<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Η νόσος του <strong>Peyronie </strong>είναι μια πάθηση του ινώδους χιτώνα και των σηραγγωδών σωμάτων του πέους, η οποία χαρακτηρίζεται από το σχηματισμό ινωδών – συμπαγών πλακών, οι οποίες με την σειρά τους προκαλούν κάμψη και γωνίωση του πέους όταν αυτό βρίσκεται σε στύση.</p>
<p style="text-align: justify;">Η νόσος <span><strong>δεν μεταδίδεται </strong></span>και η ακριβής αιτιολογία της παραμένει ασαφής.</p>
<p style="text-align: justify;">Εκδηλώνεται στο 1% του γενικού ανδρικού πληθυσμού σε ηλικίες μεταξύ 40 και 60 ετών και σε μερικές των περιπτώσεων κάνει την σεξουαλική επαφή αδύνατη.</p>
<p style="text-align: justify;">Αρχικά, στο στάδιο της φλεγμονής, ο άνδρας αισθάνεται κατά τη στύση πόνο, παραισθησίες ( μυρμηγκιάσματα ) και ψηλαφά τις χαρακτηριστικές σκληρίες – πλάκες. Συχνά, αυτό το επώδυνο στάδιο υποχωρεί αυτόματα, χωρίς θεραπεία. Επίσης, στη φάση αυτή δεν παρατηρείται κάποια σημαντική παραμόρφωση κατά την στύση.Τρία είναι τα κυρία συμπτώματα της νόσου του Peyronie, ο πόνος, η σκληρία και η κάμψη του πέους.</p>
<p style="text-align: justify;">Καθώς οι πλάκες μεγαλώνουν, παρατηρείται κάμψη του πέους στη στύση. Αυτή η δυσμορφία μπορεί να κάνει τη σεξουαλική επαφή αδύνατη ή εξαιρετικά δύσκολη, με αποτέλεσμα και την ψυχολογική επιβάρυνση του άρρενος ατόμου.</p>
<p style="text-align: justify;">Τα συμπτώματα αυτά βέβαια έχουν ξεχωριστή βαρύτητα για κάθε ασθενή, αλλά και δεν παρατηρούνται σε όλους τους ασθενής.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>ΔΙΑΓΝΩΣΗ</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Ο ασθενής προσέρχεται στο γιατρό λόγω της κάμψης που εμφανίζει το πέος του κατά τη στύση ή λόγω του ότι ψηλαφά κάποια σκληρία.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο διαγνωστικός έλεγχος περιλαμβάνει:</p>
<ul style="text-align: justify;">
<li>Την λήψη ιστορικού</li>
<li>Την φυσική εξέταση</li>
<li>Την ακτινογραφία του πέος: «η απλή ακτινογραφία μπορεί να δείξει αποτιτανώσεις της πλάκας»</li>
<li>Το υπερηχογράφημα: «τεκμηριώνει την ύπαρξη της πλάκας και καθορίζει την έκταση της»</li>
</ul>
<p style="text-align: justify;">Επίσης, βοηθούν η αξονική τομογραφία (CTscan) και ο μαγνητική τομογραφία (ΜRΙ).</p>
<p style="text-align: justify;">Στα αρχικά στάδια όταν υπάρχει σκληρία στη στύση, χωρίς πόνο δεν απαιτείται καμία αγωγή.</p>
<p style="text-align: justify;">Σε περιπτώσεις που το κύριο πρόβλημα είναι ο επίμονος πόνος, η βιταμίνη Ε είναι η απλούστερη μορφή θεραπείας. Τα σκευάσματα αυτά αποτελούν μια εναλλακτική λύση, αλλά πρέπει να λαμβάνονται για μεγάλο χρονικό διάστημα για να φανεί κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα.</p>
<p style="text-align: justify;">Πολλές διαφορετικές θεραπείες έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς, αλλά καμιά από αυτές δεν είναι αποτελεσματική σε όλες τις περιπτώσεις. Για παράδειγμα η ταμοξιφένη βρέθηκε να προκαλεί μια σχετική βελτίωση, παρεμβαίνοντας στο σχηματισμό του ινώδους ιστού, το αμινοβενζοϊκό κάλιο (POTABA), το οποίο όμως απαιτεί υψηλές δόσεις και προκαλεί γαστρεντερικές διαταραχές, και επεμβατικές μέθοδοι όπως η τοπική διήθηση της πλάκας με κορτιζόνη, με βεραπαμίλη, με υαλουρονιδάση και με ιντερφερόνη 2Α.</p>
