Ελευθερώνουμε τους ενόχους!

<p style="text-align: justify;" lang="el-GR">Έχετε παρατηρήσει σε ποιο βαθμό έχουμε ανάγκη να βρίσκουμε ότι κάποιοι άλλοι ευθύνονται, κάποιοι άλλοι είναι ένοχοι για όλα όσα μας συμβαίνουν; Αχ, αυτοί οι ένοχοι! Τους αγαπάμε, τους αναζητάμε, περνάμε τον καιρό μας κατηγορώντας τους. Είναι σαν να μας δίνουν λόγο ύπαρξης!</p>
<p style="text-align: justify;" lang="el-GR">Λέμε: «Είναι αλήθεια, δεν είναι δικό μου το λάθος, αν μπορούσαμε λίγο να βάλουμε σε τάξη τους υπεύθυνους… η ζωή μου θα ήταν πιο απλή!». Γκρινιάζουμε και παραπονιόμαστε: «Αν αυτοί που φταίνε μπορούσαν τουλάχιστον να καταλάβουν, να βοηθήσουν, να είναι πιο υπεύθυνοι, να μας σέβονται περισσότερο, να σέβονται τους κανόνες…»</p>
<p style="text-align: justify;" lang="el-GR">Θυμάμαι πολύ καλά ότι βρέθηκα κι εγώ σε αυτή τη θέση την εποχή που προσπαθούσα να σταματήσω να γκρινιάζω. Ήμουν στην παραλία με τις κόρες μου. Ήθελα να χαλαρώσω, να διαβάσω ένα περιοδικό και να χαρώ εκείνες τις στιγμές μακριά από τον υπολογιστή και το τηλέφωνο. Αλλά οι κόρες μου (οι «ένοχοι» για μένα εκείνη τη στιγμή) δεν σταματούσαν να μου ζητούν κάτι: «Μαμά, πεινάω». «Μαμά, δεν βρίσκω το μαγιό μου». «Μαμά, θέλω να πάω στην τουαλέτα». Ήταν ευγενικές, εγώ όμως άρχισα να γκρινιάζω, διότι μια πλευρά του εαυτού μου ήθελε πάρα πολύ να είναι οι κόρες μου αυτόνομες, να παίζουν, να τα βγάζουν πέρα μόνες τους και να με αφήσουν ήσυχη! Δεν μπορούσα να χαλαρώσω και το «λάθος» ήταν δικό τους. Κι όμως συμπεριφέρονταν απόλυτα φυσιολογικά, σαν μικρά κορίτσια. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι είχα την τάση να προσπαθώ να κατηγορώ κάποιους ως υπεύθυνους γι΄ αυτά που με ενοχλούσαν.</p>
<p style="text-align: justify;" lang="el-GR">Τότε ακριβώς συνειδητοποίησα πλήρως ότι μπορούσα να αισθανθώ απογοήτευση όχι γιατί οι άλλοι με έκαναν να υποφέρω για κάτι, αλλά επειδή είχα κάποιες προσδοκίες που δεν ήταν συμβατές με την πραγματικότητα της στιγμής (για παράδειγμα, να θέλω να διαβάσω ήρεμα ένα περιοδικό ενώ ήμουν μόνη στην παραλία με τρία παιδιά).</p>
<p style="text-align: justify;" lang="el-GR">Έπρεπε, λοιπόν, να διαλέξω. Μπορούσα είτε να γκρινιάξω επειδή ήταν αδύνατον να έχω την ησυχία μου να διαβάσω, είτε να επωφεληθώ από το γεγονός ότι βρισκόμουν στην παραλία και να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για να κάνω κάτι μαζί με τις κόρες μου (να κολυμπήσω, να φτιάξουμε ένα κάστρο στην άμμο, να μαζέψουμε κοχύλια κλπ.).</p>
<p style="text-align: justify;" lang="el-GR">Για να γίνει αυτό, έπρεπε να σταματήσω να αισθάνομαι θύμα και να εγκαταλείψω την επιθυμία μου να διαβάσω. Σε κάθε περίπτωση, η ελπίδα μου ότι δεν θα με διέκοπταν ήταν εντελώς εκτός πραγματικότητας! Κατάλαβα ότι, αν ήθελα να με αφήσουν ήσυχη να διαβάσω, όφειλα να δημιουργήσω ένα άλλο σενάριο που να είναι συμβατό με αυτή την επιθυμία, όπως το να διαβάσω το βράδυ αντί να δω μια ταινία, ή να πάω για λίγο σε ένα καφέ όταν ο άνδρας μου μπορούσε να μείνει με τα παιδιά.</p>
<p style="text-align: justify;" lang="el-GR">Όταν βάζουμε στοίχημα να απαλλαγούμε από την γκρίνια, πρέπει και να μάθουμε να «απελευθερώνουμε» τους ενόχους! Ας σταματήσουμε να κατηγορούμε τους άλλους για όλα τα κακά που μας συμβαίνουν: τους συναδέλφους που μας κουράζουν, την εφορία που παίρνει τα λεφτά μας, τη συγκοινωνία που έχει καθυστέρηση, την οικονομική κατάσταση που μας περιορίζει…</p>
<p style="text-align: justify;" lang="el-GR"><em><strong>Απόσπασμα από το βιβλίο «Νίκησε την γκρίνια, 21 μέρες για να αλλάξεις τη ζωή σου» της Christine Lewicki που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο.</strong></em></p>

Σχετικά άρθρα