<p><strong>του Γιάννη Ζουμπουλάκη, tovima.gr, με πληροφορίες και από το tvxs.gr </strong></p>
<p><strong>Deepwater Horizon</strong></p>
<p>Από τις καλύτερες ταινίες «καταστροφής» που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, το «Deepwater Horizon» (ΗΠΑ, 2015) του Πίτερ Μπεργκ «επιστρέφει» στην αποφράδα ημέρα που η ημιβυθιζόμενη πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου Deepwater Horizon καταστράφηκε ολοσχερώς στα ανοιχτά της Λουιζιάνας. Με κεντρικό πρόσωπο τον Μάικ Γουίλιαμς (Μαρκ Γουόλμπεργκ), υπεύθυνο των τεχνικών του ηλεκτρονικού τμήματος της πλατφόρμας, ο Μπεργκ αφηγείται την ιστορία του με βάση καθαρά, το ανθρώπινο στοιχείο. Από τον άνθρωπο όλα ξεκινούν και σε εκείνον όλα καταλήγουν. Ανθρωποι ασελγούν στη φύση, άνθρωποι βρίσκονται πίσω από την απληστία των εταιρειών πετρελαίου, άνθρωποι είναι εκείνοι που κάνουν λάθη, άνθρωποι εκείνοι που λαμβάνουν αποφάσεις και άνθρωποι εκείνοι που πέφτουν στις φλόγες για να γλιτώσουν ανθρώπους.</p>
<p>Ρόλος-κλειδί της ταινίας όμως είναι και εκείνος που κρατά ο Κερτ Ράσελ, ένας ηθοποιός που έχει εξελιχθεί σε θαυμάσιο καρατερίστα και που εδώ υποδύεται τον κύριο Τζίμι, τον επικεφαλής μάνατζερ της πλατφόρμας, ο οποίος έχει την ευθύνη για την ασφάλεια ολόκληρου του πληρώματος.</p>
<p>Βεβαίως, ένα εξίσου ενδιαφέρον σημείο της ταινίας είναι η στάση των κολοσσιαίων εταιρειών. Την απληστία τους προσωποποιεί ο Τζον Μάλκοβιτς, ο οποίος υποδύεται τον εκπρόσωπο της BP Ντόναλντ Φιντρίν που στο ατελείωτο κυνήγι κέρδους κάνει το λάθος να αδιαφορήσει για την απόλυτη ασφάλεια των εργατών που μοχθούν πάνω στις πλατφόρμες άντλησης, βάζοντας έτσι σε κίνδυνο όχι μόνο τις ζωές τους αλλά και το οικολογικό σύστημα.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/M-xz5DvI71Y" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Μις Πέρεγκριν, στέγη για ασυνήθιστα παιδιά</strong></p>
<p>Το διαφορετικό δεν είναι απαραίτητα άσχημο· η φιλοσοφία του Αμερικανού σκηνοθέτη Τιμ Μπάρτον έχει καλλιεργηθεί σε όλο σχεδόν το «πειραγμένο» έργο του. Η ίδια προβληματική είναι παρούσα και στην τελευταία ταινία του, «Μις Πέρεγκριν, στέγη για ασυνήθιστα παιδιά» («Miss Peregrine's home for peculiar children», HΠA, 2016). Εδώ, ο Τζέικ (Εϊζα Μπάτερφιλντ), ένας νεαρός γαλουχημένος στην αστείρευτη φαντασία του παππού του (Τέρενς Σταμπ), αποφασίζει να ακολουθήσει τα βήματα του τελευταίου. Ο παππούς είναι «ασυνήθιστος», κάποτε μέλος της ομάδας της μις Πέρεγκριν (Εύα Γκριν) που με το αρχηγείο της σε κάποιο νησί της Ουαλίας πολεμούσε το Κακό στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.</p>
<p>Ο μικρός θα μεταφερθεί πίσω στον χρόνο και με συμμάχους τα μέλη των ασυνήθιστων της Πέρεγκριν (ανάμεσά τους ένας αόρατος, δύο δίδυμα Αρλεκίνοι, ένα αγόρι που βγάζει έντομα από το στόμα κ.ά.), θα λάβει μέρος σε έναν τρελό πόλεμο όπου ο εχθρός είναι αόρατος (το χάρισμα του Τζέικ είναι ότι μπορεί να αντιλαμβάνεται το καμουφλαρισμένο κακό). </p>
<p>Αυτός είναι ο κόσμος του Τιμ Μπάρτον και ο Τζέικ μπορεί να εκληφθεί ως μια παραλλαγή του Χάρι Πότερ. Ενώ όμως όλα τα στοιχεία που δίνουν το μοναδικό στυλ των ταινιών του Μπάρτον βρίσκονται στην ταινία, η ιστορία πέφτει θύμα μιας σειράς ανούσια θορυβωδών σκηνών αχρείαστου 3D, από τις οποίες απουσιάζει πλήρως η φινέτσα του Μπάρτον. Ενα ψυχρό τουρλουμπούκι που σε αφήνει (τουλάχιστον) αμήχανο.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/WxWoqK79Ijg" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Πάρτυ με λουκάνικα</strong></p>