<p style="text-align: justify;">Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι στις αποτιτανωμένες βλάβες, εφαρμόζονται η εξωσωματική λιθοτριψία (ESWL) και η εξαΰλωση της πλάκας με ακτίνες λέιζερ. Όταν η νόσος σταθεροποιηθεί, δηλαδή όταν υπάρχει η κάμψη για κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα και η παραμόρφωση του πέους καθιστά αδύνατη την σεξουαλική επαφή, η χειρουργική αντιμετώπιση αποτελεί την θεραπεία εκλογής.</p>
<p style="text-align: justify;">Υποστηρίζεται η αφαίρεση ενός τεμαχίου ιστού από την κυρτή πλευρά της κάμψης αλλά και τεχνικές αφαίρεσης της πλάκας και κάλυψη του ελλείμματος με διάφορους τύπους κρημνών (στοματικού βλεννογόνου, σαφηνής φλέβας, αλλά και βιολογικών εμφυτευμάτων).</p>
<p style="text-align: justify;">Στο κέντρο μας πραγματοποιούνται όλες οι συντηρητικές μέθοδοι και ακολουθούνται αρκετοί τρόποι χειρουργικής αντιμετώπισης, ανάλογα με το μέγεθος της πλάκας, το είδος της κάμψης κ.α . Τεχνικές όπως η Nesbit βρίσκονται στην φαρέτρα μας για την αντιμετώπιση της νόσου <strong>Peyronie</strong>.</p>
<ul style="text-align: justify;">
<li>Ο αριθμός των πάσχοντων ατόμων, στην όχι και τόσο σπάνια νόσο, είναι κάπως δύσκολο να συγκεκριμενοποιηθεί λόγω του ότι πολλοί άνδρες φοβούνται αλλά και ντρέπονται να επισκεφθούν τον γιατρό τους όταν εμφανιστούν τα πρώτα συμπτώματα πόνου ή δυσμορφίας του πέους.</li>
<li>Η <strong><span>ανικανότητα </span></strong>και η <span><strong>αδυναμία εκτέλεσης της σεξουαλικής πράξης</strong></span> αποτελούν την κύρια επιπλοκή της νόσου. Εδώ, η υποστήριξη και η κατανόηση της συντρόφου αποτελούν την πιο σημαντική βοήθεια.</li>
<li>Αν τα ερωτήματά σας παραμένουν αναπάντητα το προτιμότερο να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό ουρολόγο με εξειδίκευση σε ανδρολογικά θέματα. Το τμήμα μας είναι ένα από τα οργανωμένα ιατρεία που ασχολούνται με τα ανδρικά σεξουαλικά προβλήματα και που έχει σαν βασικό του μέλημα το να υποχωρήσουν τα συμπτώματα και να διορθωθεί η ανωμαλία του πέους, ακόμη και αν χρειαστεί αρκετό χρονικό διάστημα.</li>
</ul>
<p style="text-align: justify;"><strong><span> ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΣΤΥΤΙΚΗΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ IPP</span></strong><strong> </strong>απαντάται στο 30% των περιπτώσεων και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, παίζοντας ένα κυρίαρχο ρόλο στη ψυχοπαθολογία της νόσου. Η οργανική στυτική δυσλειτουργία που συνυπάρχει με την ΙΡΡ, μπορεί να οφείλεται σε επώδυνη στύση (λόγω σοβαρής πεϊκής δυσμορφίας, σε δυσχέρεια εισόδου στον κόλπο λόγω μεγάλης πεϊκής κάμψης, σε φλεβική διαφυγή λόγω ανελαστικότητας του ινώδους χιτώνα και σε αρτηριακή ανεπάρκεια (διαταραγμένη αγγειακή λειτουργία). Ενώ η ψυχογενής στυτική δυσλειτουργία που συνυπάρχει με την ΙΡΡ, σχετίζεται με το άγχος επιτυχούς επαφής λόγω της διαφορετικής αισθητικής του πέους και της διαταραγμένης ανατομίας του. Είναι σημαντική η διάγνωση της συνύπαρξης στυτικής δυσλειτουργίας με την καταγραφή των νυκτερινών στύσεων (NPT για τρεις συνεχείς νύχτες) με RigiScan-plus και με την Doppler ή color-Duplex υπερηχογραφία.