«Όρια»: μια λέξη που κυριαρχεί στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών τα τελευταία 30 χρόνια. Οι γενιές των παππούδων μας, δεν ήξεραν την λέξη όρια και το μη, καθώς όλα ήταν ελεύθερα για τα παιδιά. Τα σπίτια ήταν λιτά και απέριττα, μιας και δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα για αγορά διακοσμητικών στολιδιών, τα παιδιά ζούσαν σε μέρη όπου δεν υπήρχαν αυτοκίνητα αλλά χωράφια και αλάνες και συνεπώς οι μαμάδες ήταν πολύ πιο χαλαρές και ξένοιαστες.</span>
Aπό την επιστημονική ομάδα του διατροφολόγου Ευάγγελου Ζουμπανέα diatrofi.gr
Με τις αλλαγές που έγιναν κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’80 και την «οικονομική ευημερία και ανάπτυξη» που καταφέραμε να έχουμε, η ελληνική οικογένεια δεν κατάφερε να έχει μια ομαλή μετάβαση σε ένα άλλο πιο δυτικό μοντέλο ζωής. Δόθηκε μεγάλη έμφαση στα υλικά αγαθά, «νέες ανάγκες» γεννήθηκαν, οι οποίες περιελάμβαναν την ικανοποίηση υλικών αναγκών και οι γονείς ξεκίνησαν να εργάζονται ατελείωτες ώρες με στόχο να καλύψουν αυτές τις ανάγκες. Το παραπάνω είχε ως αποτέλεσμα οι ισορροπίες στην οικογένεια να χαθούν, οι γονείς θέλοντας να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο έδιναν στα παιδιά τους υλικά αγαθά, όπως δώρα και γλυκά και κάπως έτσι φτάσαμε στα όρια του παιδοκεντρισμού, να χαρακτηρίζουμε τα παιδιά μας κακομαθημένα και χειριστικά και να συμφωνούμε όλοι ότι: «πρέπει να βάλουμε αυστηρά όρια στα παιδιά, γιατί αλλιώς μας κάνουν ό,τι θέλουν».
Με τα παραπάνω, δεν θέλω να σχηματίσει κάποιος την εντύπωση ότι είμαι κατά των ορίων. Η λέξη όρια είναι σωτήρια κάποιες φορές, ενώ άλλες φορές κρύβει παγίδες πολλές. Τα όρια χρειάζονται στα παιδιά, αλλά είναι πολύ βασικό να ξέρουμε πού, πώς και πότε πρέπει να τα βάλουμε. Για παράδειγμα δεν μπορούμε να πούμε ότι η λέξη όρια υφίσταται σε ένα μωρό 18 μηνών, καθώς είναι σε φάση εξερεύνησης και εκμάθησης του περιβάλλοντος του. Επιπλέον, οι δομές του εγκεφάλου του που ελέγχουν την λογική σκέψη, δεν είναι αναπτυγμένες, ώστε να μπορεί το παιδί να διαχειριστεί τα όσα του λέει ο γονιός. Μπορούμε όμως να βάλουμε όρια σε ένα νήπιο 3 ετών που μας ζητάει να του αγοράσουμε 2 αυτοκινητάκια, λέγοντας του ότι μπορεί να διαλέξει μόνο 1. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι σε ένα μικρότερο παιδάκι πρέπει να αγοράζουμε όλα όσα θέλει. Με το παραπάνω παράδειγμα τονίζω ότι ένα νήπιο 3 ετών, μπορεί να καταλάβει και να επεξεργαστεί λογικά τα όσα του λέμε, ενώ ένα μικρότερο παιδάκι όχι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε με τα μικρότερα παιδάκια, είναι να εξηγούμε όσο πιο ήπια και μαλακά γίνεται και να μπορέσουμε να είμαστε εκεί για να αντέξουμε μια κρίση θυμού που ενδεχομένως εκδηλώσουν στην προσπάθεια τους να διαχειριστούν το όχι της μαμάς. Αυτό όμως στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε αν γίνονται επαναλαμβανόμενα αντίστοιχα σκηνικά, είναι ποια ψυχική ανάγκη προσπαθεί να μας επικοινωνήσει το παιδί μας μέσω αυτής της συμπεριφοράς. Τι πραγματικά του λείπει και το εκφράζει με αυτόν τον τρόπο;</span></p>
Συμπερασματικά, είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε να τα χρησιμοποιούμε με τον σωστό τρόπο και στον σωστό χρόνο.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να αποτελούμε εμείς το σωστό πρότυπο για τα παιδιά μας!
