<p>του Γιάννη Ζουμπουλάκη, tovima.gr</p>
<p> </p>
<p>Η ιδέα της κινηματογραφικής διαχείρισης της μοναξιάς στο διάστημα δεν είναι πρωτότυπη (πολλές ταινίες την έχουν πραγματευθεί, από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ στο «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» ως τον Ρίντλεϊ Σκοτ στο «Άλιεν» και προσφάτως τον Αλφόνσο Κουαρόν στο «Gravity»).</p>
<p>Ωστόσο οι συνθήκες που έφεραν εκεί τους δύο ήρωες της ταινίας «Passengers» (ΗΠΑ, 2016) του Μόρτεν Τίλντουμ είναι μάλλον ασυνήθιστες: μαζί με 4.998 ακόμη ανθρώπους ο Τζιμ (Κρις Πρατ) και η Ορόρα (Τζένιφερ Λόρενς) είναι συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι που διαρκεί 120 χρόνια με προορισμό έναν πολύ μακρινό πλανήτη στον οποίο οι γήινοι έχουν αρχίσει να μετοικούν.</p>
<p>Ως σκηνικό το διαστημόπλοιο εντυπωσιάζει δίνοντας την εικόνα του υπερπολυτελούς κρουαζιερόπλοιου, με παρατηρητήριο, σινεμά, ντελούξ δωμάτια, πισίνα κ.ο.κ. Και όμως, όλα αυτά δεν θα σημάνουν απολύτως τίποτε όταν μια μηχανική βλάβη διακόπτει την αφύπνιση του Τζιμ 90 ολόκληρα χρόνια νωρίτερα από τη χρονιά που ήταν προγραμματισμένη να γίνει. Βλέποντας ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τη μοναξιά, ο Τζιμ προσπαθεί να βρει λύση.</p>
<p>Και κάπως έτσι θα γεννηθεί μια κυριολεκτικά πρωτόγνωρη αγάπη «πάνω» στην οποία ο Τίλντουμ χτίζει τους χαρακτήρες του: ο μηχανολόγος Τζιμ μετακομίζει σε άλλο πλανήτη γιατί θέλει να αλλάξει τη ζωή του, ενώ η συγγραφέας Ορόρα κάνει το ταξίδι για να καταγράψει μετά τις απίστευτες εμπειρίες της σε βιβλίο όταν επιστρέψει.</p>
<p>Βεβαίως, η αφύπνιση ματαιώνει τα σχέδιά τους και φέρνει τον Τίλντουμ σε σχετικά δύσκολη θέση σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του χρόνου που πρέπει να καλύψει χωρίς να επαναληφθεί με σκηνές που έχουμε ήδη εμπεδώσει (χορός, ποτό, φιλιά, μπάνιο κλπ.). Και όντως η ταινία κάποια στιγμή εξαντλείται.</p>
<p>Ίσως το πιο ελκυστικό κομμάτι της ταινίας να είναι ότι επισημαίνει το πόσο εύθραυστη αποδεικνύεται τελικά η τεχνολογία. Αν και ενταγμένοι σε ένα περιβάλλον υψηλότατης τεχνολογίας, οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να επιδιορθώνουν διαρκώς σφάλματα προκειμένου να ζήσουν!</p>
<p>Τα ρομπότ δυσλειτουργούν (ένα έχει ανθρώπινη μορφή, του Μάικλ Σιν), τα φώτα αναβοσβήνουν, ο κίνδυνος είναι διαρκώς μπροστά και αν δεν διορθώσουν οι ίδιοι τη βλάβη δεν θα σωθούν. Αυτό το στοιχείο όμως είναι απλώς μια ιδέα και δεν αρκεί για να βοηθήσει την ταινία ως σύνολο (προβάλλεται σε 2D και 3D).</p>
<p> <iframe src="http://www.youtube.com/embed/G7h2xvhm56s" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Το επικό παραμύθι φαντασίας «Το Σινικό Τείχος» («The Great Wall», Κίνα/ΗΠΑ, 2016) του γκουρού του κινεζικού κινηματογράφου Ζανγκ Γιμού κινεί το ενδιαφέρον περισσότερο ως κατασκευή παρά ως θέμα. Εν ολίγοις, παρακολουθούμε την περιπέτεια που θα ζήσουν δύο δυτικοί τυχοδιώκτες που αναζητούν πυρίτιδα στην Ασία (Ματ Ντέιμον, Πέδρο Πασκάλ), από τη στιγμή που αναγκάζονται να συνεργαστούν με την τέλεια στρατιωτική μηχανή των Κινέζων προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα τέρατα Τάο Τέι στο Σινικό Τείχος.</p>
<p>Ο Γιμού μάς εκπλήσσει με την άρτια χορογραφία των πολεμικών σκηνών της ταινίας, μέσα από την οποία προβάλλεται στο έπακρον η αστείρευτη εφευρετικότητα και οργάνωση των Κινέζων πολεμιστών. Ωστόσο η νίκη, λέει η ταινία, μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν αυτή η άρτια πολεμική μηχανή συνδυαστεί με τον αυθορμητισμό και την «εκτός σχεδίου» ευρεσιτεχνία και φαντασία του Αμερικανού πολεμιστή.</p>
