Μπορεί το διαζύγιο να μην είναι επώδυνο;

Ο κ. Δημήτρης Καραγιάννης, παιδοψυχίατρος –ψυχοθεραπευτής, εξηγεί:

Ποιες είναι οι συνέπειες ενός διαζυγίου;

Το διαζύγιο είναι πλέον κοινωνικά αποδεκτό, αλλά δεν παύει να είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία που απαιτεί μια επώδυνη και απαιτητική ψυχική διεργασία. Ειδικά όταν εμπλέκονται παιδιά, η απόφαση και οι συνέπειες του χωρισμού γίνονται ακόμα πιο πολύπλοκες.

Ένα διαζύγιο είναι, εκ των πραγμάτων, ένας θάνατος. Για να καταλήξει κανείς σε αυτό, συνήθως έχει προηγηθεί ένα διάστημα συγκρούσεων, πόνου, λύπης ή προσωπικών ανακατατάξεων. Επομένως δεν μπορεί να είναι μια ανέφελη κατάσταση, κατ’ αρχάς για τους ίδιους τους πρώην συζύγους.

Κι αν οι πρώην σύζυγοι χωρίζουν ήρεμα και από κοινού;

Οι προσπάθειες να εξαφανιστεί η δυσκολία από την απόφαση για διαζύγιο είναι επιφανειακές και δυστυχώς χρησιμοποιούνται και ψυχολογικά τρυκ που υποτίθεται ότι εξασφαλίζουν το ιδανικό διαζύγιο όπου οι πρώην σύζυγοι θα είναι παντοτινοί φίλοι και ότι θα συνεννοούνται αρμονικά για τα πάντα.

Δεν υπάρχει ροζ κατάσταση στα διαζύγια. «Καλό διαζύγιο» είναι το ξεκάθαρο. Όχι το ευγενικό.

«Καλό διαζύγιο» θα μπορούσε να είναι εκείνο που κάθε πρώην σύντροφος αντιλαμβάνεται το μέγεθος της δικής του συμμετοχής στην αποτυχία του γάμου του.

Ποιος έχει συνήθως την ευθύνη για το διαζύγιο;

Ο γάμος και το διαζύγιο πρέπει να είναι ευθύνη των γονιών. Όπως δεν ρωτάς το παιδί σου για να παντρευτείς, δεν το ρωτάς για να χωρίσεις. Ένα τέχνασμα κάποιων γονιών, για να αποφύγουν την ενοχοποίηση, είναι να ρωτούν το παιδί τους: «Έτσι που είμαστε, δεν είναι καλύτερα να πάρουμε διαζύγιο;». Με ποιο δικαίωμα θέτουν, όμως, ένα τέτοιο δίλημμα όπου το παιδί πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο κακά;

Αντίστοιχο τέχνασμα που αναφέρεται δήθεν στο καλό των παιδιών είναι αυτό που κάποιοι γονείς ισχυρίζονται ότι αναβάλλουν τον χωρισμό για χάρη των παιδιών τους, αλλά ταυτόχρονα ευρίσκονται σε ένα ψυχρό πόλεμο.

Μπορεί το διαζύγιο να είναι εφαλτήριο μιας νέας, αλλά και όμορφης ζωής;

Σαφέστατα, Ναι! Είναι πολλοί οι σύγχρονοι άνθρωποι που αποφασίζουν ώριμα να ξεκινήσουν μια νέα φάση στη ζωή τους, που θα αξιοποιεί την προηγούμενη επώδυνη εμπειρία τους με υπεύθυνη προσωπική διεργασία. Πολλές ψυχοθεραπείες αρχίζουν παραμονές ή την επομένη ενός διαζυγίου, όταν αναζητείται η προσωπική επαναδιαπραγμάτευση της πορείας. Αυτό βέβαια απαιτεί ένα ειδικό που δεν θα χαριστεί, αλλά και δεν θα κατηγορήσει. Είναι τότε που απαιτείται προσωπική δέσμευση στην απόφαση ζωής που δεν θα ορίζεται από την ρουτίνα και την ποικιλότροπη μιζέρια, αλλά θα αποτελεί αίτημα για ευχαριστιακή βίωση της ζωής.

 

Σχετικά άρθρα