<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Πώς γίνεται εκείνο που φοβάσαι, αυτό που σε απειλεί να είναι και η ελπίδα σου; Και αν πράγματι είναι η ελπίδα σου πώς μπορείς να μην απλώνεις το χέρι να την πιάσεις; Δε ξέρω αν ο φόβος είναι λιγότερος ή περισσότερος, σήμερα. Εκείνο που υποψιάζομαι είναι αγαπήσαμε πιο πολύ από ποτέ, την ασφάλεια. Ζούμε στην εποχή που τίποτα δεν είναι δεδομένο και εμείς το μόνο που ζητάμε είναι η κανονικότητα των πραγμάτων. Κλεισμένοι στα κλουβιά μας ψάχνουμε την ευτυχία. Και αν κάποτε οι φυλακισμένοι ζητούσαν να απελευθερωθούν, σήμερα ονειρευόμαστε μονάχα, τη φυλακή αυτή να γίνεται σουίτα. Ο μόχθος μας αφορά κυρίως την προσπάθεια να βάλουμε τις ζωές μας σε μια φόρμα…<span>Να εξασφαλιστούμε </span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Σκέψεις με αφορμή δυο παραστάσεις που είδα.</span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;"><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/bsb/kloubiaa.jpg" alt="" width="540" height="405" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Δεν πάει πολύς καιρός που είδα μια από τις πιο συζητημένες παραστάσεις της πόλης. Όλα στο έργο εκείνο ήταν "ιδανικά". Ένα εξαιρετικό σκηνικό, μια πολύ δουλεμένη χορογραφία, ένας πολύ καλός πρωταγωνιστής, συμπρωταγωνιστές με ταλέντο. Μουσική επιμέλεια ψαγμένη, φωτισμός ατμοσφαιρικός και τα λοιπά και τα λοιπά: Ήταν όλα έτσι, όπως έπρεπε να είναι. Η τέχνη είχε μπει σε μια φόρμα και οι εκφραστές της, επίσης. Έφεραν πάνω τους την ταμπέλα του "μεγάλου δημιουργού" και τη σήκωναν ψηλά, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Έλα όμως, που έλειπε το συναίσθημα. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Όταν έπεσε η αυλαία,  ο κόσμος χειροκρότησε δυνατά. Δυο, τρεις φορές. (Προφανώς επειδή ένιωθε ότι έπρεπε να χειροκροτήσει). Και μετά εξαφανίστηκε μεμιάς. Στην έξοδο οι περισσότεροι κανόνιζαν για ποτό, για φαγητό … Από το έργο του Σαίξπηρ δεν είχε μείνει τίποτα. Και αν είχε μείνει κάτι, το όφειλες μόνο στο συγγραφέα. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Μήπως έτσι χάνεται το ενδιαφέρον στην τέχνη και στη ζωή, όταν όλα κυλούν καθώς πρέπει, δηλαδή; Αυτό σκέφτηκα.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;"><img src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/bsb/asfaliaa.jpg" alt="" width="600" height="400" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Αυτές οι σκέψεις ήρθαν ξανά στο μυαλό μου παρακολουθώντας το έργο <strong>"Παρέλαση" της Λούλας Αναγνωστάκη, στο θέατρο 104.</strong> Εδώ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι συντελεστές δεν αρκούνται στο να σου παρουσιάσουν την καλλιτεχνική τους αξία. Κοπιάζουν, δουλεύουν πάνω στη σκηνή, το βλέπεις. Η μεγάλη επιτυχία του σκηνοθέτη είναι ότι δεν ποζάρει με το θεατρικό κείμενο που έχει στα χέρια του αλλά προσθέτει κάτι από την ψυχή του. Με ένα πίνακα άδειο ξεκινά η παράσταση. Με τον πρωταγωνιστή να ζωγραφίζει πάνω του με κιμωλία. Και έτσι απλά, καταφέρνει να "γράψει" νοήματα και στο μυαλό του θεατή. </span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;"><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/bsb/parelasi9.jpg" alt="" width="600" height="399" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Χρησιμοποιώντας άριστα τον συμβολισμό και χωρίς σαφείς συντεταγμένες οι συντελεστές ξεπερνούν το χρόνο και σου χαρίζουν … ελευθερία. Να σκεφείς μόνος σου, τι λαχταράς, τι σου λείπει από τη ζωή, τι ποθείς και τι φοβάσαι. Τι συμβαίνει κάθε φορά που ανοίγεσαι στον κόσμο και εκείνος αντί να σου απλώνει το χέρι, σου δίνει μια σφαλιάρα. Δεν είναι μόνο όμορφες οι ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών. Στέκονται στη σκηνή και ως ψυχολογικοί χαρακτήρες όπως "απαιτεί" το έργο αλλά κυρίως η εποχή. