Παντελής Βούλγαρης: Το κινηματογραφικό «Σημείωμα», η ζωή με την Καρυστιάνη, η συνεργασία με τον Χατζιδάκι

<p>Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη είναι συνάμα ιστορία και μυθοπλασία, ένα κινηματογραφικό «σημείωμα» μνήμης, σεμνότητας και αναστοχασμού. Πραγματεύεται τη ζωή 200 μελλοθάνατων σε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Xαΐδαρίου. Με αυτή την αφορμή, θυμόμαστε τη ζωή του μεγάλου έλληνα σκηνοθέτη, από τα πρώτα του βήματα μέχρι σήμερα. Όπως έχει πει ο ίδιος, το ωραιότερο τοπίο είναι για αυτόν το ανθρώπινο πρόσωπο. </p>
<p><strong>Το Τελευταίο Σημείωμα</strong></p>
<p>H νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη, το «Τελευταίο Σημείωμα» είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η ιστορία μας μεταφέρει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαριου το διάστημα πριν την Πρωτομαγιά του ’44. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο 34χρονος Ναπολέων Σουκατζίδης, Κρητικός μικρασιατικής καταγωγής, αγωνιστής του λαϊκού κινήματος και κρατούμενος σε εξορίες και φυλακές από το 1936.</p>
<p><img src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/2017-10/voulgaris/simeioma.JPG" alt="" width="640" height="265" /></p>
<p>Την περίοδο της φυλακής του στο Χαϊδάρι, εκτελούσε χρέη διερμηνέα του Γερμανού Διοικητή του στρατοπέδου, Καρλ Φίσερ. Μπροστά από τα μάτια του περνούσε όλο το δράμα της γερμανικής αγριότητας στα Κατοχικά χρόνια, με τον ίδιο συνεχώς μάρτυρα βασανιστηρίων, τραγικών περιστατικών και βαριάς ατμόσφαιρας στους θαλάμους με το πλήθος των συγκρατούμενων του. Πολλές ζωές, πολλές μικρές ιστορίες φόβου, φιλίας, συντροφικότητας, ελπίδας, ονειροπόλησης.</p>
<p>Έξω από το στρατόπεδο, η μνηστή του Ναπολέοντα, Χαρά Λιουδάκη, με σθένος, καρτερία και βαθιά αγάπη στεκόταν δίπλα στον αρραβωνιαστικό της, έστω κι αν οι συναντήσεις τους ήταν για ελάχιστες στιγμές στα επισκεπτήρια, και πάντα υπό την επιτήρηση ενόπλων φρουρών.</p>
<p>Η τύχη του Ναπολέοντα και άλλων 199 συγκρατούμενων του αποφασίζεται μετά την ενέδρα της ελληνικής αντίστασης στον Στρατιωτικό Διοικητή Λακωνίας, σε χαράδρα της περιοχής των Μολάων. Ο θάνατος του Διοικητή Κρες και τριών Γερμανών της συνοδείας του επιφέρει ως αντίποινα την εκτέλεση 50 Ελλήνων για κάθε ένα Γερμανό.</p>
<p>Ο Σουκατζίδης είναι στη λίστα των 200 μελλοθάνατων. Την ημέρα της εκτέλεσης βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα ζωής, όταν ο Φίσερ, που μέσα στα χρόνια ανέπτυξε σεβασμό για τον Έλληνα διερμηνέα, του δίνει τη δυνατότητα να εξαιρεθεί βάζοντας στη θέση του ως διακοσιοστό άλλον.</p>
<p>Στο «Τελευταίο Σημείωμα» πρωταγωνιστούν ο Ανδρέας Κωνσταντίνου («Ουζερί Τσιτσάνης», «Μικρά Αγγλία»), στο ρόλο του Ναπολέων Σουκατζίδη, ο Γερμανός ηθοποιός Αντρέ Χένικε («Μια Επικίνδυνη Μέθοδος», «Pandorum», «Η Πτώση») ως ο Καρλ Φίσερ και η ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός Μελία Κράιλινγκ («Tyrant», «The Borgias») ως η Χαρά Λιουδάκη.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/-IQ1Lg7JUaM" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Πρεμιέρα με σημαντικές παρουσίες</strong></p>
