<p style="text-align: justify;">Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Γυριστρούλα. Επειδή φοβόταν να μεγαλώσει, μήπως μεγαλώνοντας μείνει μόνη της και επειδή όλοι οι μεγάλοι της φαινόντουσαν απασχολημένοι με δουλειές άχαρες, ανιαρές και πράγματα καθόλου ωραία, πήγε και βρήκε τον παππού Χρόνο. Αυτός έμενε σ’ ένα βουνό και κάθε βράδυ κατέβαινε από εκεί και έμπαινε στα όνειρα των παιδιών, αλλά και των μεγάλων. Μόνο όμως όσων δεν σταμάταγαν να παίζουν και να παραμένουν παιδιά.</p>
<p style="text-align: justify;">Το μικρό κοριτσάκι, η Γυριστρούλα περιπλανήθηκε τρεις μέρες και τρεις νύχτες μέσα στο δάσος και σκαρφάλωσε στο βουνό ρωτώντας για να βρει τον δρόμο της τους κατοίκους του δάσους την αλεπού, τον ασβό, το κουνάβι, τον σκαντζόχοιρο, την χελώνα και τον λαγό προς τα πού έπεφτε το σπίτι του παππού Χρόνου. Αυτοί τον γνώριζαν καλά και πέρναγαν μαζί του ευχάριστα τις ώρες τους και τη ζωή τους, χωρίς να κάνουν κακές σκέψεις και να αισθάνονται άσχημα για τον πάντα περαστικό αυτό παππού. Της είπαν όμως ότι για να μπεις στο σπίτι του πρέπει να αγαπάς τα ζώα και τους ανθρώπους και κυρίως να τους δέχεσαι με τα ελαττώματά τους και τις σκοτούρες τους και να μην έχεις πηγαίνοντας να βρεις τον παππού Χρόνο, ούτε κινητό τηλέφωνο, ούτε τάμπλετ, ούτε λάπτοπ γιατί αλλιώς αρνείται να σε δεχτεί. Επίσης, της είπαν ότι για να σε δεχτεί πρέπει να του δείξεις ότι πολεμάς καθετί κακό στον κόσμο και υπερασπίζεσαι το καλό.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτές τις συμβουλές έδωσαν τα ζωάκια του δάσους στη Γυριστρούλα που τις σκεφτόταν καθώς περπατούσε στο μονοπάτι πηγαίνοντας προς τον παππού Χρόνο. Έτσι, λοιπόν η Γυριστρούλα πέταξε το κινητό της τηλέφωνο γιατί ένιωσε ότι πια δεν το είχε ανάγκη. Άλλωστε, δεν αισθανόταν καθόλου μόνη της και φοβισμένη ανεβαίνοντας το μονοπάτι του βουνού.</p>
<p style="text-align: justify;">Τότε ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά της ο παππούς Χρόνος. Έτρεχε˙ γιατί πάντα ο χρόνος τρέχει, γιατί έχει πάρα πολλές δουλειές, που όμως τις προλαβαίνει όλες, χωρίς να στεναχωριέται καθόλου. Είχε μια πολύ αστεία φάτσα με άσπρα γένια και γελαστά μάτια και φορούσε ένα κόκκινο παντελόνι που το κρατούσε πάνω από την ελαφρώς φουσκωτή κοιλίτσα του με δύο τιράντες.</p>
<p style="text-align: justify;">Το μικρό κοριτσάκι άρχισε κι αυτό να τρέχει δίπλα του χωρίς καθόλου να κουράζεται και να του εξηγεί τι ήθελε να του πει, τι της συνέβαινε και όλους τους φόβους της.</p>
<p style="text-align: justify;">«<em>Δεν θέλω να μεγαλώσω</em>», του είπε. «<em>Οι μεγάλοι με τρομάζουν και με κουράζουν. Αυτά που κάνουν δεν είναι καθόλου ευχάριστα για να περάσει κάποιος τη ζωή του</em>».</p>
<p style="text-align: justify;">Ο παππούς Χρόνος την άκουσε προσεκτικά και άρχισε να γελάει. Του φαινόταν πολύ χαριτωμένο και ατρόμητο κοριτσάκι. Της είπε: «<em>Δεν σε λένε Γυριστρούλα, αλλά Τριγυριστρούλα. Αυτό είναι το πραγματικό σου όνομα και μόνο αν σεβαστείς το όνομά σου θα περάσεις καλά στη ζωή σου. Άλλωστε κι εγώ τριγυριστρούλης είμαι</em>».</p>
<p style="text-align: justify;">«<em>Να</em>ι», του απάντησε το κοριτσάκι. «<em>Αλλά εγώ φοβάμαι να μεγαλώσω και φοβάμαι γι’ αυτό τον χρόνο που κυλάει. Νιώθω ότι άμα μεγαλώσω δεν θα είμαι πια χαρούμενη</em>».</p>
