Φανταστικότητα: Πόσο καιρό μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος τη μοναξιά;

<p style="text-align: justify;">Στην πλατεία Βικτωρίας, τα δέντρα έχουν ακόμα – μήνα Φεβρουάριο – χριστουγεννιάτικο στολισμό. Οι νέοι βγάζουν τα προς ή το ζην ή το χαρτζηλίκι, στο μέγαρο του ΟΤΕ και οι συνομήλικοί τους, με καταγωγή από χώρες μακρινές, περιπλανιώνται στο πεζοδρόμιο. Οι οίκοι ανοχής είναι μεσοτοιχία με τα σπίτια. Μπορεί έτσι να ήταν πάντα, αλλά είχα την αίσθηση ότι ο σουρεαλισμός, το "δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει" ταυτίζεται πια, με την πραγματικότητα. Με κάποιο τρόπο μπλέκονται όλα.</p>
<p><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/psyxologia/ethismos-eksarthseis/athina.jpg" alt="" width="540" height="405" /><br />Και αν είναι έτσι, μήπως είναι καλύτερο να κλείνεις τα μάτια; Να ζεις τα πράγματα έτσι όπως εσύ θες, όπως τα φαντάζεσαι, όπως τα επιθυμείς; Ή είναι μέγα λάθος να μην μπορείς να αντικρύσεις την αλήθεια κατάματα;</p>
<p style="text-align: justify;"><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/psyxologia/ethismos-eksarthseis/studio.jpg" alt="" width="550" height="413" /><br /><strong>Φανταστικότητα: Η Πραγματική ζωή μιας Φανταστικής Φίλης</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Λίγο πιο κάτω από την πλατεία βρίσκεται το θέατρο Πόλη. Στην παράσταση "Φανταστικότητα", πήγα μόνος. Ο κόσμος δεν αντέχει τη μοναξιά ούτε στην έξοδο. Την κοιτά περίεργα, καμιά φορά την παρεξηγεί. Θα το έχεις πει και εσύ. "Πού να πάω τώρα, δεν έχω παρέα". "Πώς να ζήσω τώρα που δεν έχω πια εκείνη την πιο αγαπημένη παρέα". Είμαι ένα τίποτα τώρα, που κανείς δε με θέλει για παρέα¨. Ο κόσμος θέλει συνοδεία. Για να ζει, να είναι κάτι, να νιώθει συναισθήματα ωραία . Να τον κρατάς από το χέρι αλλά όχι και σφιχτά, μη τυχόν και δεσμευτεί σε μια ενδεχόμενή σου αδυναμία. Να μπορεί εύκολα να δραπετεύσει την ώρα του κινδύνου. Ειναι το λεγόμενο, ανθρώπινο δέσιμο…</p>
<p style="text-align: justify;">Η φανταστικότητα όμως, είναι μια παράσταση που αξίζει να δεις μόνος. Ο πρωταγωνιστής της μάλιστα αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα. Δεν το αντέχει ούτε εκείνος να είναι μόνος. Μάλλον, κανείς από τους πρωταγωνιστές της δε το θέλει.. Και σαν αντίδοτο στη μοναξιά της ύπαρξης έρχεται η φαντασία . Στη ζωή τους εμφανίζονται όντα που δεν υπάρχουν. Ψυχοπομποί, (ο Χάρος), Άγιοι Βασίληδες, φανταστικοί φίλοι. Να ντύσουν όλοι γρήγορα τη μοναξιά τους, προσπαθούν. Να γίνουν όπως οι άλλοι, κανονικοί.</p>
<p style="text-align: justify;"><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/psyxologia/ethismos-eksarthseis/fantastikotita1.jpg" alt="" width="600" height="401" /><br />Στην αρχή το έργο ίσως σε μπερδέψει. Η κίνηση, η σκηνοθεσία, ο λόγος με παρέπεμψαν σε ποίηση θεατρική με αρκετό χιούμορ. Τα πράγματα δεν ήταν πάντα σαφή αλλά ούτε και στη ζωή είναι. Πολύ καλοί ηθοποιοί, ίσως, λίγο παραπάνω, από όσο θα έπρεπε, επισκιασμένοι από τη δυναμική του σκηνοθέτη. Κάποιες φορές τον ένιωθες να πρωταγωνιστεί και ο ίδιος πάνω στη σκηνή. Κατάφερνε και σε ταξίδευε παντού, μέσα σε λίγα τετραγωνικά σκηνής. Σε πήγαινε από εποχή σε εποχή, από το παρελθόν στο μέλλον. Σε μέρη διαφορετικά, ενώ εσύ καθόσουν εσύ για δυο ώρες μπροστά στην ίδια πανέμορφη αισθητικά σκηνογραφία. Τίποτε δεν έμενε ίδιο. Πίσω από τα κατορθώματα σίγουρα κρύβεται ένα ταλέντο. </p>
<p><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/psyxologia/ethismos-eksarthseis/fantastikotita5.jpg" alt="" width="600" height="401" /></p>
