήφανοι για τον εαυτό τους που λένε απ' την αρχή σε μια γυναίκα ότι δεν ενδιαφέρονται για κάτι σοβαρό. Ενώ κάτι τέτοιο μπορεί να είναι μια λογική που τους απελευθερώνει από τις ηθικές τους υποχρεώσεις, μπορεί όμως έτσι να εκλογικεύουν και τις ενοχές τους για την πρόθεσή τους να χρησιμοποιήσουν σεξουαλικά μια γυναίκα.
Κάποιες φορές η απουσία των συναισθημάτων στους άνδρες μπορεί να είναι κάτι θετικό – αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια. Ένα απ' τα πιο δραματικά παραδείγματα, ήταν ένας πελάτης μου που είχε μια τετράχρονη κόρη – στην οποία ήταν πολύ αφοσιωμένος, και για την οποία έγινε διάγνωση ότι έπασχε από μια σοβαρή αναπτυξιακή διαταραχή. Αυτός ο άνδρας που είχε υιοθετηθεί σε ηλικία έξι μηνών, ήταν ένας άνδρας που μιλούσε ελάχιστα και δεν είχε καμιά συναισθηματική αντίδραση. Ακόμα κι όταν πέρασε απ' τη δύσκολη συναισθηματικά διαδικασία να βρει τους βιολογικούς του γονείς, δεν αντέδρασε συναισθηματικά.
Αυτό που ανακάλυψε ήταν πολύ δραματικό. Η φυσική του μητέρα ήταν μέλος βασιλικής οικογένειας της Ευρώπης και ο φυσικός του πατέρας ήταν Ασιάτης πρίγκιπας. Όταν ο πατέρας του άφησε έγκυο τη μητέρα του, ήταν ήδη παντρεμένος με τρία παιδιά. Ο πατέρας του ίσως να είχε βιάσει τη μητέρα του. Η μητέρα του πιέστηκε απ' την οικογένειά της να δώσει το παιδί για υιοθεσία. Η μητέρα, μετά απ' αυτό, έγινε καταθλι- πτική και ψυχωτική. Ο πατέρας και η μητέρα πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Αλλά υπήρχαν ακόμα συγγενείς εξ' αίματος.
Καθώς ανακάλυπτε όλα αυτά τα γεγονότα, ο πελάτης μου κρατούσε μια στάση γεμάτη περιέργεια, σχεδόν χαρούμενη, ψάχνοντας όχι μόνο για την καταγωγή του αλλά και για τα συναισθήματά του. Όμως, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ήταν ικανός να βιώσει τα συναισθήματά του μέσω αντιπροσώπου: Εμένα, της γυναίκας του, ή, ακόμα περισσότερο, μέσω των άλλων υιοθετημένων ενήλικων στην ομάδα υποστήριξης που παρακολουθούσε.
Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, έγινε η διάγνωση για την κόρη του ότι πάσχει από κάποια αναπτυξιακή διαταραχή, όπως είπαμε πιο πάνω. Αυτή η διαταραχή θα είχε επιπτώσεις στην ικανότητα λειτουργίας του παιδιού, και κάτι τέτοιο θα έκανε πολλούς γονείς να νιώ- σουν τρομερή ανησυχία και φόβο. Τέτοιες συναισθηματικές αντιδράσεις, αν και απόλυτα κατανοητές, μπορούν να είναι επιβλαβείς για την ανάπτυξη του παιδιού. Αυτό όμως, δεν ήταν κάτι που θα έπρεπε ν' ανησυχεί τον πελάτη μου.Ήταν απ' τη φύση του τόσο ήρεμος και χωρίς αντιδράσεις, που τα κακά αυτά νέα δεν είχαν αντίκτυπο στην αγάπη του και την αφοσίωσή του σ' αυτό το παιδί. Δεν τον ενδιέφερε αν η κόρη του θα ήταν ικανή να μάθει να διαβάζει, αν θα μπορούσε να έχει φίλους, να είναι ανεξάρτητη (και βέβαια τον ένοιαζε, αλλά δεν το ένιωθε). Θ' απολάμβανε την κόρη του, θα την στήριζε, και θα έκανε ό,τι ήταν απαραίτητο για κείνη, χωρίς να νιώθει κακότυχος. Ήταν ο τέλειος πατέρας γι' αυτό το παιδί, σ' αυτή την περίπτωση.