<p>Πλήθος επωνύμων βρέθηκαν στη σημαντική πρεμιέρα της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη στο Μέγαρο Μουσικής, με το ζεύγος Αλέξη Τσίπρα και Μπέτυ Μπαζιάνα να ξεχωρίζει φυσικά ανάμεσα τους.</p>
<p><iframe id="instagram-embed-0" style="background: #ffffff none repeat scroll 0% 0%; border: 1px solid #dbdbdb; margin: 1px 1px 12px; max-width: 658px; width: calc(100% – 2px); border-radius: 4px; box-shadow: none; display: block; padding: 0px;" src="https://www.instagram.com/p/BaoBUtrlynP/embed/captioned/?cr=1&amp;v=7&amp;wp=658#%7B%22ci%22%3A0%2C%22os%22%3A519022.06%7D" frameborder="0" scrolling="no" width="320" height="985" data-instgrm-payload-id="instagram-media-payload-0"></iframe></p>
<p> </p>
<p>Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Η υπουργός Πολιτισμού, Λυδία Κονιόρδου, ο Μανώλης Μητσιάς, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ο Μανώλης Γλέζος, η Νάντια Βαλαβάνη. Ο γερμανός πρέσβης. Και πολλοί άλλοι.</p>
<p>Η ταινία «Το Τελευταίο Σημείωμα» θα βγει <strong>στις ελληνικές αίθουσες στις 26 Οκτωβρίου</strong> 2017 από την Tanweer.</p>
<p> </p>
<p><img src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/boulgaris/voulgaris%20to%20teleytaio%20shmeiwma.jpg" alt="" width="640" height="427" /></p>
<p><span style="font-size: xx-small;">"Τα γυρίσματα μόλις ξεκίνησαν στην Κρήτη και το καστ αποτελείται τόσο από Έλληνες όσο και από ξένους ηθοποιούς."</span> <br /> <br /><br /></p>
<p><strong>Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια</strong></p>
<p><br /> Ο <strong>Παντελής Βούλγαρης</strong> είναι Έλληνας σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα λίγες μέρες πρίν από το ιστορικό «Όχι», δηλαδή στις 23 Οκτωβρίου 1940. Σπούδασε Κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης σε πλήθος παραγωγών. Ο Παντελής Βούλγαρης έχει διακριθεί και βραβευθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. </p>
<p>Με νησιώτικη καταγωγή -από την Άνδρο και τη Νάξο- ζούσε στα Πατήσια. Τον έχει σημαδεύσει από μικρό η ιστορία του Εμφυλίου. Μάλιστα ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνέντευξή του στη lifo.gr ότι έχει χάσει συγγενείς τότε, που βρίσκονταν μάλιστα σε διαφορετικές παρατάξεις. </p>
<p><strong>Πώς ξεκίνησε όμως η αγάπη του για τον κινηματογράφο; </strong></p>
<p>«Την «εμμονή» με τον κινηματογράφο, τώρα, την απέκτησα απ' όταν, πιτσιρίκια ακόμα, τρέχαμε να δούμε τις μεγάλες χολιγουντιανές επιτυχίες της εποχής στην Ηλέκτρα, την Καμέλια, το Λίντο… Κάθε νέα προβολή αποτελούσε, εξάλλου, σημαντικό κοινωνικό γεγονός. Άλλοι φίλοι μαγεύονταν με τους ηθοποιούς, εμένα όμως περισσότερο με τραβούσε η σκηνοθεσία. Όταν, μάλιστα, μια μέρα, έφηβος ακόμα, είδα έναν «ζωντανό» σκηνοθέτη –ήταν ο Σωκράτης Καψάσκης– στον δρόμο κάτω από το σπίτι μας να γυρίζει μία σκηνή, πώς κινούνταν, πώς οργάνωνε στο στήσιμο, πώς κατηύθυνε τους ηθοποιούς του, είπα «ναι, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου!». Και αυτό ακριβώς προσπάθησα, ειδικά αφότου απέτυχα παταγωδώς να μπω τόσο στη Νομική όσο και τη Φιλοσοφική. Σε καλό μού βγήκε τελικά, δεν λέω, ωστόσο πάντα βίωνα ως έλλειψη στη ζωή μου το ότι δεν έκανα οργανωμένες σπουδές. Αφήστε πόσο ζήλευα τους συνομηλίκους μου που σπούδαζαν επειδή μπορούσαν να βγαίνουν ραντεβού με όλα εκείνα τα ωραία κορίτσια με τις ανεμιστές εγγλέζικες καρό φούστες που έβλεπα να μπαινοβγαίνουν στο Πανεπιστήμιο», είχε αναφέρει σε συνέντευξη του στη Lifo. </p>
