<div class="meta-author" style="text-align: justify;">Πόσες φορές είχαμε ένα πρόβλημα και όταν το συζητήσαμε με κάποιον έπαψε να είναι τόσο άλυτο όσο νομίζαμε; Συνήθως όταν συζητάμε τους προβληματισμούς μας με κάποιον, εκφέρουμε τα γεγονότα όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται για να γίνουν αντιληπτά στο συνομιλητή μας. Πολλές φορές και μόνο η ανάλυση του προβλήματος αρκεί για να μας δώσει μια λύση που δεν είχαμε σκεφτεί.</div>
<div class="entry-content">
<p style="text-align: justify;">Ο διάλογος μπορεί να βοηθήσει το άτομο να βρει διέξοδο στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Κατά κάποιο τρόπο όταν μοιράζεσαι «το πρόβλημα» σου, στην πραγματικότητα νιώθεις ότι «μοιράζεσαι» το πρόβλημα σου. Νιώθεις ότι δεν είναι τόσο αβάσταχτο όσο ήταν, γιατί πλέον δεν είναι μόνο δικό σου. Είναι και του συνομιλητή σου.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν κάποιον κρατά τους προβληματισμούς του μόνο για τον εαυτό του, αυτό έχει ως απόρροια να συσσωρεύει μέσα του παράπονα, φόβους και ανησυχίες που τον αυτό-μπλοκάρουν και μπορεί να προκαλέσουν διαταραχές όχι μόνο στις διαπροσωπικές του σχέσεις, αλλά και στο ίδιο το άτομο.</p>
<p style="text-align: justify;">Με το διάλογο το άτομο, εξωτερικεύει τις σκέψεις του, εκφράζει τα συναισθήματα του και έρχεται αντιμέτωπο με το πρόβλημα του, άλλοτε αναζητώντας άμεση επίλυση του προβλήματος και άλλοτε επιζητώντας απλώς τη συμπαράσταση του συνομιλητή. Το ζητούμενο τις περισσότερες φορές είναι η ενσυναίσθηση, το να μπαίνουμε δηλαδή στη θέση του άλλου και να βλέπουμε το πρόβλημα μέσα από τα δικά του μάτια, να κατανοούμε τα συναισθήματα του και να βιώνουμε την κατάσταση σαν να ήταν δική μας.</p>
<p style="text-align: justify;">Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά που θα πρέπει να έχουμε κατά νου στην επικοινωνία με το κοινωνικό μας περιβάλλον. Κάποιες φορές μπορεί εμείς να αναγνωρίζουμε ότι ο φίλος, η φίλη, το οικογενειακό μας πρόσωπο έχει ένα πρόβλημα και ο ίδιος να μην το έχει αντιληφθεί, είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, είτε από αμέλεια. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε τότε; Του εφιστούμε την προσοχή σε κάτι που δεν έχει συνείδηση της πραγματικότητας ή τον αφήνουμε να το αντιληφθεί και ύστερα να προσπαθήσουμε τον βοηθήσουμε;</p>
<p style="text-align: justify;">Η επικοινωνία αποτελεί το θεμέλιο λίθο σε όλες μας τις σχέσεις. Χωρίς επικοινωνία, ουσιαστικά απομακρυνόμαστε από τους συνανθρώπους μας. Αποβάλλοντας την κριτική, την κατηγορία, τη λεκτική επίθεση, τη γκρίνια και κάθε αρνητική εκδήλωση των πεποιθήσεων μας, μπορούμε να εκφράσουμε διακριτικά τις ανησυχίες μας στο άτομο το οποίο νοιαζόμαστε και έχουμε καταλήξει πως διακρίνεται από κάποιο πρόβλημα με βάση σαφείς ενδείξεις που έχουμε συλλέξει και όχι αβάσιμες θεωρήσεις. Θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας το ενδεχόμενο πως το άτομο αυτό μπορεί να νιώσει δυσαρέσκεια, στενοχώρια, θυμό ή άρνηση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα πρέπει να επιμείνουμε πως έχουμε δίκιο. Η δική μας υποχρέωση εκπληρώνεται στο σημείο που απλώς επισημαίνουμε την καλοπροαίρετη στάση και συμπαράσταση μας απέναντι στο πρόσωπο που μας ενδιαφέρει, προτείνοντας του ενδεχόμενες λύσεις. Το αν το άτομο αυτό θα κάνει κάτι για το θέμα που έχει είναι δική του ευθύνη.</p>
<p style="text-align: justify;">Το βασικό εμπόδιο που τίθεται είναι πως πολλές φορές φοβόμαστε, ντρεπόμαστε ή θεωρούμε πως δεν μας επιτρέπεται να εκφράσουμε αυτό που πιστεύουμε, γιατί δεν θέλουμε να πληγώσουμε το άλλο άτομο ή να συγκρουστούμε μαζί του. Όσο δύσκολο και να είναι, αν είμαστε βέβαιοι πως ένα πρόσωπο που αγαπάμε έχει ένα σοβαρό πρόβλημα που ίσως να μην έχει συνειδητοποιήσει, οφείλουμε με σεβασμό να βρούμε την κατάλληλη στιγμή και τον κατάλληλο τρόπο να του εκφράσουμε τις ανησυχίες μας. Μια συζήτηση μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο. Γράφτηκε απο <span class="vcard author"><span class="fn">Δάφνη Δρεμέτσικα  από την επιστημονική ομάδα του διατροφολόγου Ευάγγελου Ζουμπανέα diatrofi.gr </span></span></p>
</div>