Δυόμισι ώρες που κράτησαν μια ζωή

Το πρώτο μου συναίσθημα ήταν εκείνο της ανακούφισης, ανακούφιση που πια δεν χρειαζόταν να σμιλέψω σκαλοπάτια, να διασχίσω κορυφές, να πραγματοποιήσω άλματα, να τρέφω ελπίδες – οι οποίες διαψεύδονταν πολύ σύντομα – ότι θα αγγίξω την κορυφή.

Κοίταξα την Τενζίνγκ και παρότι η κουκούλα, τα γυαλιά και η κοκαλωμένη από τον πάγο μάσκα έκρυβαν το πρόσωπό του κατάλαβα ότι τον είχε καταλάβει μια τρελή χαρά […]. Ήταν 11.30. Η ανάβαση ως την κορυφή μας πήρε δυόμισι ώρες, αλλά μας είχε φανεί ότι είχε διαρκέσει μια ζωή.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ

Σχετικά άρθρα