<p>Ταινίες όπως τα «Ιπτάμενα στιλέτα» και ο «Ήρωας» είναι τρανά παραδείγματα της ικανότητας του Γιμού στη διεκπεραίωση ταινιών αστείρευτης δράσης, παρασάγγας διαφορετικές από τα «κλειστά» δράματα της πρώτης περιόδου του («Κόκκινοι αγροί», «Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια», «Ζου ντου, σιωπηλοί εραστές»). Με την προσθήκη μιας πινελιάς από το Χόλιγουντ στην πρώτη αυτή αγγλόφωνη παραγωγή του, το αποτέλεσμα είναι μεν ακόμα πιο πληθωρικό αν και ελάχιστα (για να μην πω καθόλου) ποιητικό.</p>
<p>Και αυτή η ποίηση είναι τελικά το στοιχείο που μου έλειψε παρακολουθώντας το «Σινικό Τείχος» (προβάλλεται σε 2D και 3D).</p>
<p> <iframe src="http://www.youtube.com/embed/VKPn82UCql0" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Μεγάλωσε ανατρέφοντας γελάδια και κατάφερε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του χορού στην περίοδο της Μπελ Επόκ επιβάλλοντας μια ιδιαίτερη τεχνική, σύμφωνα με την οποία, έκανε κύκλους πάνω στη σκηνή χρησιμοποιώντας μεταξωτά υφάσματα και ειδικούς φωτισμούς που έδιναν την εικόνα ενός λουλουδιού που ανθίζει. Γι' αυτό άλλωστε στην εποχή της η Λόι Φούλερ ήταν γνωστή και ως «το μυστηριώδες λουλούδι του χορού», μπροστά στο οποίο υποκλίθηκαν τεράστιες προσωπικότητες της τέχνης, από τους αδερφούς Λιμιέρ, ως τον Τουλούζ Λοτρέκ και τον Ογκίστ Ροντέν.</p>
<p>Η ιστορία της έτσι όπως ξεδιπλώνεται στη «Χορεύτρια» («Le danseuse», Γαλλία/Βέλγιο/Τσεχία, 2016), πρώτη κινηματογραφική ταινία της Στεφανί Ντι Τζιούστο, περιέχει όλα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν ελκυστική τη βιογραφία ενός προσώπου που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό πέρα από τους ειδικούς: το πάθος, η τόλμη και η φαντασία μιας γνήσιας καλλιτέχνιδος σίγουρης για τον εαυτό της, τα εμπόδια που έπρεπε να αντιμετωπίσει για να πετύχει (εκ των οποίων το βασικότερο ήταν η ασθενική φύση της), οι απανωτές αναποδιές που την άφηναν απτόητη, η δόξα (στην Αμερική αλλά και στο Παρίσι), η γενναία πτώση στη σκηνή. Η Ντι Τζιούστο μοιράζει την ιστορία ισορροπημένα (αν εξαιρέσεις μια σύντομη «κοιλιά» στη μέση) και η Σοκό που θυμίζει λιγάκι τη Μίλα Γιόβοβιτς στα πολύ νιάτα της αποδεικνύει για πρώτη φορά την ικανότητα να κρατήσει μια ολόκληρη ταινία κυριολεκτικά στις πλάτες της.</p>
<p> <iframe src="http://www.youtube.com/embed/zh5dFlwnGRQ" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Κάτι σαν «συνέχεια» της ημιαυτοβιογραφικής ταινίας του «Ο χορός της πραγματικότητας» (2013), η «Ποίηση χωρίς τέλος» («Poesia sin fin», Χιλή/Ιαπωνία/Γαλλία/Αγγλία) εστιάζει στα χρόνια που ο αβανγκάρντ Χιλιανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Χοντορόφσκι προσπαθούσε να αποδεσμευθεί από τον φασιστικών τάσεων πατέρα του και να ακολουθήσει τον δρόμο της ποίησης και της τέχνης.</p>
<p>Χαρές, απογοητεύσεις, ιδιόρρυθμες σχέσεις, μαριονέτες, stand up comedy, νάνοι, πόρνες με κόκκινα μαλλιά, παντομίμα, σεισμοί, χοροί με εκκεντρικές στολές που θυμίζουν σκελετούς… Όπως όλες οι ταινίες του Χοντορόφσκι, έτσι και αυτή είναι ένα κυριολεκτικό παραλήρημα εικόνων, μια πανδαισία χρωμάτων και μια πανσπερμία κινηματογραφικών ειδών (μιούζικαλ, ψυχολογικό δράμα, θρίλερ) που συχνά αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού. Πολύ όμορφη να τη βλέπεις, όχι όμως και τόσο εύκολη στην παρακολούθησή της και σίγουρα εγωκεντρική. Ανάμεσα στους ηθοποιούς εμφανίζεται ο ίδιος ο Χοντορόφσκι παίζοντας το φάντασμα του ίδιου του εαυτού του.</p>
<p> <iframe src="http://www.youtube.com/embed/X1lxn0jSTkU" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Προβάλλεται επίσης η κωμωδία του Τζον Χάμπουργκ «Γιατί αυτόν;» («Why him?» ΗΠΑ, 2016), στην οποία ο Μπράιν Κράνστον προσπαθεί να χωνέψει το γεγονός ότι η κόρη του (Ζόε Ντατς) πρόκειται να παντρευτεί ένα απόλυτο ρεμάλι (Τζέιμς Φράνκο) που ωστόσο έχει γίνει πάμπλουτος από την επιχείρησή του. Περίμενα λίγη περισσότερη «τρέλα» αλλά δεν την βρήκα και η αλήθεια είναι ότι δεν πολυγέλασα.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/3CIQ4rlKLDE" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>