<p style="text-align: justify;">Θαύμασα και τον συγγραφέα, τoν Βαγγέλη Λεμπέση. Κείμενο που απαντά στις σκέψεις του σύγχρονου ανθρώπου. Μιλά για εκείνες τις σκέψεις τις καθημερινές που όταν θεριεύουν καταλήγουν στην αναζήτηση νοήματος ζωής. Εκείνες που κατά καιρούς όλοι έχουμε προσπαθήσει να απωθήσουμε. Στο τέλος της παράστασης, ένα ζευγάρι εικοσάρηδων αναζητούσαν με μανία το όνομά του στην αφίσα του θεάτρου. "Εγώ είμαι", απάντησε εκείνος στεκάμενος διακριτικά στη γωνία. Είναι επιτυχία να αγγίζεις το μυαλό τόσο νέων ανθρώπων.</p>
<p><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/psyxologia/ethismos-eksarthseis/fantastikotita3.jpg" alt="" width="600" height="401" /><br />"Φαντασία και κανονικότητα γίνονται ένα σε μια σουρεαλιστική παράσταση που μιλά για την αξία της επιλογής απέναντι στη βία της κανονικότητας", διάβαζα εκείνη την ώρα εγώ στο πρόγραμμα του θεάτρου. Και τι κατάλαβες λοιπόν, (για να επιστρέψω στο αρχικό ερώτημα) Αναρωτήθηκα. Να αφήνεσαι ή όχι στη φαντασία;</p>
<p style="text-align: justify;">Κάποτε άκουσα μια ιστορία για μια κοπέλα που είχε πολύ μεγάλη μυωπία. Αν έβγαζε τα γυαλιά της δεν έβλεπε τίποτα! Ήθελε να κοινωνικοποιηθεί. Να ζήσει. Όχι μόνη της αλλά παρέα με τον κόσμο. Να ανακαλύψει τις χαρές της ζωής. Τις στιγμές εκείνες για τις οποίες όλοι μιλούσαν αλλά αυτή δεν είχε ζήσει. Ένα βράδυ το αποφάσισε. Θα πήγαινε σε ένα κλαμπ. Μέσα στο πλήθος θα έβγαζε τα γυαλιά της και θα τα έβλεπε όλα θολά! Θα χόρευε, θα χαμογελούσε στον κόσμο, θα έπαιζε μαζί του. Θα ήταν και μαζί και μόνη. Θα έκανε ό, τι ήθελε: δε θα ντρεπόταν πια αφού δε θα μπορούσε να δει των άλλων τις αντιδράσεις! Η μυωπία της θα εξαφάνιζε κάθε σχόλιο και κριτική. Το βράδυ εκείνο θα ζούσε τα πράγματα όπως πάντα τα ονειρευόταν. Το έκανε. </p>
<p style="text-align: justify;">H ζωή είναι άλλοτε μονόλογος και άλλοτε μιούζικαλ, άλλοτε πολλοί, άλλοτε μόνοι. Κάποτε και τα δυο μαζί. Και κάποιοι λένε πως εμείς είμαστε οι σκηνοθέτες της ζωής μας. Έχουν δίκιο. </p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Γιώργος Κολέτσος</em></strong></p>
<p><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/psyxologia/fovies/Fantastikotita_premiera%20(15).jpg" alt="" width="600" height="400" /></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η Πραγματική ζωή μιας Φανταστικής Φίλης</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Του Βαγγέλη Λεμπέση</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης<br />15 Φεβρουαρίου -30 Μαρτίου<br />Θέατρο Πόλη</p>
<p style="text-align: justify;">Παραστάσεις:<br />Κάθε Τετάρτη &amp; Πέμπτη στις 21.00</p>
<p style="text-align: justify;">Διάρκεια:100’</p>
<p style="text-align: justify;">Είσοδος: €12</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Συντελεστές:</strong><br /><strong>Συγγραφέας: Βαγγέλης Λεμπέσης</strong><br /><strong>Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης</strong><br /><strong>Σκηνικά: Ζωή Αρβανίτη</strong><br /><strong>Κοστούμια: La Reina</strong><br /><strong>Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας</strong><br /><strong>Μουσική: Βύρων Κατρίτσης</strong><br /><strong>Επιμέλεια μαλλιών: </strong><br /><strong>Μακιγιάζ: Δώρα Νάζου</strong><br /><strong>Βοηθός σκηνοθέτης: Νίκος Πλυτάς</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Παίζουν:</strong><br /><strong>Ιωάννα Τσιγκουρλά</strong><br /><strong>Τζέρι Άρτις </strong><br /><strong>Άννα Κολιοφώτη </strong><br /><strong>Βάλη Μαυρίδη</strong><br /><strong>Χάρης Μπόσινας </strong><br /><strong>Γιάννης Παπαϊωάννου</strong></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Φωτογραφίες: Λουκάς Ζιάρας – Χρήστος Καλαϊτζόγλου</strong><br /><strong>Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua</strong><br /><strong>Δημόσιες Σχέσεις: Μάρσια Βλέτσα – Κατερίνα Μοράκη</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Παραγωγή: </strong><br /><strong>Amuse Concept Events</strong></p>

Σχετικά άρθρα