</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://www.andrology-patras.gr/index.php?section=782&amp;language=el_GR&amp;tmpvars[0][action]=getFile&amp;tmpvars[0][file]=file-82&amp;tmpvars[0][moduleid]=_kernel&amp;tmpvars[0][modidforfile]=491&amp;tmpvars[0][realfilename]=v4.jpg" alt="" width="266" height="202" /></p>
<p style="text-align: justify;">Η <strong><span>ΦΑΡΜΑΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ</span></strong> διακρίνεται σε από του στόματος χορήγηση βιταμίνης Ε (400mg/24h), potassium para-amino-benzoate (12g/24h PABA), αντι-ισταμινικών όπως fexofenadine (120mg/24h), κολχικίνης (1.2mg/24h), ή ταμοξιφένης, καθώς και σε τοπική έγχυση στην ινώδη πλάκα στεροειδών (π.χ., δεξαμεθαζόνη), κολλαγενάσης, υαλουρονιδάσης, αναστολέων της αντλίας ασβεστίου (π.χ., βεραπαμίλη από το 1994) με μείωση της κάμψης σε λίγους ασθενείς και ιντερφερόνης-α.5,7 Σημαντικό μειονέκτημα της από του στόματος φαρμακοθεραπείας (εκτός από τη βιταμίνη Ε) είναι οι συχνές παρενέργειες (π.χ., γαστρεντερικές διαταραχές), ενώ της τοπικής έγχυσης ο πόνος κατά την χορήγηση και οι λοιμώξεις. Προκειμένου να αποφευχθούν οι συστηματικές παρενέργειες και οι τοπικές επιπλοκές της φαρμακοθεραπείας, έχει προταθεί η χρήση ιοντοφόρησης δηλ. της διαδερμικής ηλεκτροκινητικής χορήγησης των φαρμάκων (electromotive drug administration; EMDA), καθώς και η εξωσωματική λιθοτριψία των πλακών (ESWL).<br /><br />Λόγω του μειωμένου αποτελέσματος, στη θεραπεία της IPP, δεν έχουν θέση σήμερα: α) η Ακτινοθεραπεία με ακτίνες β του γραμμικού επιταχυντή, παρά μόνο για μείωση της φλεγμονής απαιτώντας φειδωλή χρήση σε ασθενείς με έντονο άλγος και κάμψη από τα αρχικά στάδια της νόσου, β) Υπέρηχοι για διάσπαση της πλάκας, και γ) η ιονοφόρηση των στεροειδών για διάσπαση της πλάκας. Η αποτελεσματικότητα της συντηρητικής αντιμετώπισης της IPP είναι μικρή και περιορίζεται στην αντιμετώπιση του πόνου κατά την στύση και την εξάλειψη μικρών πλακών που προκαλούν μικρή γωνίωση του πέους.<br /><br />Γενικά, η συντηρητική θεραπεία δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και γι΄αυτό δεν υπάρχει κάποια θεραπεία καθολικά αποδεκτή.<br /><br />Η χειρουργική αντιμετώπιση της IPP ενδείκνυται σε περιπτώσεις σημαντικής γωνίωσης του πέους (κάμψη &gt;45ο προς τα άνω, ραχιαία επιφάνεια του πέους, ή &gt;300 προς τα κάτω κοιλιακή επιφάνεια του πέους και πλάγια) και συνίσταται σε επεμβάσεις ευθειασμού του πέους με ή χωρίς αφαίρεση της ινώδους πλάκας και τοποθέτησης μοσχεύματος.<br /><br />Βασικό ρόλο στην χειρουργική αντιμετώπιση της νόσου του La Peyronie έχει η πλαστική Nesbit που αποσκοπεί στον ευθειασμό του πέους χωρίς αφαίρεση της πλάκας μειώνοντας όμως, το μήκος των σηραγγωδών σωμάτων διαμετρικά αντίθετα από την περιοχή της μεγαλύτερης κάμψης, με απλή πτύχωση (αναδίπλωση) του ινώδη χιτώνα καθώς επίσης και οι παραλλαγές της οι οποίες κατέχουν εξέχουσα θέση στις προτιμήσεις των ουρολόγων.