Σχέσεις: Πώς αποδεσμευτείς από τα πρέπει που σου βάζει η οικογένεια

<p style="text-align: justify;">ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΕΙΜΑΙ 47 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 6 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΛΟΓΩ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΜΑΖΙ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΜΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΖΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΜΕ ΚΑΛΟ ΜΑΤΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΤΕ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ ΔΙΑΦΩΝΗΣΕ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΠΧ ΓΙΑΤΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΝΤΥΣΙΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕΙ ΕΔΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑΡΧΙΚΗ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΙΣΜΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΣΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΑΝΑ ΤΗ ΧΑΡΗ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΩ ΑΝ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΝΙΓΟΜΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΝ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΩ ΓΕΝΙΚΑ ΗΤΑΝ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΖΕΙ ΠΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΑΤΑΕΙ ΕΚΕΙ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΑΩ ΝΑ ΜΕΝΩ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΦΑΣΑΡΙΑ ΕΝΩ ΤΗΣ ΛΕΩ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΩ ΜΕ ΑΠΕΙΛΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΠΑΛΙΑ ΕΙΧΑ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΘΥΜΟΥ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΗΡΕΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ 2 ΠΛΕΥΡΕΣ Η ΗΡΕΜΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ ΚΙΟΛΑΣ ΔΕ ΛΕΩ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΛΙΓΑΛΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΛΥΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΝΤΑ ΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΜΒΑΝΩ ΥΠΟΨΙΝ ΑΛΛΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ ΣΤΗ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ Η ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΓΥΡΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΕΝΑΣ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΣ Η ΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΓΟΝΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΔΙΩΞΩ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΥ ΓΟΝΕΑ</p>
<p style="text-align: justify;"> Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος Δήμητρα Φιλοπούλου </p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια,</p>
<p> </p>
<p>Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου που καλείται να κάνει τη μετάβαση από την «αγκαλιά» της πατρικής του οικογένειας στη δική του οικογένεια και ζωή. Για ορισμένους συμβαίνει αρκετά νωρίς, για παράδειγμα στα φοιτητικά χρόνια και για άλλους μπορεί να μη συμβεί ποτέ. Όταν συμβαίνει αυτή η μετάβαση, αρχίζουμε και βλέπουμε τους γονείς μας λίγο πιο αντικειμενικά. Αναγνωρίζουμε τα καλά τους στοιχεία, τα όσα μας προσέφεραν, αλλά ταυτόχρονα διακρίνουμε και τις αδυναμίες τους, τα λάθη τους και αρχίζουμε και διαχωρίζουμε τη ζωή μας από τη δική τους. Οι γονείς είναι άνθρωποι και ως τέτοιοι έχουν δικά τους θέματα και συμπλέγματα που δεν λύνονται ως δια μαγείας όταν τεκνοποιούν. Ο λόγος τους δεν είναι νόμος, και η άποψη τους για μας δεν είναι απαραιτήτως γεννημένη από αγάπη ή πραγματική.</p>
<p> </p>
<p>Είστε σε μία ηλικία που μπορείτε να σταθείτε αποφασιστικά μπροστά στις απόψεις και τα πρέπει της μητέρας σας και να τα διαχωρίσετε από τα δικά σας. Από τα λεγόμενα σας καταλαβαίνω πως γνωρίζετε πως είστε πια αρκετά μεγάλη για να καθορίζει η μητέρα σας τη ζωή σας, και φαίνεται πως καταλαβαίνετε πως οι συγκρούσεις και οι διαφωνίες έχουν τη ρίζα τους στο χαρακτήρα της μητέρας σας.</p>
<p> </p>
<p>Όμως, η ζωή είναι δική σας, και εσείς είστε η μόνη υπεύθυνη για το τι θα βάλετε, που θα πάτε, με ποιον θα τη μοιραστείτε και πως. Οι απειλές της μητέρας σας είναι κενές και το γνωρίζετε. Αν τα πείσματα έχουν να κάνουν με το ότι νιώθει ότι δεν σας ελέγχει πια, αυτό δεν σας αφορά. Είναι δικό της πρόβλημα. Αυτό που σας αφορά είναι να ζήσετε τη ζωή σας χωρίς τον έλεγχο της, να κάνετε τα δικά σας λάθη και τις δικές σας επιλογές.</p>
<p> </p>
<p>Σας εύχομαι ότι καλύτερο!   </p>

Σχετικά άρθρα