<p style="text-align: justify;">Ο παππούς Χρόνος ξαναγέλασε και την κοίταξε προσεκτικά. Της είπε τότε ότι αυτό που έλεγε ήταν ένας παιδικός φόβος και δεν ήταν αλήθεια. Και μάλιστα ότι θα έπρεπε να φοβάται πολύ περισσότερο τον χρόνο που δεν περνάει, δηλαδή μήπως δεν μεγαλώσει. Όμως της είπε «<em>Αυτό δεν γίνεται! Ευτυχώς για όλους!</em>»</p>
<p style="text-align: justify;">Η Τριγυριστρούλα δεν κατάλαβε τα λόγια του παππού Χρόνου. «<em>Γιατί το λες αυτό παππού Χρόνε;</em>» τον ρώτησε. «<em>Δεν σε καταλαβαίνω!</em>». Ο παππούς Χρόνος την κοίταξε αυτή τη φορά σοβαρά χαμογελώντας και περπατώντας πάντα γρήγορα. «<em>Τώρα θα καταλάβεις!</em>» της είπε και απότομα σταμάτησε.</p>
<p style="text-align: justify;">- Γιατί το λες αυτό παππού Χρόνε; Δεν σε καταλαβαίνω.</p>
<p style="text-align: justify;">- Τώρα θα καταλάβεις!</p>
<p style="text-align: justify;">- Γιατί το λες αυτό παππού Χρόνε; Δεν σε καταλαβαίνω.</p>
<p style="text-align: justify;">- Τώρα θα καταλάβεις!</p>
<p style="text-align: justify;">- Γιατί το λες αυτό παππού Χρόνε; Δεν σε καταλαβαίνω.</p>
<p style="text-align: justify;">- Τώρα θα καταλάβεις!</p>
<p style="text-align: justify;">«Τι συμβαίνει;» σκέφτηκε τρομαγμένη η μικρή. «Αυτό το έχουμε ξαναπεί! Το έχουμε ξαναζήσει μόλις τώρα! Γιατί επαναλαμβάνεται; Γιατί λέμε συνέχεια το ίδιο;»</p>
<p style="text-align: justify;">Ο παππούς Χρόνος έμεινε ακίνητος. Σαν ηχώ η φωνή της σκέψης της έφτασε στα αυτιά του.</p>
<p style="text-align: justify;">«Τι συμβαίνει; Αυτό το έχουμε ξαναπεί! Το έχουμε ξαναζήσει μόλις τώρα! Γιατί επαναλαμβάνεται; Γιατί λέμε συνέχεια το ίδιο;»</p>
<p style="text-align: justify;">«Τι συμβαίνει; Αυτό το έχουμε ξαναπεί! Το έχουμε ξαναζήσει μόλις τώρα! Γιατί επαναλαμβάνεται; Γιατί λέμε συνέχεια το ίδιο;»</p>
<p style="text-align: justify;">Η Γυριστρούλα τρόμαξε! Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της. Ο παππούς Χρόνος την λυπήθηκε και ξανάρχισε να περπατάει. «<em>Προχώρα μαζί μου Τριγυριστρούλα</em>» της είπε. «<em>Πάντα δίπλα μου. Ίσως τώρα κατάλαβες ότι τα παιχνίδια και οι χαρές υπάρχουν, όσο εμείς κινούμαστε και όσο αλλάζουμε. Εάν ήταν μόνα τους και δεν συμπληρωνόντουσαν οι χαρές από λύπες και τα παιχνίδια από δουλειές, δεν θα υπήρχαν ούτε παιχνίδια ούτε χαρές. Θα ήταν μια πληκτική επανάληψη του ίδιου πράγματος, χωρίς καμιά ελπίδα σωτηρίας. Καμιά ελπίδα αλλαγής. Όλα θα ήταν πάντα τα ίδια. Κανένα ζωντανό πλάσμα δεν θα μπορούσε να αντέξει τέτοια βαρεμάρα και τέτοια αγωνία. Από το πέρασμα μου δεν κινδυνεύει κανένας. Όπως το έλεγε Τριγυριστρούλα και ένας σοφός Ινδιάνος φίλος μου, ο Σηάτλ, «Δεν υπάρχει Θάνατος. Μόνο αλλάζει ο κόσμος.» Ακριβώς λοιπόν κι εγώ γι’ αυτό δεν σταματάω ποτέ και για αυτό όλα αλλάζουν, μεγαλώνουν, πεθαίνουν, ξαναγεννιούνται με άλλο τρόπο, με άλλη μορφή κι έτσι ο κόσμος, τα παιδάκια, οι μεγάλοι, οι γέροι έχουν όλοι τα παιχνίδια τους, ανάλογα με την ηλικία τους. Για τους μεγάλους υπάρχουν τα δικά τους παιχνίδια, οι δουλειές, τα καθήκοντα, οι διασκεδάσεις, οι αγάπες και οι έρωτες. Όλοι οι άνθρωποι και τα ζώα περπατούν μαζί μου μέρα και νύχτα, ακόμα κι όταν κοιμούνται και σκαρφίζονται και ονειρεύονται ιδέες για όλα τα ωραία και ενδιαφέροντα πράγματα που έχουν και θέλουν να κάνουν. Αν σταματούσα, θα ήταν σαν να έβαζα όλα τα ζωντανά πλάσματα σε μια τόσο στενή φυλακή που δεν θα χωρούσε κανένας άλλος, ούτε καν στο όνειρό τους. Ίσως, δεν θα χωρούσε ούτε καν το φως του ήλιου, αφού δεν θα ξημέρωνε ούτε θα νύχτωνε. Δεν θα υπήρχε ούτε μέρα ούτε νύχτα. Με το λίγο που σταμάτησα είδες τι συνέβη. Φαντάζεσαι Τριγυριστρούλα τι θα συνέβαινε αν σταματούσα για πάντα; Δεν θα ήσουν πια Τριγυριστρούλα, αλλά Σταμάτα! Κι εγώ δεν θα ήμουν ο Χρόνος αλλά ο Τίποτα. Ευτυχώς αυτό δεν θα συμβεί ποτέ!</em>»</p>
