Αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις: ποιές είναι οι αιτίες και πώς αναπτύσσονται

<div class="titPatisisDet" style="text-align: center;"><strong><span style="font-size: small;">Αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις</span></strong></div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div>
<div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Οι αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις, που λέγονται και νοσήματα του συνδετικού ιστού, είναι όχι μόνο οι σοβαρότερες ρευματικές παθήσεις, αλλά μερικές από αυτές είναι από τις βαρύτερες παθήσεις του ανθρώπου. Με βάση τα ευρήματα της πρώτης πανελλήνιας επιδημιολογικής έρευνας για τις ρευματικές παθήσεις (Ελληνικά / Αγγλικά), που πραγματοποιήθηκε από το Ελληνικό Ίδρυμα Ρευματολογίας στο γενικό πληθυσμό της χώρας μας, 11‰ των ενηλίκων πάσχουν από κάποια αυτοάνοση ρευματική πάθηση.</span></p>
<p class="Ctitle" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em><strong>Ποιες είναι οι αιτίες και πώς αναπτύσσονται οι αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις;</strong></em></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Πολλοί παράγοντες, όπως περιβαλλοντικοί, γενετικοί, ορμονικοί και ανοσολογικοί, εμπλέκονται στην αιτιοπαθογένεια των αυτοάνοσων ρευματικών παθήσεων, αλλά η ακριβής αιτιολογία τους δεν είναι γνωστή. Ωστόσο, είναι γνωστοί οι παθογενετικοί μηχανισμοί με τους οποίους αναπτύσσονται οι παθήσεις αυτές. Πρόκειται για παθολογικούς μηχανισμούς του ανοσοποιητικού συστήματος του ανθρώπου. Φυσιολογική αποστολή του ανοσοποιητικού συστήματος είναι να αναγνωρίζει και να ξεχωρίζει τα συστατικά του οργανισμού του ανθρώπου από τα ξένα και να προστατεύει τον οργανισμό από διάφορους βλαπτικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως είναι π.χ. οι λοιμώδεις μικροοργανισμοί, αναπτύσσοντας ανοσιακές απαντήσεις κατά των παραγόντων αυτών με στόχο και τελικό αποτέλεσμα την εξουδετέρωσή τους. Στις αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις το ανοσοποιητικό σύστημα δεν αναγνωρίζει ως δικά του ορισμένα συστατικά του ίδιου του οργανισμού, που μπορεί να βρίσκονται μέσα ή έξω από τα κύτταρα ή πάνω στις κυτταρικές μεμβράνες. Αποτέλεσμα αυτής της μη αναγνώρισης είναι  η ανάπτυξη ανοσιακών απαντήσεων εναντίον αυτών των συστατικών, η πρόκληση βλαβών στα κύτταρα, στους ιστούς και στα όργανα που περιέχουν αυτά τα συστατικά και τελικά η ανάπτυξη των αυτοάνοσων ρευματικών παθήσεων.</span></p>
<p class="Ctitle" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em><strong>Ποιες είναι οι αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις;</strong></em></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Στις αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις περιλαμβάνονται:</span></p>
<ol style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;"><strong>Ρευματοειδής αρθρίτιδα</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Σύνδρομο Sjögren</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Συστηματική σκλήρυνση</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Πολυμυοσίτιδα – Δερματομυοσίτιδα</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Ρευματική πολυμυαλγία</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Νεανική ιδιοπαθής αρθρίτιδα</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Σύνδρομο επικάλυψης νοσημάτων του συνδετικού ιστού</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Μεικτή νόσος του συνδετικού ιστού</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Μη διαφοροποιημένη νόσος του συνδετικού ιστού</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Νόσος του Still των ενηλίκων</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Αγγειίτιδες</strong></span></li>
