<p style="text-align: justify;">Έχω 3 χρόνια χωρισμένη με δύο παιδιά, μένω με τους δικούς μου, πράγμα που δεν αποδέχθηκα ποτέ, αλλά με βοήθησαν όσο κανείς. Τον τελευταίο χρόνο είμαι με έναν σύντροφο, που σημαίνει πολλά για εμένα. Το πρόβλημά μου είναι ότι σκέφτομαι πώς θα το πάρουν οι δικοί μου.</p>
<p style="text-align: justify;">Έχουν κολλήματα στα θέλω τους, στα πιστεύω τους και στον τρόπο σκέψης τους και εγώ μένω στην άκρη. Τα παιδιά μου είναι πάνω από όλα, αλλά βάζω πάντα τα θέλω μου και τις ανάγκες μου σαν άνθρωπος στην άκρη, γιατί σκέφτομαι τους γονείς μου. Κουράστηκα πλέον.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στην ερώτηση απαντά η ψυχολόγος Γεωργία Πουλημενέα:</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια,</p>
<p style="text-align: justify;">Κατανοώ ότι οι γονείς σας σας έχουν βοηθήσει αρκετά, όμως αυτό δεν τους δίνει το δικαίωμα να καθορίζουν τη ζωή σας. Η αγάπη των γονιών «οφείλει» να είναι ανιδιοτελής, σε αντίθετη περίπτωση δεν είναι αγάπη.</p>
<p style="text-align: justify;">Θα πρότεινα να ακούσετε τις ανάγκες και τις επιθυμίες σας εφόσον φυσικά αυτό δεν αποβαίνει εις βάρος της ψυχικής υγείας των παιδιών σας.</p>
<p style="text-align: justify;">Αν η σχέση που διατηρείται σας ικανοποιεί και δεν παρακωλύει τους διάφορους ρόλους σας (εργαζόμενη, μητέρα κτλ.) καλό θα ήταν να την διαφυλάξετε από τις όποιες αντιρρήσεις των γονιών σας.</p>
<p style="text-align: justify;">Εσείς και τα παιδιά σας καλείστε να βρείτε τις ισορροπίες στη νέα σας ζωή, αν και κατανοώ ότι η συγκατοίκηση με τους γονείς σας μπορεί να κλονίζει τις όποιες προσπάθειές σας.</p>