<p>Σπούδασε στη σχολή Σταυράκου με συμμαθητές τον Ροβήρο Μανθούλη, τον Γρηγόρη Γρηγορίου, τον Ντίνο Δημόπουλο, τον θεωρητικό Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και συμμαθητές τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Κώστα Φέρρη, την Τώνια Μαρκετάκη και άλλου που αργότερα αποτέλεσαν τη νέα γενιά του τότε κινηματογράφου. Με τον Θώδορο Αγγελόπουλο μάλιστα ήταν στενοί φίλοι και περνούσαν ατέλειωτες ώρες τότε κουβεντιάζοντας για ταινίες. </p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/RHOg-e7nlr4" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p> </p>
<p>Στα χρόνια της Δικτατορίας έζησε για 6 μήνες εξόριστος, ενώ στη συνέχεια μαζί με τον Μάνο Χατζηδάκι γύρισε documentaire βασισμένο στο μεγάλο Ερωτικό. Όταν ξέσπασε η εξέγερση του Πολυτεχνείου μάλιστα, βρισκόταν μέσα στο ίδρυμα και για να ξεφύγει κρύφτηκε σε ένα σπίτι στην οδό Μαυροματταίων. </p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/RBRtm1zk5aE" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Ταινίες</strong></p>
<p>Ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη σε ντοκυμανταίρ και σε ταινίες μικρού μήκους. Η πρώτη του ταινία ήταν το «Προξενιό της Άννας» το 1972 ενώ ακολούθησε ο Μεγάλος Ερωτικός το 1973. Η ταινία που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό ήταν «Τα πέτρινα χρόνια» το 1985. </p>
<p>ΣΤο 1987 γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Ρίτσο και το 1988 την ταινία «Η φανέλα με το εννιά». Το 1991 παρουσίασε τις «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου», το 1995 την ταινία «Ακροπόλ», όπου παρουσιάζει  το αθηναϊκό θέατρο όταν οι επιθεωρήσεις παίρνουν διαστάσεις φαντασμαγορικού θεάματος τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Εντυπωσιακές παραστάσεις ξετυλίγουν πάνω στο παλκοσένιο, καλύπτοντας με χρώμα και μελωδίες την πολιτικο-κοινωνική αβεβαιότητα της καθημερινότητας. Ο σκηνοθέτης φέρνει σε πρώτο πλάνοι τον άνθρωπο για να αποκαλύψει το κλίμα μιας ολόκληρης εποχής.</p>
<p>Τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μεγάλες παραγωγές, ξεκινώντας με τις «Νύφες» της συζύγου του, το «Ψυχή Βαθιά» και τη «Μικρά Αγγλία». Οι εικόνες με τις 700 Νύφες είναι εντυπωσιακές, ενώ και στη Μικρά Αγγλία, η ερωτική ιστορία σε ένα νησί πλέκεται τόσο έντονα με το συναίσθημα, την ποίηση, τις κοινωνικές συνθήκες, την ατμόσφαιρα, που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν θεατή ασυγκίνητο. </p>
<p> <img src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/boulgaris/voulgaris%20nyfes.jpg" alt="" width="640" height="928" /></p>