</ol>
<div><span style="font-size: small;">       <em>13.1</em>  <em>Αγγειίτιδες αρτηριών μεγάλου μεγέθους</em></span>
<ul style="text-align: justify;">
<li><br /><span style="font-size: small;">Κροταφική αρτηρίτιδα</span></li>
<li><span style="font-size: small;">Αρτηρίτιδα Takayasu</span></li>
</ul>
<br /><span style="font-size: small;">       <em>13.2</em>  <em>Αγγειίτιδες αρτηριών μεσαίου μεγέθους </em></span>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;">Οζώδης πολυαρτηρίτιδα</span></li>
<li><span style="font-size: small;">Νόσος Kawasaki </span></li>
</ul>
<span style="font-size: small;">        <em>13.3  Αγγειίτιδες αγγείων μικρού μεγέθους (αρτηριδίων, τριχοειδών και φλεβιδίων)</em> </span>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;">Κοκκιωμάτωση με πολυαγγειίτιδα (Κοκκιωμάτωση Wegener) </span></li>
<li><span style="font-size: small;">Ηωσινοφιλική κοκκιωμάτωση με πολυαγγειίτιδα (Σύνδρομο Churg-Strauss)</span></li>
<li><span style="font-size: small;">Μικροσκοπική πολυαγγειίτιδα</span></li>
<li><span style="font-size: small;">Αγγειίτιδα IgA (Πορφύρα Henoch-Schönlein)</span></li>
<li><span style="font-size: small;">Κρυοσφαριναμική αγγειίτιδα</span></li>
<li><span style="font-size: small;">Υποσυμπληρωματαιμική κνιδωτική αγγειίτιδα</span></li>
<li><span style="font-size: small;">Δερματική λευκοκυτταρική αγγειίτιδα </span></li>
</ul>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">        <em>13.4  Αγγειίτιδες αγγείων ποικίλου μεγέθους</em></span></p>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;">Νόσος Αδαμαντιάδη-Behcet</span></li>
<li><span style="font-size: small;">Σύνδρομο Cogan</span></li>
</ul>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">        <em>13.5  Αγγειίτιδες ενός οργάνου</em></span></p>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;">Δερματική αγγειίτιδα<em> μικρού μεγέθους</em> <em>αγγείων</em></span></li>
<li><span style="font-size: small;">Πρωτοπαθής αγγειίτιδα κεντρικού νευρικού</span></li>
</ul>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">        <em>13.6  Αγγειίτιδες σχετιζόμενες με συστηματική νόσο</em></span></p>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;"><em>Αγγειίτιδα σχετιζόμενη με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο </em></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><em>Αγγειίτιδα σχετιζόμενη με ρευματοειδ</em>ή αρθρίτιδα</span></li>
<li><span style="font-size: small;"><em>Αγγειίτιδα σχετιζόμενη με σαρκοείδωση</em></span></li>
</ul>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">        <em>13.7  Αγγειίτιδες σχετιζόμενες με πιθανή αιτιολογία</em></span></p>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;"><em>Αγγειίτιδα σχετιζόμενη με φάρμακο</em> (π.χ. υδραλαζίνη)</span></li>
<li><span style="font-size: small;"><em>Αγγειίτιδα σχετιζόμενη με τον ιό της ηπατίτιδας C</em></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><em>Αγγειίτιδα σχετιζόμενη με τον ιό της ηπατίτιδας B</em></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><em>Αγγειίτιδα σχετιζόμενη με κακόηθες νεόπλασμα</em></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><em>Αγγειίτιδα σχετιζόμενη με σύφιλη</em></span></li>
