Πένθος: "Έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο…"

<p style="text-align: justify;">Πριν 3 μήνες έμαθα πως ο πατέρας μου έχει καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο μέσα έξω σε νοσοκομεία Από την αρχή είχα άρνηση στο να δεχτώ πως είναι άρρωστος και πως θα τον χάσω Έχω 3 μεγαλύτερα αδέρφια και αυτά το δέχτηκαν από την αρχή μέσα τους πως φτάνει το τέλος Πριν 20 μέρες έφυγε από την ζωή ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ πως έχασα και αυτόν Νιώθω πως έμεινα μόνη μου για μένα ήταν και πατέρας και μητέρα μαζί αυτός με μεγάλωσε Μέσα μου νιώθω ένα πνιξιμο και όλοι μου λένε πως πρέπει να το δεχτώ με κάθε τρόπο όσο και αν με πονάει Μια μου βγαίνει κλάμα μια νεύρα και πάντα ξεσπαω στην αδερφή μου  Πως μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό Πρέπει να πάω σε κάποιον ειδικό</p>
<p style="text-align: justify;"> Στο ερώτημά σου απαντά η ψυχολόγος Δήμητρα Φιλοπούλου </p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή</p>
<p style="text-align: justify;">Κατ’ αρχάς να σου πω συλλυπητήρια. Αυτό που περνάς είναι μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που μπορεί να περάσει κάποιος. Η απώλεια ενός γονέα, όσο αναμενόμενη και αν είναι, μας πονά πολύ γιατί μας στερεί κάτι από τη βάση μας. Αυτό που δυσκολεύει αρκετά την κατάσταση είναι πως όλα συνέβησαν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και έτσι δεν σου δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος να προετοιμαστείτε για αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Τα συναισθήματα που περιγράφεις, το πνίξιμο, τα νεύρα, τα κλάματα είναι μέρος της διαδικασίας του πένθους, και είναι φυσιολογικά. Είναι πολύ νωρίς για να «το ξεπεράσεις». Το πένθος –σαν ψυχολογική έννοια- μπορεί να διαρκέσει ακόμα και 6 με 9 μήνες. Δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις άσχημα που νιώθεις έτσι. Εκτός του ότι είναι φυσιολογικό, είναι και καθαρτικό: τα ξεσπάσματα, η λύπη, τα κλάματα θα σε οδηγήσουν στην αποδοχή της νέας κατάστασης.</p>
<p style="text-align: justify;">Το θετικό –το οποίο θα το δεις με τον καιρό, και σίγουρα όχι ακόμα- είναι πως είχες μια καλή σχέση με τον πατέρα σου. Θα σου ακουστεί πολύ περίεργο, αλλά όσο πιο «κακές» είναι οι σχέσεις μας με το άτομο που φεύγει από τη ζωή, τόσο πιο δύσκολο είναι να βγούμε από το πένθος. Η δυσκολία αυτή έγκειται στο ότι νιώθουμε πως αφήσαμε «άλυτες» τις διαφορές μας, και πως ο θάνατος στην ουσία μας στέρησε την ευκαιρία να τα βρούμε. Στη δική σου περίπτωση απ’ ότι καταλαβαίνω, η σχέση με τον πατέρα σου ήταν γεμάτη αγάπη. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και μετά από κάποιο διάστημα θα αρχίσεις να θυμάσαι τον πατέρα σου και όσα σου έμαθε για τη ζωή με λιγότερο πόνο.</p>
<p style="text-align: justify;">Για ακόμα μια φορά η λαϊκή ρήση «ο χρόνος είναι γιατρός» είναι η μόνη απάντηση. Δεν το βλέπεις ακόμα γιατί είσαι μέσα στη δίνη του πένθους, αλλά το πέρασμα του χρόνου θα απαλύνει τον πόνο σου, θα σε συμφιλιώσει με την απώλεια –η οποία πάντα θα σε πονά, αλλά με λιγότερη ένταση- και χωρίς να το καταλάβεις θα κάνεις τα επόμενα βήματα στη ζωή σου. Αν δεις πως ο χρόνος περνά και δεν ηρεμείς ή ότι ο πόνος δεν απαλύνεται έστω και λίγο, τότε και εγώ θα σου πρότεινα να δεις κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας.   </p>
<p style="text-align: justify;">Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Άλλα άρθρα</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="color: #800080;"><a href="/116324/penthos-moy-leipei-poly-ti-na-kanw" target="_blank"><span style="color: #800080;">Πένθος: Μου λείπει πολύ, τι να κάνω;</span></a></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="color: #800080;"><a href="/88580/exeis-penthos-tropoi-na-to-kseperaseis" target="_blank"><span style="color: #800080;">Πένθος: Τρόποι να το ξεπεράσεις</span></a></span></p>

Σχετικά άρθρα