<br /><br />Πιο συγκεκριμένα η <strong>κλασσική </strong>τεχνική πλαστικής πτύχωσης κατά <strong>Nesbit</strong>πρωτοπεριγράφτηκε το 1965 και αφορά σε <span>αφαίρεση ελλειψοειδούς</span> τμήματος του ινώδη χιτώνα που βρίσκεται στην αντίθετη επιφάνεια του πέους, από το σημείο της κάμψης. Έχουν προταθεί διάφορες <strong>τροποποιήσεις </strong>της πλαστικής κατά Nesbit, όπως: Essed-Schroeder, Fontana, Lenzi-Duckett και Ebbohoj-Metz.<br /><br />Άλλες τεχνικές πτύχωσης είναι η τεχνική Heineke-Mikulicz, όπου πραγματοποιείται στην αντίθετη επιφάνεια της κάμψης, αμφοτερόπλευρα επιμήκης τομή 1cm στον ινώδη χιτώνα του κάθε σηραγγώδους σώματος και εγκάρσια συρραφή, καθώς και η τεχνική Pryor-Fitzpatrick, όπου τοποθετούνται αμφοτερόπλευρα ράμματα επιμήκως του ινώδη χιτώνα. Βασικό μειονέκτημα των τεχνικών πτύχωσης είναι η μείωση του μήκους του πέους, ιδίως σε περιπτώσεις μεγάλης κάμψης. Έτσι, έχουν προταθεί και οι τεχνικές αποκατάστασης με χρήση <strong>μοσχεύματος</strong>.<br /><br />Κατά τις τεχνικές αυτές πραγματοποιείται εγκάρσια σχάση (incision) ή αφαίρεση της ινώδους πλάκας και τοποθέτηση δερματικού μοσχεύματος (τεχνική Devine-Horton), ή μοσχεύματος από τη σαφηνή φλέβα (τεχνική Lue-El Sakka) . Επίσης, μπορούν να χρησιμοποιηθούν μοσχεύματα εκ του ιδίως ελυτροειδούς χιτώνα του όρχη, σκληρά μήνιγγα, περιτονία του κροταφίτη, βλεννογόνο στόματος και την εν τω βάθει ραχιαία φλέβα του πέους, αλλά και συνθετικά υλικά (π.χ., αδρανές Dacron, απορροφήσιμο υλικό Dexon, Gore-Tex, pelvisoft, tutoplast), στα πλαίσια ανακατασκευής των σηραγγωδών σωμάτων.<br /><br />Όσον αφορά την συμπληρωματική προσέγγιση της ΙΡΡ με σοβαρή στυτική δυσλειτουργία, η τοποθέτηση μαλακών πεϊκών προθέσεων (soft prostheses), αποτελούν σήμερα την χειρουργική θεραπεία, για αυτούς τους ασθενείς που δεν θα απαντήσουν στη συντηρητική αγωγή, δίνοντας θαυμάσια αποτελέσματα. Οι τριών τεμαχίων υδραυλικές προθέσεις είναι αυτές σύμφωνα με τις μέχρι τώρα μελέτες που θα πρέπει να προτιμούνται από μόνες τους ή σε συνδυασμό με ευθειασμό του πέους, με χρήση μοσχευμάτων ή και ακόμα πλήρη ανακατασκευή των σηραγγωδών σωμάτων με χρήση συνθετικών υλικών όπως Dacron ή Gore-Tex, φυσικά από έμπειρα χειρουργικά χέρια.<br /><br />Πρόσφατα, οι Austoni et al, πρότειναν εκτός από τη τοποθέτηση μοσχεύματος σαφηνούς φλέβας και την τοποθέτηση κυλινδρικής πρόθεσης από σιλικόνη, παρουσιάζοντας ικανοποιητικά αποτελέσματα.<br /><br />Όσον αφορά στις χειρουργικές <span>επιπλοκές</span>, σύμφωνα με την βιβλιογραφία και την εμπειρία μας, δεν είναι μεγάλες και σίγουρα δεν είναι συχνές. Η πιθανότητα να συμβεί επιμόλυνση, επαναφορά της γεωμετρικής βλάβης του πέους, η δημιουργία μεγαλύτερης στυτικής διαταραχής, ναι μεν ανήκει στην χειρουργική πραγματικότητα της αποκατάσταστασης, όμως η σωστή επιλογή του συνδυασμού της θεραπευτικής αγωγής, την κάνει να είναι άνευ σημασίας και αντιμετωπίσιμη όταν συμβεί.<br /><br />Φυσικά μετά την χειρουργική αποκατάσταση χρειάζεται φυσιοθεραπεία του πέους με χρήση της συσκευής Vacuum Device.</p>
<div id="copyleft">Ανδρολογικό Τμήμα ΓΝ Πατρών</div>