<p>Κινούμενο σχέδιο αυστηρά ακατάλληλο για ανηλίκους αλλά με οξύ, βιτριολικό χιούμορ άκρως κατανοητό από ενηλίκους, το «Πάρτι με λουκάνικα» («Sausage party», ΗΠΑ, 2016) των Σεθ Ρόγκεν, Ιβαν Γκόλντμπεργκ, είναι γεμάτο πικάντικες σεξουαλικές αναφορές, απίστευτη βωμολοχία και… υπαρξιακά ζητήματα με φόντο ένα σουπερμάρκετ και ήρωες τα ίδια τα προϊόντα που στολίζουν τα ράφια. Δύο από αυτά, ένα λουκάνικο και ένα αφράτο ψωμάκι, είναι το ζευγάρι που θα προσπαθήσει να ζήσει τη ζωή του χωρίς να καταλήξει στα στομάχια των καταναλωτών. Οι σκηνοθέτες «φλερτάρουν» δεξιοτεχνικά με όλα τα είδη, ακόμα και με το splatter, όταν βλέπουμε τον τεμαχισμό μιας ντομάτας, το λιώσιμο του τυριού ή το ξεφλούδισμα μιας πατάτας.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/MtbBUF4aG_c" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Ηρωικοί πιονέροι</strong></p>
<p>Με τους «Ηρωικούς πιονέρους» («Pioneer heroes», Ρωσία, 1987) η Νατάλια Κουντριάσοβα  πέτυχε ένα ιδιαίτερο ντεμπούτο στη σκηνοθεσία μιλώντας για τη δική της χαμένη γενιά, στην πατρίδα της, τη Ρωσία. Οι πιονέροι του τίτλου είναι μικρά παιδιά, μέλη της οργάνωσης Νεαρών Πιονέρων του Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν που εν έτει 1987 γαλουχούνται με την ιδεολογία της Σοβιετικής Ενωσης και μεγάλα όνειρα. Προδόθηκαν όμως από τους ίδιους τους δασκάλους τους, ενώ 25 χρόνια αργότερα, τα ίδια αυτά παιδιά, μεγάλα πλέον, βλέπουν τον εαυτό τους έρμαιο του συμβιβασμού, της πλήξης και της αποτυχίας σε μια πολύ διαφορετική Μόσχα. Η Κουντριάσοβα αναμειγνύει με κοφτερή ματιά το παρελθόν και το παρόν και υπερασπίζεται με αγνό πάθος τα ιδανικά των μικρών πιονέρων που κατεδαφίστηκαν προτού καν ωριμάσουν.</p>
<p>Ο Γιώργος Ρούσσος στο tvxs.gr παραθέτει απόσπασμα από δηλώσεις της Νατάλια Κουντριάσοβα σχετικά:</p>
<p>«Το κόκκινο είναι το χρώμα του αίματος και του κινδύνου, των ηρωικών πράξεων, της σημαίας, της γραβάτας των πιονέρων. Μάθαμε να αγαπάμε το κόκκινο χρώμα από τότε που γεννηθήκαμε. Μας δίδαξαν να παραμείνουμε πιστοί στην ηρωική ιδεολογία: ο ήρωας είναι αυτός που κατορθώνει τη νίκη. Τα ηρωικά κατορθώματα είναι η μόνη δικαιολογία για κάθε ριψοκίνδυνη πράξη. Ηρωικά κατορθώματα στο όνομα των συντρόφων σου, στο όνομα της Μητέρας Πατρίδας. Τι θα μπορούσε να σαγηνεύσει τις νεανικές καρδιές περισσότερο από τον κίνδυνο! Οι πιονέροι θεωρούνταν ένα ιπποτικό τάγμα, όπου γραβάτες και τύμπανα αντικαθιστούσαν πανοπλία και σπαθί. Το μότο μας ήταν «Πάντα έτοιμοι!». Ήμασταν Οκτωβριανιστές μέχρι την τρίτη τάξη του σχολείου. Η εισαγωγή στις βαθμίδες των Πιονέρων σηματοδοτούσε ένα βήμα προς την ωριμότητα και συνοδευόταν από μια πομπώδη ατμόσφαιρα. Ορκιζόμασταν στη ζωή μας να αγαπάμε και να φροντίζουμε τη Μητέρα Πατρίδα μας. Χωριζόμασταν από μια αυστηρά ιεραρχία από την παιδική μας ηλικία και το επόμενο βήμα προς την ωριμότητα και την ιεραρχία ήταν η ένταξη στην Κομσομόλ (κομμουνιστική οργάνωση νέων στη Σοβιετική Ένωση).»</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/h2U9Zkrw8hM" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Μη σβήσεις το φως</strong></p>