<p><strong>Τα πρώτα… «μικρού μήκους» βήματα</strong></p>
<p>«Ο κλέφτης» (1965), η πρώτη ταινία του Παντελή Βούλγαρη, στην οποία ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είχε αναγνωρίσει την «οξύτατη αίσθηση του ντεκουπάζ» που επέδειξε ο ομότεχνός του. Είναι η συνάντηση ενός αστυνομικού με έναν νεαρό πορτοφολά, τον οποίο πιάνει ύστερα από παράνομη δράση σε ένα λεωφορείο, αλλά δείχνει καλοπροαίρετη διάθεση να ακούσει τι τον οδήγησε στην παρανομία.</p>
<p>«Ο Τζίμης ο Τίγρης» (1966), αθηναϊκή παραλλαγή του Κουταλιανού, ο οποίος εντυπωσιάζει μια τουρίστρια με τη ρώμη του. Όταν όμως επιστρέφει σπίτι, αποδεικνύεται άκακο αρνάκι μπρος στην οργή της γυναίκας του. Ο αποχαιρετισμός του έρωτα και η προσωπική παραίτηση σε μια διάσταση γενικευμένη και αλληγορική. Είναι «η πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας ενός ελληνικού νεορεαλισμού» κατά τον Βασίλη Ραφαηλίδη, ακολουθώντας τις αρχές των ιερών τεράτων της γείτονας Ιταλίας, Βιτόριο ντε Σίκα, Ρομπέρτο Ροσελίνι και Λουκίνο Βισκόντι. Βραβεύτηκε με το Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους με υπόθεση και τιμητική διάκριση στον Σπύρο Καλογήρου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης .</p>
<p><strong>Ντοκιμαντέρ – Η ανάγκη και ο έρωτας του Βούλγαρη για αναζήτηση και αλήθεια</strong></p>
<p>«Ο χορός των τράγων» (1971), ντοκιμαντέρ για τη δεύτερη και την τρίτη Κυριακή της Αποκριάς, στην πλατεία και τους δρόμους της Σκύρου, όπου εμφανίζεται ένα παράξενο θέαμα, ένα τελετουργικό για την αναζωογόνηση της φύσης που επιβιώνει από τις προϊστορικές τελετές. Γνωστός ως ο χορός των τράγων στη Σκύρο, ίσως διασώθηκε από τις διονυσιακές γιορτές. Βραβείο στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Κινηματογράφου.</p>
<p>«Ce n' est qu' un début» (1971), το γνωστό ντοκουμέντο που γύρισε ο Παντελής Βούλγαρης για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα επί Χούντας. Περιλαμβάνει σκηνές από την κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου, που εξελίχθηκε στην πρώτη μεγάλη λαϊκή αντιδικτατορική εκδήλωση, από τους χουντικούς εορτασμούς για την πολεμική αρετή των Ελλήνων κ.λπ. Τα γυρίσματα έγιναν παράνομα, το υλικό βγήκε λαθραία από την Ελλάδα και η ταινία ολοκληρώθηκε στο Παρίσι με τη βοήθεια Ελλήνων του εξωτερικού, οι οποίοι φρόντιζαν να προβάλλεται στις πολιτικές συγκεντρώσεις που διοργάνωναν εναντίον της Χούντας, συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στην αφύπνιση πολλών ανθρώπων.</p>
<p><strong>Πολιτικό σινεμά – Εκεί που άλλοι φοβήθηκαν να αγγίξουν</strong></p>
<p>«Ελευθέριος Βενιζέλος» (1980), βιογραφία μίας από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής του 20ού αιώνα,του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ξεκινώντας από τον Αύγουστο του 1909,η ταινία εστιάζει στο ήθος και τις ιδέες του Βενιζέλου για μια Μεγάλη Ελλάδα. Περιγράφει την περίοδο της παράδοσης της Θεσσαλονίκης και των Ιωαννίνων στον ελληνικό στρατό και αργότερα τον Εθνικό Διχασμό ως προς τον επικείμενο πόλεμο στην Ευρώπη.Ο Βενιζέλος αποσύρεται από την πολιτική (προσωρινά) μετά την ήττα του στις εκλογές του 1920 για να ακολουθήσει η Μικρασιατική Καταστροφή και επιστρέφει στη γενέτειρά του, Κρήτη. </p>