<p style="text-align: justify;">Η Τριγυριστρούλα τα άκουσε αυτά με μεγάλη προσοχή με τεντωμένα αυτιά. Φίλησε τρέχοντας τον παππού Χρόνο. Τον ευχαρίστησε και του είπε: <em>«Παππού φεύγω γιατί έχω πολλές δουλειές να κάνω. Έχω να μεγαλώσω! Να κάνω φίλους. Να μαλώσω με μερικούς. Να παίξω, να μάθω πράγματα, να αποκτήσω εμπειρία και γενικώς να ασχοληθώ με το μέλλον μου».</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>«Ναι! Τρέχα Τριγυριστρούλα!»</em> της είπε. «<em>Άλλωστε, το Μέλλον είναι το δικό μου εγγονάκι, όπως το Παρελθόν είναι και ο δικός μου παππούς. Τρέχα λοιπόν στις δουλειές σου</em>».</p>
<p style="text-align: justify;">Και επειδή ήταν παιχνιδιάρης, την ώρα που η Τριγυριστρούλα γύρισε να φύγει, της έβαλε μια τρικλοποδιά.</p>
<p style="text-align: justify;">Η Τριγυριστρούλα έπεσε κάτω και τον κοίταξε απορημένη. «<em>Γιατί μου έβαλες τρικλοποδιά παππού Χρόνε</em>;» τον ρώτησε.</p>
<p style="text-align: justify;">«<em>Πρώτον, για να παίξω</em>» είπε ο παππούς Χρόνος. «<em>Γιατί κι εγώ έχω δικαίωμα στο παιχνίδι! Και δεύτερον, για να σου μάθω ότι όσο και να βιάζεσαι πρέπει να είσαι προσεκτική, γιατί αν δεν προσέξεις, αυτό το άτακτο το εγγονάκι μου, το Μέλλον μπορεί να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις. Άντε γεια σου τώρα! Τρέχω γιατί άργησα! Θα τα πούμε το βράδυ στον ύπνο σου…</em>»</p>
<p style="text-align: justify;">Η Τριγυριστρούλα σηκώθηκε, σκούπισε τα χώματα από το φόρεμά της και κατέβηκε το μονοπάτι περπατώντας γρήγορα, αλλά προσεκτικά και χαιρετώντας χαρούμενα όλα τα ζωάκια που συναντούσε στο δρόμο της. Τίποτα πια δεν ήταν ίδιο! Η ζωή της φαινόταν γεμάτη νέες περιπέτειες, εκπλήξεις κι εκείνη ένιωθε πολύ περίεργη να γνωρίσει το εγγονάκι του παππού Χρόνου, το Μέλλον, που ήταν πάνω κάτω στην ηλικία της και να γίνουν φίλοι.</p>
<p style="text-align: justify;">Αποφάσισε τότε να αφηγείται την ιστορία της σε όλα τα παιδιά που φοβούνταν να μεγαλώσουν και κάθε χρόνο στα γενέθλια της να κάνει ένα  πάρτυ, στον κήπο του σπιτιού της προς τιμήν του παππού Χρόνου, στον οποίον άρεσαν πολύ τα πάρτυ.</p>
<p style="text-align: justify;">Κι έτσι έζησε αυτή καλά κι εμείς όσο μπορούμε καλύτερα…</p>
<p style="text-align: justify;" align="center">Το έγραψε ως ψυχοθεραπευτικό εργαλείο του Δικτύου «Psy-Counsellors»</p>
<p style="text-align: justify;" align="center"><strong>η Ευγενία Σαρηγιαννίδη, </strong></p>
<p style="text-align: justify;" align="center"><strong>Ψυχολόγος, MSc, Υπ. Διδάκτωρ Ψυχολογίας, </strong></p>
<p style="text-align: justify;" align="center"><strong>Διευθύντρια Δικτύου “psy-counsellors”</strong><strong></strong></p>
<p style="text-align: justify;" align="center"><strong>Πινδάρου 5 &amp; Αλεξ. Σούτσου, Αθήνα, 210 5544371,</strong></p>
<p style="text-align: justify;" align="center"><strong>www.psy-counsellors.gr</strong></p>
<p style="text-align: justify;" align="center"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">                     </p>