<p>Καλησπέρα. Είμαι 22 χρόνων και μένω ακόμη με τους γονείς μου. Όσο ήμουν σχολείο και μακριά λόγω σπουδών, αγνοούσα κάποια πράγματα.</p>
<p>Με λύπη μου διαπιστώνω τώρα ο πατέρας μου ήταν πάντοτε εγωιστής και νευρικός. Φωνάζει και βρίζει συνεχώς, ενώ μπορεί να περάσουν μέρες ολόκληρες που να μην μας μιλήσει.</p>
<p>Τελευταία είχε και ένα θέμα υγείας: Έπαθε τρία εμφράγματα και με τη μητέρα μου -είτε με το κάλο, είτε με το κακό- προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε. Αυτός όμως μας αγνοεί και συνεχίζει τον κακό τρόπο ζωής.</p>
<p>Έχει περάσει πολλά στη ζωή του και εν μέρει μπορώ να κατανοήσω τη στάση του και τη συμπεριφορά του.</p>
<p>Όμως λυπάμαι τη μαμά μου έτσι όπως της φέρεται. Φοβάμαι μην πάθει αυτός κάτι, άλλα δεν αντέχω να βλέπω τέτοια συμπεριφορά. Τι να κάνω;</p>
<p><strong>Η απάντηση της ειδικού στο ερώτημά σας:</strong></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια, διαβάζοντας αυτά που έχετε γράψει φαίνεται να βιώνετε εσείς, αλλά κι όλα τα μέλη της οικογένειάς σας δύσκολες καταστάσεις, όμως αρκετά επίπονες κυρίως για εσάς.</p>
<p>Κατανοώ την ανησυχία σας για τη υγεία του πατέρα σας, αλλά και την ψυχική υγεία της μητέρας σας, όμως δεν φαίνεται πουθενά η δική σας ανησυχία για τον εαυτό σας. Θέλω να πω, πως μέσα στο οικογενειακό σας σύστημα φαίνεται να προϋπήρχαν και να υπάρχουν κάποια δυσλειτουργικά μοτίβα επικοινωνίας που παρόλα αυτά εσείς δεν ευθύνεστε κάπου και κυρίως δεν μπορείτε να πάρετε την ευθύνη που αναλογεί στο κάθε μέλος.</p>
<p>Είναι δύσκολο αυτό που σας αναφέρω παραπάνω, αλλά το πώς θα χειριστούν οι γονείς σας την επικοινωνία και τα ζητήματα τους αφορά τους ίδιους. Αφενός και η ψυχική υγεία της μητέρα σας, σας ανησυχεί, αφετέρου σκεφτείτε πως για πολλά χρόνια μπόρεσε και ανταπεξήλθε σε αυτό τον γάμο, εσείς όμως λόγω του ότι ζητήσατε βοήθεια, φαίνεται να μην σας βρίσκει σύμφωνη.</p>
<p>Καλό θα ήταν να θέσετε τα δικά σας όρια, εννοώντας πως ο ρόλος σας δεν μπορεί να είναι άλλος πέραν του παιδιού – ενήλικα που όμως διαφοροποιείται ως προς το οικογενειακό αυτό μοτίβο. Μπορεί να είστε υποστηρικτή αλλά δεν μπορείτε να πάρετε όλο το βάρος των ευθυνών που αναλογεί στους γονείς σας.</p>
<p>Καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσετε μέχρι πού μπορείτε να βοηθήστε και να συνεισφέρετε χωρίς να χάνετε τον δικό σας ρόλο. Η ευτυχία της μητέρα σας, δεν είναι ευθύνη δική σας, αλλά ευθύνη δική της και μόνο η ίδια μπορεί να την αλλάξει.</p>
<p>Επιπροσθέτως ο πατέρα σας φαίνεται να δυσκολεύετε με το ζήτημα υγείας του λόγω τη σοβαρότητας της κατάστασης, κάτι όμως που εσάς σας βάζει σε μια θέση γονέα. Αναλογικά φαίνεται να έχετε τον ρόλο του εμψυχωτή, του διαμεσολαβητή, του γονέα. Αναρωτηθείτε πόσους ρόλους μπορείτε να έχετε; Τι θα ικανοποιούσε εσάς; Πώς θα σας φαινόταν αν κάνατε μια προσπάθεια οριοθέτησης, ξεκάθαρων κανόνων, ρόλων και μοίρασμα ευθυνών; Αυτό ίσως να σας φέρει καινούργια αποτελέσματα.</p>
<p>Τέλος, κατανοώ πως όσα σας είπα να είναι ίσως δύσκολα για εσάς, αλλά καλό θα αναλάβει το κάθε μέλος τις ευθύνες του. Ίσως αυτός είναι ένας τρόπος να επαναπροσδιοριστούν οι σχέσεις σας και η επικοινωνία σας. Ίσως έτσι να αποφορτιστείτε και να βρείτε τον δικό σας χρόνο να σας φροντίσετε.</p>
<p>Με εκτίμηση</p>
<p><strong>Ανδριανάκη Γωγώ</strong></p>
<p>Κοινωνική Λειτουργός – Ψυχοθεραπεύτρια</p>
<p>Τηλ:6943072669</p>
<p>Mail: [email protected]</p>