<p>Στο θρίλερ δωματίου «Μη σβήσεις το φως» («Lights out», ΗΠΑ, 2016) του Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ, το φάντασμα μιας νεκρής γυναίκας τρομοκρατεί και σκοτώνει όσους εμπλέκονται με τη Μαρία Μπέλο, η οποία μόλις έχασε τον δεύτερο σύζυγό της (Μπίλι Μπερκ) και μαζί (απ' ό,τι φαίνεται) τα λογικά της. Και αυτοί που κυρίως εμπλέκονται είναι ο μικρός γιος της από τον δεύτερο γάμο (Γκάμπριελ Μπέιτμαν) και η μεγάλη κόρη της από τον πρώτο (Τερέσα Πάλμερ). Η ιδέα είναι ότι το μόνο όπλο για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους είναι το αναμμένο φως. Γυρισμένη από τον παραγωγό του εφιαλτικού «The conjuring», η ταινία προσφέρει τρόμο με τη σέσουλα αλλά όχι κάτι καινούριο στο είδος της, στου οποίου τους λάτρεις αποκλειστικά απευθύνεται (και από τους οποίους αποκλειστικά θα εκτιμηθεί).</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/IVM0Ab2gyHc" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Σονάτα σε κλειστό δωμάτιο</strong></p>
<p>Mια οικογένεια για γέλια ή για κλάματα (όπως το πάρει κανείς) βρίσκεται σε πρώτο πλάνο στη ρουμανική ταινία «Σονάτα σε κλειστό δωμάτιο» («Illegitim», Ρουμανία, 2015) του Αντριάν Σιτάρου. Ο γιατρός μπαμπάς που επί καθεστώτος Τσαουσέσκου «κάρφωνε» γυναίκες που ήθελαν να κάνουν έκτρωση (ήταν παράνομη πράξη), έρχεται σε σύγκρουση με τα μεγάλα παιδιά του όταν αυτά το μαθαίνουν. Ως εδώ καλά. Το πρόβλημα εγείρεται όταν μια από τις κόρες του μένει κι αυτή έγκυος. Με τον… αδελφό της.</p>
<p>Εχουμε λοιπόν μία ακόμη προβληματική οικογένεια (λες και το θέμα μάς είχε λείψει) όπου ηθικά διλήμματα και τάσεις εκδικήσεως έρχονται σε σύγκρουση με την κοινή λογική που λέει ότι η έκτρωση εν τοιαύτη περιπτώσει επιβάλλεται. Ομως όχι. Ο σκηνοθέτης θέλει να κάνει τη διαφορά προκαλώντας, και έτσι επιτρέπει τα πάντα βρίσκοντας μέσα από το νοσηρό και το άρρωστο την αρμονία της οικογένειας! Ουδόλως με έπεισε, βαρέθηκα.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/mzqkCbaNcXo" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Αναμνήσεις</strong></p>
<p>Αλλη μια οικογένεια σε κρίση αλλά σε μια ταινία τάχα μου ευχάριστης διάθεσης, αυτό που λέμε για όλη την… οικογένεια: πρόκειται για τις γαλλικές «Αναμνήσεις» («Souvenirs», Γαλλία, 2014) του Ζαν Πολ Ρουβ. Η μαμά (Ναταλί Εσνάρ) δείχνει να βαριέται πλέον τον μπαμπά (Μισέλ Μπλαν) που μόλις συνταξιοδοτήθηκε και ο γιος (Ματιέ Σπινόζι) που θέλει να γίνει συγγραφέας και να βρει το ιδανικό κορίτσι δουλεύει νυχτερινός σε ξενοδοχείο. Αλλά στη μέση υπάρχει και η γιαγιά (Ανί Κορντί) που όλοι νομίζουν ότι πλησιάζει την άνοια, παρότι τελικά είναι μάλλον η εξυπνότερη όλων. Και αυτό είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο αυτής της σπουδής στη βαρεμάρα που δεν σου δίνει απολύτως τίποτα!</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/9rWiD-rSO6c" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Επίσης στις αίθουσες</strong></p>
<p><strong>«Ma Ma» </strong>(Ισπανία, 2015) </p>
<p>Με την καρδιά της ήδη πληγωμένη από την απόφαση του συζύγου της να την αφήσει, η Μάγδα ανακαλύπτει ότι έχει καρκίνο του μαστού. Ο γιατρός της τρέφει ελπίδες, αλλά θα πρέπει να υποστεί επίπονες θεραπείες. Την ίδια ημέρα της διάγνωσης, η Μάγδα γνωρίζει τον Αρτούρο, που δείχνει να περνάει το προσωπικό του δράμα. Δύο τραγικά συμβάντα γεννούν έναν ιδιαίτερο δεσμό ανάμεσα στους δυο τους, έναν δεσμό που θα αντέξει στον χρόνο και τις ανατροπές στις ζωές τους.</p>
<p>Η βραβευμένη με Όσκαρ, Πενέλοπε Κρουζ πρωταγωνιστεί στη νέα του ταινία του Χούλιο Μεντέμ (Το Σεξ και η Λουσία, Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου), ένα δράμα για τη ζωή, τον θάνατο, το ρομαντισμό και τη μητρότητα, αλλά και το μεγαλείο μιας γυναίκας να αντιμετωπίζει με το ίδιο σθένος τις τραγωδίες και τα θαύματα. Πρωταγωνιστούν: Πενέλοπε Κρουζ, Λούις Τοσάρ, Άλεξ Μπρέντεμυλ.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/22O7aP4vQgI" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p> </p>