Φίλα με…

<p style="text-align: justify;">ΦΙΛΑ ΜΕ</p>
<p style="text-align: justify;">Γράφει ο <span>Συγγραφέας-Σύμβουλος Αναπτυξης</span>, Αντώνης Ανδρουλιδάκης </p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles_2016/banners/0….0…….0..JPG&amp;width=248?" alt="Αντώνης Ανδρουλιδάκης " width="100" /></p>
<p style="text-align: justify;">«Αυτό» που μας ωθεί από τη μια να ερωτευτούμε, κι αυτό που από την άλλη μας συγκρατεί, η ανάγκη μας να συναντηθούμε με τον Άλλο από τη μια, και οι αναστολές μας από την άλλη, ορίζουν ένα χώρο. Έναν ιερό χώρο, μια περίπου εκκλησία. Τα όρια αυτά ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει», μοιάζουν σαν δυο όρια-όρη, που χαράζουν τη μορφολογία της «πεδιάδας» ανάμεσα τους.  Η Σχέση, είναι αυτός ο κάμπος ανάμεσα στα βουνά. Και μπορεί κανείς να σταθεί στην κορυφή κάθε ορίου, κοιτώντας με δέος την ομορφιά που απλώνεται μπροστά στα μάτια του. Μπορεί να σταθεί στην κορυφή των «πρέπει», να βάλει το χέρι κάπως στο πρόσωπο για να αποκρύψει τον ήλιο που ανατέλλει πίσω από το βουνό των «θέλω». Μπορεί να σκαρφαλώσει στο βουνό των «πρέπει», να αποστρέψει το βλέμμα του από την εύφορη πεδιάδα, να γυρίσει την πλάτη του και να παριστάνει, ίσως και για χρόνια, τον «αδιάφορο καμπόσο», που λέει και το τραγούδι.</p>
<p style="text-align: justify;">Το βέβαιο είναι, ότι στον κάμπο αυτό, στον Παράδεισο της Σχέσης, συχνά-πυκνά τελείται μια Θεία Λειτουργία. Μια Λειτουργία για δυο. Ένα μυστήριο. Μια νέα γέννηση, μια νέα βάφτιση, ιερουργείται εδώ, με τα τραγούδια-ύμνους της, με τα καλά της ρούχα, με καρφιτσωμένα τα «μαρτυρίκια» στο μέρος της καρδιάς. Και μια παράλογη βεβαιότητα ισχυρίζεται, ότι τώρα όλα μπορούν να είναι αλλιώς. Ξανά.</p>
<p style="text-align: justify;">Όπως το λέει ο Georges Bataille, «επιθυμούμε να ζήσουμε σταματώντας να ζούμε, να πεθάνουμε χωρίς να πάψουμε να ζούμε». Αυτή η αινιγματική συνάντηση των αντιθέτων που γυρεύουν να σαρκωθούν μαζί.  Να γίνουμε σώμα και αίμα του Άλλου, να γίνει ο Άλλος σώμα και αίμα μας. Να ενσωματωθούμε στον αγαπημένο Άλλο, σ αυτόν που, ταυτόχρονα, τόσο θέλουμε να ενσωματώσουμε. Να γίνουμε, μ΄ έναν τρόπο, αναπόσπαστο τμήμα του Άλλου κι εκείνος αναπόσπαστο τμήμα μας, κι’ όμως και οι δυο να είμαστε ολόκληροι. Κι είναι αυτό ένα αληθινά παράδοξο για το νου μας: να χρειάζεται να γίνεις τμήμα του Άλλου για να είσαι ολόκληρος, λες και απαιτείται να γίνεις κομμάτι για να είσαι ακέραιος. Ζόρικα πράγματα. Όχι να υπάρχεις και μετά να αγαπάς, αλλά να υπάρχεις στο βαθμό και στο μέτρο που αγαπάς. Αλλιώς, να κατεβαίνεις στο κέντρο του «κάμπου» και να δηλώνεις ανύπαρκτος. Να σ’ ακούνε τα βουνά των «θέλω» και των «πρέπει» και να εκπλήσσονται, τόσο,  που να θέλουν να σφιχταγκαλιαστούν. Να καλύψουν προστατευτικά, σαν μια τρυφερή μητέρα, το ιερό πεδίο της Σχέσης.  </p>
<p style="text-align: justify;">Σ’ αυτήν την εκκλησία της ερωτικής κλήσης, μπαίνεις, «κάνεις το σταυρό σου» και φιλάς το εικόνισμα του Άλλου που αγαπάς. Προσκυνάς τις μικρές γωνίες του, γονατίζεις, στέκεσαι για λίγο, κοιτάς σα χαζός, αναρωτιέσαι τι κάνεις, και ξαναφιλάς. Το αίνιγμα απαντάται μονομιάς σ’ ένα φιλί. Πάντα ο γρίφος λύνεται στα χείλη, στο σημείο του κορμιού από όπου τόσα λέγονται, τόσες λέξεις γεννιούνται, συχνά χωρίς να λένε και τίποτα, κι’ όμως ένα φιλί μπορεί να τα πει όλα με μιας. Ένα φιλί μπορεί να σου «πει» κι ας μην «έχει να λέει». Πάντα ένα φιλί λέει αυτό που «είναι».</p>