<p>«Πέτρινα χρόνια» (1985), Ρώτησε τίνος είναι το παιδί. Η Ελένη απάντησε «δικό μου». «Α» λέει «εσύ είσαι… το φίδι! Τώρα θα δεις, θα στο πάρουμε το παιδί, γιατί εσείς οι κομμουνιστές φτιάχνετε γενίτσαρους, δε φτιάχνετε ανθρώπους!» Ο Μπάμπης Γκολέμας είδε για πρώτη φορά το γιο του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Σε ηλικία τριών ετών, ο Μιλτιάδης πάντρεψε τους γονείς του στο εκκλησάκι των φυλακών. «Τα πέτρινα χρόνια δεν είμαστε εμείς οι δύο και το παιδί μας», λέει ο Μπάμπης Γκολέμας «αλλά μια ολόκληρη στρατιά ανθρώπων που αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο αύριο.» Ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία των αριστερών αγωνιστών Ελένης Βούλγαρη και Μπάμπη Γκολέμα, οι οποίοι ζουν στην παρανομία ως επικηρυγμένοι στα μετεμφυλιακά χρόνια, κάνουν οικογένεια ενώ είναι φυλακισμένοι και σμίγουν μόνο όταν έρχεται η Μεταπολίτευση. Η ταινία μελετά τη στενή σχέση ιδιωτικού-δημόσιου, ατομικού-συλλογικού, προσωπικού-πολιτικού για τους πολιτικούς κρατούμενους. Ειδική μνεία για την πρωταγωνίστρια Θέμιδα Μπαζάκα και ειδικό βραβείο OCIC στο Φεστιβάλ Βενετίας, Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Θ. Μπαζάκα) και μουσικής στο Φεστιβάλ της Βαλένθια.</p>
<p><strong>Στροφή στο κοινωνικό – Η Ελλάδα των 90’s (Σχέση ψυχής και ελληνικής καθημερινότητας) </strong></p>
<p>«Η φανέλα με το 9» (1988), Με φόντο τη λούμπεν ελληνική επαρχία που υπήρξε τοπίο που επανερχόταν συχνά στο έργο του Κουμανταρέα, η «Φανέλα με το 9» – έτσι όπως την απέδωσε ο Παντελής Βούλγαρης – περιείχε ακόμη περισσότερα από τα «θέματα» του έργου του: την αντρική σεξουαλικότητα, το μάταιο κυνήγι της επιτυχίας, τις «ανθρώπινες» συναλλαγές – κληροδότημα από παλιότερες εποχές, την ενηλικίωση ως έναν χαμένο αγώνα. <br />https://www.youtube.com/watch?v=BBOkaCLvFcw</p>
<p>«Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» (1991), Ο Βούλγαρης καταγράφει καθημερινές πράξεις ανθρώπων, αλλά με μια μοναδική ευαισθησία και τρυφερότητα ανατέμνει τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα όχι για να προχωρήσει σε πολιτικές καταγγελίες όπως παλιά, αλλά για να καταγράψει με το φακό του το σχίσμα που χωρίζει τους ανθρώπους. Και το κάνει με μια όμορφη, λυρική, σεμνή κινηματογραφική γραφή, που μιλά κατευθείαν στην ψυχή του θεατή. Θανάσης Βέγγος και Αλέκα Παΐζη σε συγκλονιστικές ερμηνείες. Η ταινία Επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα ως καλύτερη ταινία για τα European Film Awards.</p>
<p>«Ακροπόλ» (1995), Στο Ακροπόλ παρουσιάζει μια κινηματογραφικά ανεξιχνίαστη για το 1995 (χρονιά παραγωγής) πλευρά της ελληνικής ιστορίας, το θέατρο. Συγκεκριμένα, η ιστορία του διαδραματίζεται τη δεκαετία του 50-60 όπου οι επιθεωρήσεις στην Ελλάδα βρίσκονταν σε περίοδο ακμής. Προτιμάει να εστιάσει στον θεατρικό κόσμο και μέσα από αυτόν να αναπολήσει το ελληνικό θέατρο γενικότερα και την μουσική επιθεώρηση ειδικότερα. Πίσω από την λάμψη των θεατρικών παραγωγών, ο σκηνοθέτης παρατηρεί το ανθρώπινο πρόσωπο, τα συναισθήματα, τις ελπίδες και τα πάθη. </p>
