Σκηνοθέτης, ηθοποιός, δάσκαλος. Ο Δημήτρης Λιγνάδης φαίνεται πως δεν λείπει σχεδόν ποτέ από την πρώτη γραμμή των αθηναϊκών θέατρων. Συνήθως είναι αφοπλιστικά ειλικρινής ακόμα κι όταν δίνει συνεντεύξεις και δεν μιλάει απαραίτητα γοα τη δουλειά του και το σημαντικό βιογραφικό του.  Αρκετά ειλικρινής ήταν και όταν είχε κάνει παλιότερα <strong>μια δήλωση στο protagon, αναφέροντας ότι είναι εθισμένος στο σεξ.</strong> Καλεσμένο λοιπόν πριν από μερικές μέρες στο Γρηγόρη Αρναούρογλου δε θα μπορούσε να αποφύγει αυτή την ερώτηση αλλά και να διευκρινήσει τη θέση του: «Προφανώς δεν θα το ανέφερα και έτσι γιατί όταν το ακούω κι έτσι μου φαίνεται πολύ βλακεία. Όπως το ακούω έτσι, λέω «ποπο! είπα εγώ τέτοιο πράγμα;» Ακόμα και αν συνέβαινε, βγήκα και το είπα; Μπορεί όμως. Όχι εθισμό στο σεξ. Νομίζω ότι όπως σε όλο τον κόσμο, μου αρέσει πάρα πολύ. Το σεξ είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στον κόσμο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να ακούω κάποιον να λέει «έχω εθισμό». <strong>Δεν μπορώ να πω ότι έχω εθισμό στο σεξ, αλλά είναι ένα πράγμα που μου αρέσει πάρα πολύ. Αν είμαι εξαίρεση, πείτε το μου. Δεν έχει υπάρξει φάση που να μην ήθελα καθόλου.</strong> Όταν είμαι πολύ πιεσμένος ίσως, αλλά όχι , πάντα. Τι να πω ρε παιδιά καταδικάστε με. Το εθισμός είναι λίγο περίεργο»</em> είπε ο Δημήτρης Λιγνάδης αμήχανα. Αυτή τη στιγμή, <strong>σκηνοθετεί την παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα σε ένα εγχείρημα μάλλον παράτολμο</strong>: να χρίσει για πρωταγωνιστές δύο εφήβους  οι οποίοι βρίσκονται στην ίδια σχεδόν ηλικία στην οποία ήταν και οι πραγματικοί ήρωες του έργου, τη στιγμή που το έργο είναι ένα από τα πιο πολυπαιγμένα παγκοσμίως. Θα πετύχει το στοίχημα;</p>

Με την προσωπική του ζωή δεν έχει απασχολήσει σχεδόν καθόλου τα φώτα της δημοσιότητας, οι καλλιτεχνικές του συνεργασίες του όμως είναι σημαντικές. Έχει γεννηθεί στην Αθήνα το 1964 όπου και μεγάλωσε έχοντας τις καλύτερες αναμνήσεις από τη Σμυρνιά γιαγιά Άννα και την οικογένεια του πατέρα του. Έχει επίσης να θυμάται τους τσακωμούς με τον μικρότερο αδερφό του το Γιάννη, σήμερα φιλόλογο με διατριβή στο αρχαίο δράμα.

Ως νεαρός δεν ήμουν ούτε τολμηρός, ούτε ακραίος. Ήμουν υπολογιστής και «σωστός». Το θέατρο μού ξύπνησε έναν άλλον εαυτό, ίσως τον πραγματικό, και πλέον, τώρα που μεγάλωσα, μπορώ σαν παιδί να κάνω παράτολμα πράγματα χωρίς παράλληλα να φοβάμαι να «ξοδευτώ» στην υπόλοιπη ζωή μου</em> θυμάται στο protagon.

Από μικρός του άρεσε το ποδόσφαιρο και είχε απορρίψει ως έφηβος την ιδέα της υποκριτικής. Τον κέρδισε όμως για αρχή η Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, όμως κάτι μέσα του φωνάζει να κυνηγήσει την ηθοποιία. <strong>Δέκα ημέρες πριν από τις εισαγωγικές εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου, αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει και ηθοποιός.</strong> Πέρασε, και το <strong>1985 αποφοίτησε με άριστα</strong>, έχοντας παράλληλα το πτυχίο της Φιλοσοφικής στα χέρια του.