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και οι δυο μαζί το κοινό.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Δε ξέρω αν ένα θεατρικό έργο είναι προτιμότερο να μαλακώσει ή να αγριέψει τη ψυχή σου. Είναι κατόρθωμα όμως, αν έστω και για λίγο, καταφέρει να σε βγάλει από την τροχιά σου.  Το χειροκρότημα του κοινού, όπως το αντιλήφθηκα εκείνο το βράδυ, ήταν αληθινό.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Γιώργος Κολέτσος </span></p>
<p style="text-align: center;"> <img src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/bsb/parelasi3.jpg" alt="" width="600" height="391" /></p>
<p><span style="font-size: small; font-family: verdana, geneva;"><strong>ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:</strong></span></p>
<p><span style="font-size: small; font-family: verdana, geneva;"><strong>ΠΑΙΖΟΥΝ:<br /><strong>Μάριος Ράμμος, Ουρανία Φουρλάνου</strong></strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Σκηνοθεσία: <strong>Ρωμανός Καλοκύρης</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Σκηνικά-Κοστούμια: <strong>Κωνσταντίνα Μαρδίκη</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Κίνηση: <strong>Χριστίνα Μαριάνου</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Μουσική: <strong>Nίκος Λάμπρου</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Φωτισμοί: <strong>Ελίζα Αλεξανδροπούλου<br /><br /></strong>Βοηθός σκηνοθέτη:<strong> Ζωή Φράττη</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;"><strong><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/bsb/parelasi4.jpg" alt="" width="600" height="400" /></strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;"><strong><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/bsb/parelasi44.jpg" alt="" width="600" height="400" /><br /><br /></strong>Βοηθός φωτιστή:<strong> Τζάνος Μάζης</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Κατασκευή σκηνικού:<strong> Χρήστος Χαμζαλάρης</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Κατασκευή κοστουμιών:<strong> Ευθαλία Κυρίτση</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Φωτογραφίες:<strong> Γιάννης Κελεμένης, Ρωμανός Καλοκύρης</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Σχεδιασμός Αφίσας:<strong> Αριάδνη Καλοκύρη</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Φωτογράφος:<strong><span> </span><span id="yui_3_16_0_ym19_1_1489144904067_3434"><strong id="yui_3_16_0_ym19_1_1489144904067_3433"><span id="yui_3_16_0_ym19_1_1489144904067_3432" class="yiv5800866342gmail-_5yl5"><span id="yui_3_16_0_ym19_1_1489144904067_3431">Μαρία Κόκου</span></span></strong></span></strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;">Οργάνωση παραγωγής: <strong>Γιούλη Αθουσάκη<br /><br /></strong>Επικοινωνία Παράστασης: <strong>Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας</strong></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;"><strong><span>Θέατρο 104</span><span> </span><span> </span></strong><span>κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15</span></span></p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva; font-size: small;"> <span>Ευμολπιδών 41, Γκάζι</span></span></p>
<p> </p>
<p><span style="font-family: verdana, geneva;"> </span></p>