</ul>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Από τα ευρήματα της πρώτης πανελλήνιας επιδημιολογικής έρευνας για τις ρευματικές παθήσεις  (Ελληνικά / Αγγλικά )<em><strong> </strong></em>στο γενικό πληθυσμό ενηλίκων της χώρας μας προκύπτει ότι η πιο συχνή από τις αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα με επιπολασμό, δηλ. συχνότητα,  στο επίπεδο του 6,7‰ των ενηλίκων και ακολουθεί το σύνδρομο Sjögren με 1,5‰, η ρευματική πολυμυαλγία επίσης με 1,5‰ (αλλά σε άτομα ηλικίας 50 ετών και πάνω η συχνότητα της ρευματικής πολυμυαλγίας είναι στο επίπεδο του 3,7‰), ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος με 0,5‰ και η κροταφική αρτηρίτιδα με 0,35‰, αλλά σε άτομα ηλικίας 50 ετών και πάνω η συχνότητα της είναι 0,8‰.</span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<div class="subtitleRed" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">1.  Συστηματική σκλήρυνση ή Συστηματικό σκληρόδερμα</span></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em><strong>Τι είναι η συστηματική σκλήρυνση ή συστηματικό σκληρόδερμα;</strong></em></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Η συστηματική σκλήρυνση ή συστηματικό σκληρόδερμα είναι μια γενικευμένη αυτοάνοση πάθηση, που χαρακτηρίζεται πρώτον από ίνωση στο δέρμα και σε ορισμένα εσωτερικά όργανα, όπως είναι ο γαστρεντερικός σωλήνας,  οι πνεύμονες, η καρδιά και  οι νεφροί και δεύτερον από αγγειοπάθεια μικρών αρτηριών, αρτηριδίων και τριχοειδών των ίδιων οργάνων. Η πάθηση προσβάλλει πιο συχνά τις γυναίκες της αναπαραγωγικής ηλικίας και η αναλογία γυναικών προς άνδρες είναι 4:1. Με βάση τα ευρήματα της πανελλήνιας επιδημιολογικής έρευνας για τις ρευματικές παθήσεις (Ελληνικά / Αγγλικά), που πραγματοποιήθηκε από το Ελληνικό Ίδρυμα Ρευματολογίας στο γενικό πληθυσμό <a>της χώρας μας, ο</a> επιπολασμός της νόσου, δηλ. η συχνότητά της, ανέρχεται στο 0,2‰ των ενηλίκων.</span></p>
<p class="Ctitle" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em><strong>Ποια είναι τα συμπτώματα και τα κλινικά σημεία του συστηματικού</strong> <strong>σκληροδέρματος;</strong></em></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Η συστηματική σκλήρυνση διακρίνεται σε δύο κύριες μορφές: το διάχυτο δερματικό συστηματικό σκληρόδερμα  και το περιορισμένο δερματικό συστηματικό σκληρόδερμα. Το διάχυτο δερματικό συστηματικό σκληρόδερμα (Εικόνα 11-Α και Β) χαρακτηρίζεται από πάχυνση και σκλήρυνση του δέρματος προσώπου, τραχήλου, κορμού, κοιλιάς και άνω και κάτω άκρων. Αντίθετα, το περιορισμένο δερματικό συστηματικό σκληρόδερμα (Εικόνα 11-Γ) χαρακτηρίζεται από πάχυνση και σκλήρυνση του δέρματος προσώπου και των άπω τμημάτων των άνω και κάτω άκρων, δηλ. των χεριών, αντιβραχίων, κνημών και ποδιών. <img src="http://www.elire.gr/dyn/UserFiles/Image/pathiseis/slirodermia11.jpg" alt="" width="460" height="375" /></span><br /><br /><br /><br /><span style="font-size: small;">Το φαινόμενο Raynaud μπορεί να προηγείται για πολλά χρόνια, μερικές φορές μέχρι 10 ή και περισσότερο, των άλλων εκδηλώσεων της νόσου. Πρήξιμο των δακτύλων των χεριών ώστε να μοιάζουν με λουκάνικα (“αλλαντοειδής” διόγκωση) (Εικόνα 11-Δ) και φαινόμενο Raynaud (Εικόνα 12-Α και Β) είναι από τις πρώτες εκδηλώσεις της νόσου. Προσβολή του γαστρεντερικού σωλήνα και των πνευμόνων (Εικόνα 12-Γ) παρατηρείται σχεδόν στην ίδια συχνότητα και στις δύο μορφές σκληροδέρματος, ενώ προσβολή της καρδιάς και των νεφρών παρατηρείται στο διάχυτο δερματικό σκληρόδερμα και πολύ σπάνια στο περιορισμένο.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><img src="http://www.elire.gr/dyn/UserFiles/Image/pathiseis/slirodermia12.jpg" alt="" /></span></p>
<p class="Btitle" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em>Ποια φάρμακα χρησιμοποιούνται για τη θεραπευτική αντιμετώπιση του συστηματικού σκληροδέρματος;</em></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της συστηματικής σκλήρυνσης χρησιμοποιούνται διάφορα φάρμακα, όπως:</span></p>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;"><strong>Πενικιλλαμίνη</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Ανοσορρυθμιστικά/ανοσοκατασταλτικά φάρμακα </strong></span><br /><span style="font-size: small;">- Μεθοτρεξάτη</span><br /><span style="font-size: small;">- Κυκλοφωσφαμίδη</span><br /><span style="font-size: small;">- Κυκλοσπορίνη</span><br /><span style="font-size: small;">- Μυκοφαινολική μοφετίλη</span></li>