<p>«Όλα είναι δρόμος» (1998), «Ηλία, ρίχτο!» Η ταινία είναι ένα τρίπτυχο γυρισμένο στη Βόρεια Ελλάδα, με κοινό θέμα στις τρεις ιστορίες τον μοναχικό άνθρωπο σε μια κρίσιμη στιγμή του βίου του. Σπονδυλωτά δράματα που μοιάζουν με ένα εφιαλτικό οδοιπορικό για τον θεατή, παρουσιάζουν την ελληνική επαρχία, τη μοναξιά και την αδυναμία επιλογής στο σύγχρονο κόσμο.</p>
<p>«Είχε καεί το παντελόνι, τα μαλλιά μου, και στο τέλος, μόλις είπε cut ο Παντελής, σταμάτησα, έπεσα κάτω, με σηκώσανε και με πήραν τα κλάματα». Ο Γιώργος Αρμένης μέσα σε δύο γραμμές περιγράφει τη δυναμική του κινηματογράφου που επέλεξε συνειδητά ο Παντελής Βούλγαρης να προσφέρει στο κοινό του τα 40 χρόνια που έπιασε την κάμερα.</p>
<p><strong>Οι ταινίες του Παντελή Βούλγαρη</strong></p>
<p>Το τελευταίο σημείωμα (2017)<br />Μικρά Αγγλία (2013)<br />Ψυχή Βαθιά (2009)<br />Νύφες (2004)<br />Όλα είναι δρόμος (1998)<br />Ακροπόλ (1995)<br />Ήσυχες μέρες του Αυγούστου (1991)<br />Η Φανέλα με το "9"(1988)<br />Τα Πέτρινα Χρόνια (1985)[1]<br />Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927 (1980)<br />Happy Day (1976)<br />Ο μεγάλος ερωτικός (1973)<br />Το προξενιό της Άννας (1972)<br />Χορός τον τράγων (1971)<br />Ce n'est pas que le début (1969)<br />Τζίμης ο τίγρης (1966)<br />Ο κλέφτης (1965)</p>
<p><strong>Οικογένεια</strong></p>
<p><strong><img src="/contentfiles_2016b/proswpikes-eksomologhseis/boulgaris/voulgaris%20karystiani%20vimeo.JPG" alt="" width="640" height="262" /></strong></p>
<p>Ο Παντελής Βούλγαρης είναι παντρεμένος με τη συγγραφέα <strong>Ιωάννα Καρυστιάνη</strong>, με την οποία έχει συνεργαστεί πολλές φορές σε ταινίες του. Είναι παντρεμένοι από το 1977 και έχουν αποκτήσει δυο παιδιά, τα οποία ακολούθησαν τα βήματα των γονιών τους: τον σκηνοθέτη, ηθοποιό και μουσικό Αλέξανδρο Βούλγαρη και τη σκηνοθέτιδα Κωνσταντίνα Βούλγαρη. Ο πρώτος μάλιστα έχει αναλάβει τη μουσική στη νέα ταινία των γονιών του, «το τελευταίο σημείωμα».</p>
<p>"Με την Ιωάννα είμαστε 37 χρόνια μαζί –ούτε ισόβια να μας είχαν καταδικάσει, δηλαδή!–, επικοινωνούμε απόλυτα κι έχουμε ξανασυνεργαστεί κινηματογραφικά., είχε αναφέρει σε μία παλιά του συνέντευξη". </p>
<p>Σε πρόσφατη συνέντευξη του σχολίασε την επιμονή του να τοποθετεί τις ταινίες του στο παρελθόν, ο ίδιος δήλωσε ότι για να λύσει τα δικά του προβλήματα, αλλά και για να απαντήσει σε πράγματα που πιστεύει ότι απασχολούν τον θεατή ανατρέχει στον παρελθόντα χρόνο. Για τον ίδιο ο θεατής είναι πάντα παρών. Δεν μπορεί να διανοηθεί τον κινηματογράφο αποκομμένο από το κοινό του. Μπορεί η τέχνη να μην δίνει λύσεις, αλλά έχει τη δυνατότητα να προβληματίσει. Θεωρεί πολιτική χειρονομία το να γυρίσει κάποιος μια ταινία που έχει σημασία – χωρίς να μιλάει για το πρόβλημα καθαυτό – προσφέροντας μια συγκίνηση. Έστω και πέντε λεπτά να μιλήσουν οι θεατές για την ταινία του μετά την προβολή της είναι ένα κέρδος, λέει ο Παντελής Βούλγαρης.</p>
<p> </p>

Σχετικά άρθρα