Ζευγάρι, περνώντας από τις δυαδικές σχέσεις στις τριαδικές

<p>Οι περισσότεροι άνθρωποι ανταπεξέρχονται καλά μόνο σε μονοπρόσωπη σχέση (με τον εαυτό τους) ή σε δυαδικές σχέσεις (με ένα άλλο πρόσωπο). Ακόμα και σχέσεις του ενός εκ των δύο συντρόφων με κάποιο τρίτο πρόσωπο μπορούν να επιβαρύνουν τόσο μια σχέση μέχρι το σημείο να τη διαλύσουν. Προβάλλει άμεσα η πίεση της απόφασης: Ή αυτή ή εγώ – ή αυτός ή εγώ.</p>
<p>Η μεγάλη κρίση στη ζωή κάθε νέου ζευγαριού είναι η εμφάνιση και ανάμιξη κάποιου τρίτου προσώπου, είτε αυτός μπαίνει στη σχέση από την πλευρά τους ενός μόνο συντρόφου είτε είναι το νεογέννητο παιδί. Δεν είναι απλή σύμπτωση το γεγονός ότι πολλά ζευγάρια, περνώντας από τη σχέση άνδρας-γυναίκα στη σχέση πατέρας-μητέρα-παιδί, καταλήγουν στο χωρισμό.</p>
<p>Ο άνδρας αποκτά παιδική συμπεριφορά και αρχίζει να ζηλεύει, αρνείται να κατανοήσει τη στενή σχέση αγάπης που αναπτύσσεται μεταξύ μητέρας και βρέφους -έτσι τουλάχιστον διατείνονται πολλές γυναίκες. Από την άλλη, οι άνδρες διαπιστώνουν με πίκρα ότι η γυναίκα τους εγκαταλείπει τα πάντα, ασχολούμενη αποκλειστικά και μόνο με το παιδί και αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο υπάρχει στον κόσμο, ακόμα και για αυτόν (τον μέχρι τώρα αγαπημένο της σύντροφο).</p>
<p>Η γέννηση ενός παιδιού, όπως και να έχει, σημαίνει μεγάλη αλλαγή στις συνθήκες ζωής του ζευγαριού, επειδή η σχέση μητέρας-παιδιού κατά τους πρώτους μήνες είναι πολύ ιδιαίτερη. Έτσι ο άνδρας συχνά αισθάνεται να "είναι απ' έξω" και παραμελημένος. Εκείνο που προέχει τώρα είναι ο ανάγκες του παιδιού, η κάλυψη των οποίων προσφέρει στη μητέρα μεγάλη ψυχική ικανοποίηση. Το ερωτικό ενδιαφέρον των περισσότερων γυναικών στη φάση αυτή είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Σε λίγες μόνο περιπτώσεις, ο άνδρας ανταποκρίνεται στο ρόλο που του υπαγορεύουν τα περιοδικά ευρείας κατανάλωσης, η τηλεόραση και αρκετοί "σύμβουλοι":  Του ευτυχισμένου και αναντικατάστατου προστάτη της πρώτης αυτής συμβίωσης μητέρας-παιδιού. Συχνά στρέφεται προς τα έξω, "πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά" ή αποζητά τη δικαίωσή του στην αγκαλιά μιας νέας ερωμένης. Αυτό, συμβαίνει, επειδή, στο πλευρό της γυναίκας του, που έχει παραδοθεί ψυχή και σώμα στις νέες περιπέτειες που τις προσφέρει η μητρότητα, δύσκολα βρίσκει αυτός τη θέση που του αρμόζει, παρ' όλο που η ανατροφή ενός παιδιού θα έπρεπε να αποτελεί κοινό έργο.  Πρέπει, όμως, να είναι έτσι; Ήταν πάντα έτσι;</p>