</ul>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;"><strong>Γλυκοκορτικοειδή (Κορτιζόνη)</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτασίνης</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Προστανοειδή</strong></span><br /><span style="font-size: small;">- Iloprost</span><br /><span style="font-size: small;">- Epoprostenol</span></li>
</ul>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;"><strong>Αποκλειστές διαύλων ασβεστίου</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;">Α<strong>ναστολείς φωσφοδιεστεράσης τύπου 5</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Ανταγωνιστές του υποδοχέα της ενδοθηλίνης </strong></span><br /><span style="font-size: small;">- Bosentan</span></li>
</ul>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Θα πρέπει να τονιστεί ότι κάθε ασθενής με συστηματική σκλήρυνση αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση από πλευράς θεραπευτικής, αφού η ίδια πάθηση δεν παρουσιάζει τις ίδιες εκδηλώσεις σε όλους τους ασθενείς.  Επομένως, είναι αυτονόητο ότι το θεραπευτικό πρόγραμμα, που θα εφαρμοστεί σε ένα συγκεκριμένο ασθενή, δηλ. ποιο φάρμακο ή ποιος συνδυασμός φαρμάκων από τα παραπάνω ή και άλλα φάρμακα θα περιλαμβάνεται σε αυτό το πρόγραμμα, καθορίζεται από το θεράποντα γιατρό ρευματολόγο με βάση τα κλινικά δεδομένα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου ασθενούς.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Καθηγητής Αλέξανδρος Ανδριανάκος</span><br /><span style="font-size: small;">Ρευματολόγος </span><br /><span style="font-size: small;">Πρόεδρος Ελληνικού Ιδρύματος Ρευματολογίας</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></p>
<div class="subtitleRed" style="text-align: justify;"><span class="title_list" style="font-size: small;">2.  Δερματομυοσίτιδα – Πολυμυοσίτιδα</span></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Τι είναι η δερματομυοσίτιδα – πολυμυοσίτιδα;</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Η δερματομυοσίτιδα και η πολυμυοσίτιδα είναι αυτοάνοσες παθήσεις των γραμμωτών μυών και χαρακτηρίζονται από αμφοτερόπλευρη αδυναμία των μυών της περιοχής των ώμων και της πυέλου (λεκάνης) καθώς και από παρουσία ή όχι δερματικών εξανθημάτων, αντίστοιχα. Οι παθήσεις αυτές είναι λιγότερο συχνές από τις άλλες αυτοάνοσες ρευματικές παθήσεις, ο επιπολασμός τους, δηλ. η συχνότητά τους στο γενικό πληθυσμό, έχει υπολογιστεί σε 8 περίπου περιπτώσεις ανά 100.000 άτομα και οι γυναίκες προσβάλλονται δύο φορές συχνότερα από ό,τι οι άνδρες.</span></p>
<p class="Ctitle" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Ποια είναι τα συμπτώματα και τα κλινικά σημεία της δερματομυοσίτιδας – πολυμυοσίτιδας;</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Η κυρίαρχη κλινική εκδήλωση της δερματομυοσίτιδας και της πολυμυοσίτιδας είναι η αδυναμία των μυών, που οφείλεται σε φλεγμονή και παρατηρείται σε όλους τους ασθενείς. Η αδυναμία αυτή αφορά τους μυς της περιοχής των ώμων και της πυέλου (λεκάνης), αμφοτερόπλευρα, καθώς και τους μυς του τραχήλου. <img src="http://www.elire.gr/dyn/UserFiles/Image/pathiseis/pathiseis28_clip_image010.jpg" alt="" width="460" height="303" /></span><br /><br /><br /><br /><span style="font-size: small;">Στη δερματομυοσίτιδα τα δερματικά εξανθήματα μπορεί να προηγούνται, να ακολουθούν ή να εμφανίζονται ταυτόχρονα με την προσβολή των μυών. Χαρακτηριστικά εξανθήματα είναι, πρώτον, το λεγόμενο ηλιοτροπικό εξάνθημα (ερυθροϊώδες χρώμα των βλεφάρων σε συνδυασμό με παρουσία οιδήματος) (Εικόνα 13-Α) και, δεύτερον, ένα ερυθρολευκωπό εξάνθημα που σχηματίζει λέπια και εντοπίζεται στη ραχιαία επιφάνεια των μετακαρπιοφαλαγγικών και μεσοφαλαγγικών αρθρώσεων των δακτύλων των χεριών (Εικόνα 13-Β) καθώς και στην εκτατική επιφάνεια άλλων αρθρώσεων, όπως π.χ. των αγκώνων  (Εικόνα 13-Γ).</span></p>