<p style="text-align: justify;">Η ανελέητη επιθυμία να ενσωματώσουμε και να ενσωματωθούμε, αποκρυσταλλώνεται σ’ ένα άγγιγμα των χειλιών. Αιώνες τώρα, οι άνθρωποι, αναζητούμε, «εκ γενετής», εκείνο το αρχετυπικό φιλί του μητρικού θηλασμού. Το πιο γνήσιο φιλί που υπήρξε ποτέ.  Επιδιώκουμε με λυσσαλέο τρόπο την αποκατάσταση της  χαμένης αυθεντικότητας εκείνου του πρωταρχικού φιλιού. Συχνά σε μάταιες δοκιμές και άχαρες επαναλήψεις. Και η παμπόνηρη Φύση είναι πάντα εκεί να μας θυμίζει νοσταλγικά την πρωταρχική ευχαρίστηση που νιώθει το βρέφος καθώς βυζαίνει την ίδια τη ζωή. Δεν πρόκειται για μια ανταλλαγή υγρών, για μια χρηστική συναλλαγή, απαραίτητη για την συντήρηση της νέας ζωής. Δεν είναι ότι το βρέφος πεινά για τροφή. Είναι ότι διψά για Σχέση. Πρόκειται για την ίδια τη ζωή και μάλιστα,  για τον πιο ανεπίγνωστο ζωοποιό πυρήνα της.  Σ’ αυτό το πρώτο φιλί του θηλασμού θα συσταθεί το φροϋδικό ασυνείδητο μας, που θα αφυπνίζεται σε κάθε φιλί της υπόλοιπης ζωής μας. </p>
<p style="text-align: justify;">Τα χείλη μας είναι το πρώτο σημείο συνάντησης με τον τόπο του Άλλου, είναι το πρώτο ορόσημο. Μια αφετηριακή σημαδούρα που ορίζει τον κοινό μας «κάμπο». Όλες οι γεύσεις ξεκινούν εδώ, όλες οι αισθήσεις εδώ σβήνουν και χάνονται σ’ έναν «τελευταίο ασπασμό». Τα χείλη μας είναι ο πρωταρχικός τρόπος για να πάρουμε ζωή, για να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε. Κι αυτή η βαθιά βιωμένη εμπειρία θα μας ακολουθεί, γεμάτη δίψα, υποκινώντας μας στη διαρκή αναζήτησή της. Τα χείλη είναι ο αρχικός τόπος συνάντησης με ό,τι δεν είναι ο Εαυτός μας και,  ταυτόχρονα,  το μέσο για την ύπαρξη και τη συντήρηση αυτού του Εαυτού. Αυτό που με κάνει να υπάρχω,  είναι έξω από μένα και το συναντώ με τα χείλη μου. Υπάρχω,  χάρις σ’ ένα φιλί.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο κινηματογράφος, το μυθιστόρημα, οι ιστορίες των ανδρών, μιλούν συχνά για μια πόρνη που έδινε ολόκληρο το κορμί της,  όχι όμως και τα χείλη της. Δεκάδες διψασμένοι «πελάτες» αγωνιούσαν για ένα της φιλί κι όμως εκείνη πεισματικά έσφιγγε τα δόντια και τα χείλη, αρνούμενη να ενσωματωθεί, αδιάφορη να ενσωματώσει. Αρνούμενη να ζήσει.</p>
<p style="text-align: justify;">Εκατομμύρια άνθρωποι του καιρού μας, μιμούνται ανεπίγνωστα την εκδοχή της. Κάνουν έρωτα, δηλώνουν ερωτευμένοι, μιλούν για πάθος, αναζητούν απελπισμένοι μια ακόμη πιο ηδονιστική εκδοχή, «προσκυνούν» οθόνες και ιλουστρασιόν εικόνες, ανταλλάσσουν υγρά,  μα  δεν φιλιούνται γαμώτο.</p>
<p style="text-align: justify;">Ξέρουμε καλά πια, από την πρώτη στιγμή της γέννησης μας, πως όταν δεν νιώθουμε την ανάγκη να ενώσουμε τα χείλη μας με τα χείλη του ανθρώπου που αγαπάμε, η Σχέση έχει γίνει κάπως ά-σχετη, μια χρηστική φλυαρία, μια χημική ένωση των εκκρίσεων κάποιων αδένων.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν δεν σε φιλώ, ο ιερός κάμπος μας μικραίνει, γίνεται ένα ξερό χωράφι που τσαλαπατούν ανυποψίαστοι περαστικοί και τα βουνά των «θέλω» και των «πρέπει» μας είναι οι μάρτυρες της απώλειας της ίδιας της ζωής. Μια μαρτυρία θανάτου. Κι το «ιερό» μας είναι πια σαν τα μικρά εκκλησάκια στις απότομες στροφές των εθνικών δρόμων.  Μαρτυρούν πως κάποτε, κάπου εδώ,  δόθηκε ένα φιλί που δεν κατάφερε να συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοιο. Μια πλήρης νοήματος ζωή που διακόπηκε. Κι εσύ σταματάς, ανάβεις ένα κερί στη μνήμη, μα δεν υπάρχει εικόνα για να φιλήσεις…        </p>
<p style="text-align: justify;">      </p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>
<p>  </p>

Σχετικά άρθρα