<p style="text-align: justify;"><span>Το φαινόμενο των ανησυχητικών εξαφανίσεων σε παιδιά πρώτης και μέσης παιδικής ηλικίας αλλά και των εκούσιων φυγών που πραγματοποιούν κυρίως παιδιά εφηβικής ηλικίας αποτελεί ένα ζήτημα το οποίο πάντα κεντρίζει την προσοχή μας. Αφ’ ενός λόγω της επικινδυνότητας της κατάστασης, στην πρώτη περίπτωση και αφ’ ετέρου λόγω της σοβαρότητας στην τροπή των σχέσεων σε ένα δυναμικό σύστημα, όπως αυτό της οικογένειας, στη δεύτερη.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br />Ωστόσο, οι δύο κατηγορίες διαφέρουν σχετικά με τους λόγους υπό τους οποίους η κάθε μία συμβαίνει και συνεπώς και ως προς τους τρόπους που μπορούμε να παρέμβουμε ως γονείς ή γενικότερα ως πρόσωπα ευθύνης ανήλικων παιδιών, ώστε να μειώσουμε τις πιθανότητες να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Στο παρόν άρθρο θα εμβαθύνουμε στη δεύτερη κατηγορία, αυτή δηλαδή της φυγής των παιδιών εφηβικής ηλικίας.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br />Από την ποιοτική έρευνα που διεξήχθη τον Ιούλιο του 2015 από την ομάδα των Ψυχολόγων της «116000 Ευρωπαϊκής Γραμμής για τα Εξαφανισμένα παιδιά», φάνηκε ότι οι κυριότεροι λόγοι που ωθούν τους έφηβους να πραγματοποιήσουν φυγή ή επαναλαμβανόμενες σε κάποιες περιπτώσεις φυγές, αφορούν στην ποιότητα των οικογενειακών σχέσεων. Στον τρόπο δηλαδή όπου τα παιδιά σχετίζονται με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους. Συγκεκριμένα, όπως φάνηκε οι κυριότεροι παράγοντες στους οποίους φαίνεται να οφείλονται οι εκούσιες φυγές των εφήβων είναι η συναισθηματική αποξένωση μεταξύ των μελών της οικογένειας, η απόρριψη του παιδιού από τους γονείς, η ασυνεπής διαπαιδαγώγηση των παιδιών από τους γονείς τους, η ύπαρξη συγκεχυμένων ρόλων στην οικογένεια, η ελλιπής επικοινωνία μεταξύ των μελών της οικογένειας και ο αυταρχικός τρόπος διαπαιδαγώγησης των παιδιών από τους γονείς. Σύμφωνα με τα ερευνητικά μας δεδομένα οι ανωτέρω παράγοντες, «οι παράγοντες επικινδυνότητας» φαίνεται να επηρεάζουν περισσότερο τα έφηβα κορίτσια και μάλιστα αυτά που βρίσκονται στο ηλικιακό εύρος μεταξύ 14-18 ετών. Για τα αγόρια, για τα οποία δεν υπάρχουν σημαντικές ηλικιακές διαφοροποιήσεις στην πραγματοποίηση των φυγών, αξίζει να αναφερθεί ότι το ποσοστό πραγματοποίησης φυγών είναι κατά πολύ μικρότερο συγκριτικά με αυτό των κοριτσιών και οι βασικότεροι παράγοντες που τα ωθούν στη φυγή είναι η αυταρχική προσέγγιση των γονέων και οι συγκρουσιακές σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br />Συνδυαστικά με τα παραπάνω ευρήματα, αξίζει να σημειωθεί ότι πολύ μεγάλο ποσοστό των κοριτσιών που αντιμετωπίζουν τις παραπάνω αποστερητικές συναισθηματικά συνθήκες στην οικογένεια τους, τείνουν να συνάπτουν ερωτικές σχέσεις με αγόρια κατά πολύ μεγαλύτερα τους, γεγονός το οποίο φαίνεται να σχετίζεται και πάλι με τις φυγές που πραγματοποιούν.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br />Η βαθύτερη γνώση που μας δίνεται από τα παραπάνω ευρήματα θα μπορούσε σίγουρα να αξιοποιηθεί τόσο προληπτικά, όσο και παρεμβατικά ανάλογα με την περίπτωση κάθε φορά.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br />Γίνεται λοιπόν σαφές ότι η διαθεσιμότητα των γονέων στις ανάγκες των παιδιών τους, η άνευ όρων αποδοχή της προσωπικότητάς τους, αλλά και η οριοθέτηση των αρνητικών συμπεριφορών με διαλλακτικό τρόπο, κρίνονται, μαζί βέβαια με τη συναισθηματική εγγύτητα, ως τα πιο απαραίτητα χαρακτηριστικά αλληλεπίδρασης για τη διαμόρφωση υγιών σχέσεων στην οικογένεια και την αντιμετώπιση επικίνδυνων συμπεριφορών ιδίως κατά την εφηβική περίοδο.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br />Για οποιαδήποτε πληροφορία ή διευκρίνιση μπορείτε να καλείτε στην «Ευρωπαϊκή Γραμμή για τα Εξαφανισμένα Παιδιά 116000» </span></p>