<p class="Ctitle" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Ποια είναι η σύγχρονη η θεραπευτική αντιμετώπιση της δερματομυοσίτιδας – πολυμυοσίτιδας;</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Τα θεραπευτικά μέτρα που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της δερματομυοσίτιδας ή της πολυμυοσίτιδας περιλαμβάνουν:</span></p>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;"><strong>Γλυκοκορτικοειδή (Κορτιζόνη)</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Ανοσορρυθμιστικά </strong></span><br /><span style="font-size: small;">- Μεθοτρεξάτη</span><br /><span style="font-size: small;">- Αζαθειοπρίνη</span><br /><span style="font-size: small;">- Κυκλοφωσφαμίδη</span><br /><span style="font-size: small;">- Κυκλοσπορίνη</span><br /><span style="font-size: small;">- Μυκοφαινολική μοφετίλη</span></li>
</ul>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;"><strong>Ενδοφλέβια ανοσοσφαιρίνη</strong></span></li>
<li><span style="font-size: small;"><strong>Βιολογικοί παράγοντες</strong></span><br /><span style="font-size: small;">- Αντι-TNF παράγοντες</span><br /><span style="font-size: small;">- Ριτουξιμάμπη</span></li>
</ul>
<ul style="text-align: justify;">
<li><span style="font-size: small;"><strong>Πλασμαφαίρεση</strong></span></li>
</ul>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Τονίζεται ότι κάθε ασθενής με δερματομυοσίτιδα ή πολυμυοσίτιδα αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση από πλευράς θεραπευτικής, αφού η ίδια πάθηση δεν παρουσιάζει τις ίδιες εκδηλώσεις σε όλους τους ασθενείς.  Επομένως, είναι αυτονόητο ότι το θεραπευτικό πρόγραμμα,, που θα εφαρμοστεί σε ένα συγκεκριμένο ασθενή, δηλ. ποιο φάρμακο ή θεραπευτική παρέμβαση ή ποιος συνδυασμός φαρμάκων από τα παραπάνω ή και άλλα φάρμακα θα χρησιμοποιηθούν σε αυτό το πρόγραμμα, καθορίζεται από το θεράποντα γιατρό ρευματολόγο με βάση τα κλινικά δεδομένα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου ασθενούς.</strong></span></p>
<div class="subtitleRed" style="text-align: justify;"><span class="title_list" style="font-size: small;">3.  Μεικτή νόσος του συνδετικού ιστού</span></div>
<p class="Ctitle" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Τι είναι η μεικτή νόσος του συνδετικού ιστού;</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Η μεικτή νόσος του συνδετικού ιστού χαρακτηρίζεται από εκδηλώσεις συστηματικού ερυθηματώδους λύκου, σκληροδέρματος και δερματομυοσίτιδας ή πολυμυοσίτιδας (Εικόνα 14). Επίσης, χαρακτηριστική είναι η παρουσία στο αίμα των αντισωμάτων κατά μιας πρωτεΐνης που βρίσκεται στον πυρήνα των κυττάρων και λέγεται ριβινουκλεοπρωτεΐνη.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span class="Ctitle"><strong>Η θεραπευτική αντιμετώπιση της νόσου</strong></span> καθορίζεται από τον θεράποντα γιατρό ρευματολόγο και είναι ανάλογη με εκείνη που εφαρμόζεται στο συστηματικό ερυθηματώδη λύκο ή/και το σκληρόδερμα ή/και τη δερματομυοσίτιδα/πολυμυοσίτιδα με βάση τα κλινικά χαρακτηριστικά κάθε ασθενούς. <img src="http://www.elire.gr/dyn/UserFiles/Image/pathiseis/pathiseis28_clip_image012.jpg" alt="" width="451" height="414" /></span></p>
