<p style="text-align: justify;"><span>Γεια σας, είμαι 19 χρονών και η σχέση μου με τους γονείς μου εδώ και μερικά χρόνια δεν έχει έρθει σε ισορροπία οπότε είμαι κοντά τους είναι όλα καλά αλλά τον τελευταίο χρόνο που αποφασίσαμε από κοινού να μείνω μόνη μου σε ένα σπίτι για να είμαι κοντά στο ΤΕΙ όπου σπουδάζω και να μένω στο σπίτι των γονιών μου κάθε παρασκευή μέχρι Κυριακό και μετά πηγαίνω πάλι στο δικό μου σπίτι. Αυτό γίνεται κάθε εβδομάδα από τότε λοιπών που μένω σε δικό μου σπίτι υπάρχουν εντάσεις.  Ο λόγος κυρίως αυτών των εντάσεων είναι ότι εγώ κάθομαι και δεν βοηθώ στην οικογενειακή επιχείρηση κάθε μέρα πάρα μόνο τα Σαββατοκύριακα. Αυτή είναι η άποψη των γονιών μου εδώ και 1,5χρονο έχω μια σοβαρή σχέση αλλά παρολα αυτά οι γονείς μου δεν εγκρίνουν το γεγονός ότι πηγαίνω σπίτι του για παράδειγμα ή να έρχεται αυτός στο δικό μου για το λόγο ότι δίνω δικαιώματα σε τρίτους. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω και με προβληματίζει είναι ότι ενώ προσπαθώ να είμαι εντάξει σε ό,τι μου ζητάνε να κάνω πάντα εγώ είμαι αυτή που δεν την ενδιαφέρει τίποτα πάρα μόνο ο εαυτός της όταν προσπαθώ να τους κάνω μια ήρεμη συζήτηση για να βγάλουμε μια άκρη ποτέ δεν ακούν αυτό που έχω να πω και συνήθως αυτό που λένε είναι αυτά είναι λόγια άλλων. Νιώθω ότι μου πηγαίνουν κόντρα σε όλα, ότι δεν υποστηρίζουν τις επιλογές μου και αυτό το λέω γιατί τους έχω συζητήσει ότι το να παντρευτώ δεν είναι στα σχέδιά μου και αυτό που με νοιάζει είναι όταν τελειώσω τις σπουδές μου να φύγω στο εξωτερικό είτε με τον σύντροφο μου αν ακόμα είμαστε μαζί είτε μόνη μου. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Το όλο θέμα μπερδεύεται όταν εμπλέκεται η αδερφή  μου που είναι 3 χρόνια μικρότερη η οποία όταν είμαστε οι δυο μας και συζητάμε ένα θέμα οτιδήποτε είτε προσωπικό της είτε της οικογενείας και να διαφωνήσουμε καθόμαστε ήρεμα και συζητάμε. Αν όμως διαφωνούμε για ένα θέμα κ είναι μπροστά οι γονείς μου επιτίθεται λεκτικά και συνήθως αποχωρεί από την κουβέντα δεν ξέρω τι να κάνω πια και πώς να διαχειριστώ την κατάσταση όταν τους είπα ότι ψάχνω για δουλεία ή ότι βρήκα για έξτρα περά απ τη δική μας επιχείρηση είναι αρνητικοί χωρίς να κάτσουν να το συζητήσουν η πρώτη κουβέντα τους είναι δεν γίνεται και ποιος θα είναι στο μαγαζί έχω έρθει σε αδιέξοδο.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός</strong></p>
<div id="m_5525422165157003529yui_3_16_0_ym19_1_1500553642693_6649">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div id="m_5525422165157003529yui_3_16_0_ym19_1_1500553642693_6650"> </div>
<div id="m_5525422165157003529yui_3_16_0_ym19_1_1500553642693_6652" style="text-align: justify;">Φαίνεται πως μεγαλώνετε και είστε σε θέση να παίρνετε πολλές αποφάσεις για τον εαυτό σας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι που νιώθουν και οι γονείς σας. Πολλές φορές πίσω από απόλυτες αντιδράσεις εφ'όλης της ύλης κρύβεται ένας φόβος. Συνήθως οι γονείς φοβούνται ότι φεύγουν τα παιδιά τους κι ότι δεν πρόλαβαν να τα χαρούν, να είναι κοντά τους, να νιώσουν μια οικογένεια που λέμε. Δε λέω ότι ισχύει στη δική σας περίπτωση όμως είναι σημαντικό να αποκλειστεί. Γι'αυτό σας προτείνω να κάνετε μια πιο συναισθηματική προσέγγιση και να δείξετε ενδιαφέρον για τις ανησυχίες τους, όχι από την άποψη ότι είστε ακόμα μικρή και "δεν ξέρετε" αλλά από την άποψη του ότι νοιάζεστε για το φόβο αποχωρισμού που μπορεί να νιώθουν. Μη προσπαθήσετε να διαγνώσετε τι φοβούνται. Αφήστε τους να το πουν μόνοι τους. Όταν οι γονείς γίνονται πολύ ελεγκτικοί συνήθως θέλουν να έχουν επαφή με τα παιδιά τους και δε βρίσκουν καλύτερο τρόπο να τα πλησιάσουν. Μην ακούτε μόνο τα λόγια τους όταν σας συμβουλεύουν. Δείτε την παρουσία τους, τα χέρια τους, τις γκριμάτσες τους. Νιώστε ότι κι αυτοί είναι αδύναμοι και φοβούνται και αγκαλιάστε τους. Το ότι θα φύγετε απ' αυτούς το ήξεραν πάντα. Τώρα όμως έχουν να το αντιμετωπίσουν σιγά σιγά. Μη τους κακίζετε. Αγκαλιάστε τους και θα σας αφήσουν πιο εύκολα να πάρετε το δρόμο σας. </div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>