Αυτό ήταν, μια σημαντική καριέρα είχε ήδη ξεκινήσει χωρίς ίσως ο ίδιος να το συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή. Ξεκινώντας δίπλα σε μεγάλα ονόματα, όπως από τον Μινωτή (ο οποίος ήταν και το ίνδαλμα του) και τη Συνοδινού (με το «Μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας» το 1992, στο Εθνικό Θέατρο), έφτασε σε σημείο να πλαισιώνει τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο «Amadeus».

Συνεργάστηκε τόσο με το Εθνικό Θέατρο όσο και με ιδιωτικούς θιάσους ερμηνεύοντας πολλούς και δύσκολους ρόλους και ξεχωρίζοντας στο αρχαίο δράμα. Από το 2001 ξεκίνησε να κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη ενώ έχει διατελέσει καθηγητής στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, διευθυντής της Νέας σκηνής του Εθνικού Θεάτρου και είναι επι σειρά ετών καθηγητής Υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στην οποία από το 2007 είναι Αναπληρωτής Διευθυντής Σπουδών.

Ο λόγος για τον οποίο κάνω όλα αυτά είναι υπαρξιακός, δεν είναι οικονομικός. Είναι ένας υπαρξιακός φόβος, ίσως επειδή δεν έχω παιδιά, να αφήσω κάτι πίσω μου μέσω της τέχνης. Να κάνω κάτι γόνιμο. Ίσως αν είχα ένα παιδί να μην με ένοιαζε. Εμένα τώρα το παιδί μου είναι οι δημιουργίες μου. Ακούγεται κλισέ αλλά έτσι είναι.</em> σημείωσε σε συνέντευξή του στο Madame Figaro Κύπρου εξηγώντας πώς είναι δυνατόν να κάνει όλα τα παραπάνω.

Ορέστεια του Αισχύλου</em>, το μιούζικαλ <em>Billy Elliot</em> αν και είχε δηλώσει ότι δεν είναι φίλος του μιούζικαλ,<em> Δόκτωρ Φαούστους</em> του Κρίστοφερ Μάρλοου και «Εύθυμη Χήρα» είναι μόλις μερικές από τις παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει. Σαν ηθοποιός είχε αναμετρηθεί με τον απαιτητικό ρόλο του Ριχάρδου μόλις ένα χρόνο πριν.

Μπορεί να είναι δύσκολος στο να κάνει φίλος, όμως <strong>τον δένει μια πολύ καλή φιλία με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την Ελένη Κούρκουλα.</strong> Ο Μαρκουλάκης υπήρξε μάλιστα και η αφορμή για να σκηνοθετήσει: <em>Με παίρνει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και μου λέει ‘Δεν με σκηνοθετείς στο Συλλέκτη;’. Είχαμε και οι δύο τότε φτιάξει τις καριέρες μας και είχαμε και τη δύναμη να προσεγγίσουμε κάποιους παραγωγούς. Είχαμε γίνει μονάδες. Το λέω κοροϊδευτικά αυτό, γιατί στο θέατρο είναι όλα τόσα εφήμερα. Έρχονται και παρέρχονται. Αυτή ήταν λοιπόν η αφορμή για να ξεκινήσω να σκηνοθετώ. Η αιτία πρέπει να ήταν πολύ βαθύτερη. Εγώ είχα μία πιο εποπτική εικόνα για το θέατρο. Αυτό άρχισε να ασφυκτιά μέσα μου, δεν έβρισκε χώρο και άρχισα να γίνομαι λίγο συγκρουσιακός με τους σκηνοθέτες. </em>δήλωνε στο Madame Figaro.

Δημήτρης Λιγνάδης: Έκανα τον Χαχανούλη και τον Σκουντούφλη επί μια δεκαετία “Mάλιστα, είχε <strong>δανείσει τη φωνή του </strong><span><strong> στα Στρουμφάκια</strong> κάνοντας μεταγλωττήσεις <span>από το ’82 μέχρι το ’92 αν και ντρεπόταν να το παραδεχτεί τότε που έπαιζε στην Επίδαυρο. Πλέον δεν παίζει ποδόσφαιρό λόγω<span> μηνίσκου όμως <span>όποτε μπορεί πηγαίνει για τρέξιμο ή κολύμπι παρότι καπνίζει πάρα πολύ. Μένει στο Μεταξουργείο στο οποίο είχε φωτογραφηθεί για το protothema.