<div class="subtitleRed" style="text-align: justify;"><span class="title_list" style="font-size: small;">4.  Αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο</span></div>
<p class="Ctitle" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Τι είναι το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο;</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο είναι μια συστηματική αυτοάνοση πάθηση που χαρακτηρίζεται από:</span><br /><span style="font-size: small;">• Αρτηριακές ή/και φλεβικές θρομβώσεις</span><br /><span style="font-size: small;">• Διαδοχικές αποβολές πριν από τη 10η εβδομάδα της κύησης ή ανεξήγητο θάνατο εμβρύου μετά από την 10η εβδομάδα της κύησης ή πρόωρο τοκετό κατά ή πριν από την 34η εβδομάδα της κύησης</span><br /><span style="font-size: small;">• Παρουσία αντικαρδιολιπινικών αντισωμάτων ή αντιπηκτικού του λύκου στο αίμα των ασθενών</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Μερικοί ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν επιπλέον και άλλες εκδηλώσεις, όπως θρομβοκυτταροπενία, αιμολυτική αναιμία, κ.ά.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο είναι συχνότερο σε ενήλικες γυναίκες παρά σε άνδρες και διακρίνεται σε πρωτοπαθές, όταν εμφανίζεται σε άτομα που δεν έχουν άλλη αυτοάνοση πάθηση, και σε δευτεροπαθές, όταν αναπτύσσεται σε ασθενείς με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο ή άλλη αυτοάνοση πάθηση.</span></p>
<p class="Ctitle" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Ποια είναι η σύγχρονη θεραπευτική αντιμετώπιση του αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου;</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Για τη θεραπευτική αντιμετώπιση του αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου εφαρμόζεται αντιπηκτική αγωγή σε ασθενείς με αρτηριακές ή/και φλεβικές θρομβώσεις, ενώ και σε ασθενείς με ιστορικό φλεβικών ή αρτηριακών θρομβώσεων είναι απαραίτητη η προφύλαξη με αντιπηκτικά λόγω αυξημένου κινδύνου υποτροπών. <strong>Το ακριβές θεραπευτικό σχήμα και η διάρκεια εφαρμογής του καθορίζεται από τον θεράποντα γιατρό ρευματολόγο με βάση τα κλινικά χαρακτηριστικά κάθε ασθενούς. </strong>Σε εγκύους γυναίκες, που έχουν ιστορικό προηγούμενων αποβολών, έχει διαπιστωθεί ότι η αγωγή με συνδυασμό ηπαρίνης χαμηλού μοριακού βάρους υποδορίως και ασπιρίνης σε χαμηλή δόση έχει βελτιώσει σημαντικά την έκβαση της κύησης. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να απαιτηθεί η ενδοφλέβια χορήγηση γ-σφαιρίνης. Θα πρέπει, ωστόσο, να τονιστεί ότι το θεραπευτικό σχήμα που θα εφαρμοστεί σε κάθε περίπτωση εγκύου γυναίκας με αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο καθορίζεται από το γυναικολόγο σε συνεργασία με τον θεράποντα γιατρό ρευματολόγο.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><span style="font-size: small;">Δρ Αλέξανδρος Ανδριανάκος</span></strong><br /><strong><span style="font-size: small;">Ρευματολόγος</span></strong><br /><strong><span style="font-size: small;">Α.Ε. Καθηγητής Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών</span></strong><br /><strong><span style="font-size: small;">Πρόεδρος Ελληνικού Ιδρύματος Ρευματολογίας</span></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><span style="font-size: small;"><a href="http://www.elire.gr">www.elire.gr</a></span></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><span style="font-size: small;">ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΡΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ</span></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><span style="font-size: small;">Φωτογραφία εξωφύλλου : humananatomyclass.com</span></strong></p>
</div>
</div>

Σχετικά άρθρα