<p style="text-align: justify;">Γεια σας, Είμαι 17 ετών και έχω αγόρι. Πριν από δυο μέρες πήγαμε σε ένα πάρκο και φιλιόμασταν. Και από εκεί πέρασε η μαμά μου και μας είδε. Και μου είπε πως είμαι μικρή για να κάνω τέτοια πράγματα. Είμαι μικρή 17 χρονών για να τα κάνω; Χθες πήγαμε κάπου και φιλιόμασταν και με χούφτωνε κι έβαζε τα χεριά του στο στήθος μου κι έμενα μου άρεσε πολύ. Είναι λάθος; Έπειτα επειδή ήμασταν στο σπίτι του οι γονείς του έλειπαν, έβγαλα τα ρούχα, το ίδιο και εκείνος. Ήθελα να ρωτήσω εάν πρέπει να τα κάνουμε αυτά Σας παρακαλώ απαντήστε μου, ευχαριστώ πολύ</p>
<p><strong>Στην ερώτησή σας απαντά ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </strong></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια,</p>
<p style="text-align: justify;">Το <strong>"πρέπει"</strong> βρίσκεται πάντα <strong>μεταξύ αυτού που θέλουμε και των συνεπειών που θα έχει στη μετέπειτα πορεία της ζωής μας</strong>. Δηλαδή αν π.χ. ένα βράδυ αποφασίσετε να πάρετε χωρίς δίπλωμα το αυτοκίνητο της οικογένειάς σας και πάτε βόλτα και γυρίσετε με ασφάλεια εκεί δεν έχει λόγο το "πρέπει". Ίσα ίσα υπάρχει η αίσθηση ότι τα καταφέρατε και δη χωρίς να το καταλάβουν οι δικοί σας. Από την άλλη αν βγείτε για βόλτα με το αυτοκίνητο και τρακάρετε, η αναμονή της τροχαίας, σε συνδυασμό με το ότι θα έρθουν οι γονείς σας στον τόπο του τρακαρίσματος και γενικά οι διατυπώσεις που έχουν να γίνουν προκειμένου να ολοκληρωθεί η διαδικασία καταγραφής και επισκευής του αμαξιού θα δημιουργήσουν ένα φόβο. Ο φόβος αυτός δεν είναι μόνιμα επαναλαμβανόμενος στη σκέψη, αλλά την επόμενη φορά που θα ξανασκεφτείτε μια βόλτα μόνη σας με το αμάξι θα αναρωτιέται ανασταλτικά: <strong>"Αξίζει τον κόπο να το ξανακάνω;"</strong>. Αυτό είναι το "πρέπει" όλο κι όλο. Πολλά πράγματα είναι δύσκολο να πούμε αν "πρέπουν" με βεβαιότητα πριν καταλάβουμε τη δυνατότητά μας να τα διαχειριζόμαστε.</p>
<p style="text-align: justify;">Η μητέρα σας πιθανώς σκέφτηκε ότι έχετε πολλά χρόνια μπροστά σας ακόμα για να χαρείτε αυτό που σε σας φαίνεται ότι περίμενε αρκετά ήδη: <strong>Την ερωτική αγάπη. Για τη μητέρα σας είστε ακόμα παιδί</strong>, ενώ για σας έχετε μεγαλώσει και "πότε θα το καταλάβει επιτέλους"; Ωστόσο υπάρχει κάτι μέσα στον καθένα μας όπου όσο και να μεγαλώσουμε δεν παύει να χρειάζεται σιγουριά και ασφάλεια: <strong>Ο φόβος του να κακοπέσουμε και να κακοπάθουμε.</strong> Και το να κακοπέσει κανείς είναι θέμα τύχης. Δηλαδή δεν ελέγχεται. Οπότε μόνο να προλαμβάνει μπορεί. Την ευθύνη αυτού του φόβου και άρα τη γενική πρόληψη την έχει η μητέρα σας ακόμη. Ωστόσο φαίνεται πως φτάσατε στο δίλημμα <strong>"να την ακούσω ή όχι;"</strong> Οπότε μεγαλώσατε αρκετά για να μη φοβάστε τόσο τις συνέπειες της ανυπακοής σας σε αυτήν. <strong>Γι'αυτό προσωπικά θεωρώ πως έχετε φτάσει στο σημείο να είστε έτοιμη να κάνετε τις επιλογές σας, σ'αυτό το θέμα τουλάχιστον.</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Άλλωστε το ζητούμενό σας είναι <strong>αφενός να μη κακοπέσετε</strong> και <strong>αφετέρου να μη πνιγεί στην ασφάλεια το ωραίο συναίσθημά σας</strong>.</p>
<p> </p>