<p>Ο άνδρας και η γυναίκα ζουν σήμερα έχοντας στενότερη ψυχική και συναισθηματική σχέση. Παλιότερα, η σχέση τους ήταν κατά βάση λιγότερο συναισθηματική από ότι σήμερα, και για αυτό η αντίθεση μεταξύ της σύντομης συνήθως φάσης της συμβίωσής τους πριν τη γέννηση του πρώτου παιδιού και του χρόνου που ακολουθεί μετά, δεν ήταν πολύ μεγάλη. Ο άνδρας είχε μια μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων και κοινωνικών σχέσεων εκτός σπιτιού, με άλλους άνδρες, με τους οποίους περνούσε περισσότερο χρόνο από ότι με τη γυναίκα του. Με άλλα λόγια, ο ερχομός ενός παιδιού δεν του αφαιρούσε το χρόνο που περνούσε με τη σύντροφό του. Η γυναίκα, από την άλλη, είχε την ευκαιρία να περνάει χρόνο με άλλες γυναίκες, γειτόνισσες και συγγενείς. Δεν αισθανόταν και πολύ την απουσία του άνδρα της από το σπίτι, αφού έτσι κι αλλιώς εκείνος δεν την καταλάβαινε, ούτε ενδιαφερόταν  πολύ για τα προβλήματα και τις ανησυχίες της. Άνδρες και γυναίκες λοιπόν ζούσαν σε διαφορετικούς ψυχικούς κόσμους, οπότε τα παιδιά δεν προκαλούσαν διαταραχή στην έτσι και αλλιώς όχι και τόσο στενή σχέση τους.</p>
<p>Όμως, η αντίθεση στις σχέσεις του ζευγαριού, πριν και μετά τη γέννηση του παιδιού, έγινε σήμερα τόσο έντονη όχι μόνο επειδή έγινε στενότερη η ψυχική επαφή τους -αλλά και επειδή η μητέρα βιώνει εντονότερα και αποκλειστικότερα τη σχέση της με το παιδί της, από τους πρώτους κιόλας μήνες – και αυτό γίνεται επειδή αυτό υπαγορεύει η σημερινή ιδεολογία της μητρότητας που διακηρύσσει ότι η διαρκής παρουσία της μητέρας και η απόλυτη αγάπη της αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για την ψυχική ισορροπία του παιδιού. Εάν μάλιστα το παιδί γεννηθεί κατόπιν συνειδητής επιθυμίας, τότε από την πρώτη στιγμή η μητέρα στρέφεται προς αυτό με όλη της την καρδιά, και η σχέση της με τον άνδρα περνά σε δεύτερη μοίρα, τουλάχιστον για ένα διάστημα.</p>
<p>Επειδή η σχέση άνδρα-γυναίκας και η σχέση γονέων-παιδιού (ειδικά η σχέση μητέρας-παιδιού) απαιτούν σήμερα τεράστια συναισθηματική επένδυση, βιώνονται όλο και συχνότερα σαν καταστάσεις ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Σχέσεις που παλιότερα μπορούσαν να συνυπάρχουν μέχρι και να αλληλοσυμπληρωθούν, σήμερα εξελίσσονται ανταγωνιστικά και κάθε μία απαιτεί τέτοια προσφορά που δυσχεραίνει την άλλη. Υπάρχουν μάλιστα ζευγάρια που αρνούνται να αποκτήσουν παιδιά, επειδή αλλοιώνουν την ένταση και την οικειότητα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους. Πολλοί γάμοι όχι μόνο δε στεριώνουν με τον ερχομό των παιδιών, αλλά διαλύονται, ενώ πολλές υπερβολικά στενές σχέσεις μητέρας-παιδιού δεν αφήνουν να εισχωρήσει κανένας νέος σύντροφος της μητέρας.</p>
<p>ΠΗΓΗ Πόση μητέρα χρειάζεται ο άνθρωπος;, Herrad Schenk, Εκδόσεις Θυμάρι</p>
<p>Διαβάστε ακόμα:</p>
<p><span style="color: #0000ff;"><a href="https://boro.gr/157141/oi-toksikoi-goneis-pws-katastrefoyn-th-zwh-twn-paidiwn-toys" target="_blank"><span style="color: #0000ff;">Οι τοξικοί γονείς: Πώς καταστρέφουν τη ζωή των παιδιών τους</span></a></span></p>
<p><span style="color: #0000ff;"><a href="https://boro.gr/47755/poia-lathh-twn-goniwn-kanoyn-ta-paidia-kakomathhmena" target="_blank"><span style="color: #0000ff;">Ποια λάθη των γονιών κάνουν τα παιδιά κακομαθημένα;</span></a></span></p>

Σχετικά άρθρα