<p style="text-align: justify;">Είμαι θεία ενός 10χρονου πολύ δύσκολου στον χαρακτήρα. Το καλοκαίρι κάναμε μαζί διακοπές και ανακάλυψα ότι συστηματικά μου άδειαζε το πορτοφόλι. Τον έπιασα επ' αυτοφόρω, του εξήγησα ότι αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό και το είπα στους γονείς του, πάντα παρουσία του.</p>
<p style="text-align: justify;">Την άλλη μέρα επέστρεψε 150 ευρώ κρυφά στο πορτοφόλι, χωρίς να παραδεχθεί ότι είχε ξαναπάρει χρήματα. Δεν του είπα τίποτα για την επιστροφή, αλλά δεν ξέρουμε <span lang="el-GR">πώς</span> να το διαχειριστούμε…</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά η Μαρία Κουκνή, Ψυχολόγος – Μ<span lang="en-US">a </span><span lang="el-GR">Παιδοψυχολόγος:</span></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Το γεγονός ότι ένα δεκάχρονο παιδί παραδέχτηκε σιωπηλά το ότι είχε «παραβεί» έναν τόσο σημαντικό «κοινωνικό» κανόνα («δεν ανοίγουμε ποτέ κάποιο πορτοφόλι και δεν παίρνουμε χρήματα»), δείχνει το ότι αφενός γνώριζε τις αρνητικές συνέπειες, αφετέρου μπορούσε και άντεχε ψυχικά να τις δεχτεί.</p>
<p style="text-align: justify;">Είναι μια πολύ καλή αφορμή να συζητηθεί με το παιδί τι σημαίνει «σέβομαι και προφυλάσσω τα δικά μου πράγματα» και τι σημαίνει «δεν μπορώ να αποκτήσω με βίαιο τρόπο κάτι που δεν μου ανήκει».</p>
<p style="text-align: justify;">Επιπλέον είναι μια ευκαιρία να αναλογιστεί το οικογενειακό περιβάλλον, μετά από ένα τέτοιο περιστατικό, τους λόγους που οδήγησαν το παιδί σε αυτή την πράξη και να συζητηθούν όλες οι αρνητικές επιπτώσεις.</p>
<p style="text-align: justify;">Γενικότερα μια μεμονωμένη πράξη, αφού τη διαχειριστεί η οικογένεια με παρεμφερή τρόπο, όπως εσείς (παρουσία του παιδιού έγινε η αναπλαισίωση και επεστράφησαν τα χρήματα), την αντιμετωπίζουμε ως κάτι τυχαίο, περιστατικό, χωρίς να δοθεί άλλη συνέχεια.  </p>